Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΗΛΥΒΡΙΑΣ ΜΑΞΙΜΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ




Κωνσταντινούπολη, του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Στον πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι τελέστηκε σήμερα το πρωί από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο η χειροτονία του νέου Μητροπολίτου Σηλυβρίας Μαξίμου, Υπερτίμου και Εξάρχου Ευρώπης, του από Μεγάλων Αρχιδιακόνων. 
Με τον Οικουμενικό Πατριάρχη συλλειτούργησαν κατά την Πατριαρχική Θ. Λειτουργία δέκα αρχιερείς και συγκεκριμένα: οι Μητροπολίτες Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας Αμφιλόχιος (Εκκλησία της Σερβίας), Περγάμου Ιωάννης, Φιλαδελφείας Μελίτων, Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιος, Γλυφάδας Παύλος, Πατρών Χρυσόστομος, Καλλιουπόλεως και Μαδύτου Στέφανος, Κυδωνιών Αθηναγόρας, ο Αρχιεπίσκοπος Κατάρων Μακάριος (Πατριαρχείο Ιεροσολύμων) και ο Επίσκοπος της Εκκλησίας της Σερβίας στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α. Μάξιμος. 
Ο Πατριαρχικός Ναός ήταν κατάμεστος από κόσμο που προσήλθε στην χειροτονία του Σηλυβρίας Μαξίμου, από την Πόλη, την Ελλάδα και το εξωτερικό. 
Διαβάστε τη συνέχεια και δείτε φωτογραφίες στο ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Χειροθεσία Μεγάλου Αρχιδιακόνου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο (VIDEO+ΦΩΤΟ)




Την χειροθεσία του Μεγάλου Αρχιδιακόνου του, κ.Ανδρέα, τέλεσε το απόγευμα του Σαββάτου, στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Πατήστε εδώ


Φανάρι: Η χειροτονία του Μητροπολίτου Σηλυβρίας Μαξίμου




Διαβάστε και δείτε πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό από την χειροτονία του Μητροπολίτου Σηλυβρίας Μαξίμου, στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, την Κυριακή 27 Ιουλίου 2014.

Πατήστε εδώ

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Η Κοίμησις της Αγίας Άννης (25 Ιουλίου)


Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη

«Η Αγία Άννα, η γιαγιά κατά σάρκα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ήταν από τη φυλή του Λευί, κόρη του ιερέα Ματθάν και της γυναίκας του Μαρίας. Ο Ματθάν ιεράτευε επί της βασιλείας Κλεοπάτρας και Σαπώρου ή Σαβωρίου, βασιλιά των Περσών, και της βασιλείας Ηρώδου του Αντιπάτρου. Ο Ματθάν είχε τρεις κόρες, τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα. Παντρεύτηκε η πρώτη στη Βηθλεέμ και γέννησε τη Σαλώμη, τη μαία. Παντρεύτηκε η δεύτερη, κι αυτή στη Βηθλεέμ, και γέννησε την Ελισάβετ (τη μητέρα του Ιωάννη του Προδρόμου). Παντρεύτηκε δε και η Τρίτη, η Άννα, στη γη της Γαλιλαίας, και γέννησε Μαρία τη Θεοτόκο, που σημαίνει ότι η Σαλώμη, η Ελισάβετ και η αγία Μαρία η Θεοτόκος, ήσαν κόρες τριών αδελφών και μεταξύ τους πρωτεξαδέλφες. Αυτή λοιπόν η Άννα, αφού γέννησε τη σωτηρία όλου του κόσμου, την Παναγία, και την απογαλάκτισε, την ανάθεσε στον Ναό, ως άμωμο δώρο στον παντοκράτορα Θεό, και έζησε το υπόλοιπο της ζωής της, μέχρις ότου εξεδήμησε εν ειρήνη προς τον Κύριο, με νηστείες και ευεργεσίες προς αυτούς που είχαν ανάγκη. Τελείται δε η αυτής Σύναξις εν τω Δευτέρω».

Όλη η ακολουθία της ημέρας, εσπερινού και όρθρου, υπέρλαμπρη και φωτοφόρος, είναι γεμάτη από ωραιότατα εγκώμια προς την Αγία Άννα, στα οποία καλείται να μετάσχει «εν κυμβάλοις ψαλμικοίς», κατά το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού, «πάσα η κτίσις». «Μετ’  εγκωμίων εκτελείται η ένδοξος μνήμη σου…Άννα θεόκλητε». Ο εγκωμιασμός όμως δεν είναι μόνον για την αγία Άννα. Μετέχει σ’ αυτόν και ο σύζυγός της, ο δίκαιος Ιωακείμ, γιατί αυτός είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο ήλιος, που ενώθηκε με τη σελήνη, την αγία Άννα, για να προέλθει η ακτίνα της Παρθενίας, η Παναγία Μαριάμ, η κόρη τους. «Ήλιος ώσπερ τη σελήνη τη Άννη ενούμενος, ο κλεινός Ιωακείμ, της παρθενίας ακτίνα γεννά». «Ω, μακαρία δυάς, υμείς πάντων γεννητόρων υπερήρθητε…» Μακάρια δυάδα, που ξεπεράσατε όλους τους γονείς. Αιτία βεβαίως για τον πλούτο των εγκωμίων  είναι αυτό που ο καθένας κατανοεί: από τον Ιωακείμ και την Άννα, γεννήθηκε η Παναγία, η οποία έφερε στον κόσμο, μέσα στο βάθος του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία αυτού, τον ίδιο τον Θεό εν σαρκί, τον Κύριο Ιησού Χριστό. «Δια της Παναγίας, της Θεότητος αυγή επέλαμψε». Με την Παναγία έλαμψε στον κόσμο το φως της Θεότητος. Και βεβαίως έτσι τιμώνται ο παππούς και η γιαγιά κατά σάρκα του Κυρίου μας. «Μνήμην τελούντες Δικαίων, των Προπατόρων Χριστού…».

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Γάμος, οικογένεια, παιδιά, διαζύγιο



Τέσσερις πολύ ενδιαφέρουσες σύντομες ομιλίες για θέματα γάμου, οικογένειας και παιδιών, από την εκδήλωση που οργάνωσαν οι εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ», την Τετάρτη 17 Ιουλίου, στα πλαίσια της Έκθεσης Χριστιανικού Βιβλίου των Εκδόσεων «ΕΝ ΠΛΩ» 


π. Γεώργιος Δορμπαράκης: "Το πρόβλημα της διάλυσης των Γάμων" (video)


το κείμενο της ομιλία εδώ


π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός: "Η επικοινωνία των γονέων με τους εφήβους" (video)



Πρωτ. Αντώνιος Καλλιγέρης: "Επικοινωνία ανάμεσα στο ζευγάρι" (video)



Μερόπη Σπυροπούλου: "Η παρουσία της γυναίκας στο χώρο της οικογένειας..." (video)



Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή (22 Ιουλίου)

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη


«Η αγία καταγόταν από τα Μάγδαλα στα όρια της Συρίας. Προσήλθε στον Χριστό και θεραπεύτηκε με τη χάρη Του από επτά δαιμόνια που την ενοχλούσαν. Τον ακολούθησε έκτοτε μέχρι το Πάθος Του κι έγινε Μυροφόρος, ενώ αξιώθηκε να δει πρώτη την Ανάσταση του Κυρίου, μαζί με την Παναγία Μητέρα Του, καθώς άκουσε γι’ αυτήν από άγγελο Κυρίου, και πάλι το πρωί από δύο αγγέλους «εν λευκοίς καθεζομένους». Και πάλι είδε τον Κύριο, νομίζοντάς Τον για κηπουρό, και άκουσε από Αυτόν «μη μου άπτου», μη μ’ αγγίζεις. Μετά λοιπόν τη θεία και αγία Ανάληψη, πήγε στην Έφεσο προς τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και απόστολο, όπου εκεί οσίως κοιμήθηκε και ετάφη δίπλα στην είσοδο του σπηλαίου, στο οποίο οι άγιοι μακάριοι επτά παίδες είχαν κοιμηθεί. Ύστερα, επί Λέοντος του μακαριστού Βασιλιά, το λείψανό της ανακομίστηκε στη μονή του Αγίου Λαζάρου που ιδρύθηκε από τον Λέοντα, στην οποία ετησίως τελείται και η σύναξή της».




Προκαλεί συγκίνηση σε κάθε χριστιανό πιστό η μνήμη της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, η οποία αναδείχτηκε μυροφόρος και ισαπόστολος. Και τούτο γιατί εκτός του ότι έζησε την παρουσία του Κυρίου εν πνεύματι, όπως άλλωστε και όλοι οι άγιοι – παρουσία βεβαίως που είναι η ανώτερη δυνατή, αφού ζει κανείς τον Χριστό με τον τρόπο αυτό ως μέλος Του, δηλαδή στα όρια της ύπαρξής του – αυτή αξιώθηκε να Τον ζήσει και κατά την ιστορική Του παρουσία επί της γης, να Τον δει, να Τον ακούσει, να Τον παρατηρήσει, να Τον ψηλαφήσει και με τις σωματικές της αισθήσεις. Ό,τι συνέβη με άλλα λόγια με τους αποστόλους, οι οποίοι μάλιστα βαπτίστηκαν κατά την Πεντηκοστή με το άγιον Πνεύμα, το ίδιο συνέβη και με την αγία Μαγδαληνή, η οποία είχε πέραν αυτών και την εξαιρετική ευλογία να είναι φίλη και «αδελφή» με την ίδια την Παναγία μας. Αν η γνωριμία μας με έναν άγιο μάς κάνει να νιώθουμε ιδιαιτέρως ευλογημένοι και τιμημένοι, πόσο περισσότερο τούτο πρέπει να συμβαίνει και με την αγία Μαγδαληνή;

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΜΑΡΙΝΑ (17 ΙΟΥΛΙΟΥ)

του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«Η αγία Μαρίνα καταγόταν από κάποια κώμη της Πισιδίας, στα μέρη της Αντιόχειας. ΄Ηταν μονογενής θυγατέρα του Αιδεσίου, ενός ιερέα των ειδώλων, ο οποίος, όταν πέθανε η γυναίκα του, παρέδωσε την κόρη του, ηλικίας τότε δώδεκα ετών, σε μία γυναίκα να την μεγαλώσει. Η Μαρίνα είχε διδαχτεί στην κώμη που ζούσε τη χριστιανική πίστη, και γι’ αυτό παρακαλούσε τον Θεό να αξιωθεί να γίνει χριστιανή, κάτι που πραγματοποιήθηκε, και μάλιστα σε σημείο που δεκαπέντε ετών ποθούσε να δώσει και τη ζωή της για τον Χριστό. Ο ηγεμόνας λοιπόν Ολύμβριος, που έμαθε για την πίστη της, έστειλε να τη συλλάβουν και την έβαλε στη φυλακή. Μετά από κάποιες ημέρες διέταξε να την βγάλουν και να την οδηγήσουν ενώπιον του βήματός του, ενώ όταν την είδε, έμεινε έκπληκτος από την ωραιότητά της. Ρώτησε λοιπόν το όνομά της και την καταγωγή της και η αγία «Μαρίνα, είπε, λέγομαι, γέννημα και θρέμμα της Πισιδίας και είμαι χριστιανή». Επειδή δεν δέχτηκε να αρνηθεί τον Χριστό, διέταξε ο ηγεμόνας να την ξαπλώσουν και να την δείρουν σκληρά με ραβδιά, τόσο που το αίμα της κοκκίνησε το χώμα. ΄Επειτα πρόσταξε να την ανασηκώσουν και να ξύσουν για πολύ το σώμα της, οπότε μετά οδηγήθηκε και πάλι στη φυλακή. Εκεί έγινε μεγάλος σεισμός, που τραντάχτηκε πολύ η φυλακή, και να, από κάπου φάνηκε ένας δράκοντας, με μεγάλο ήχο στο σύρσιμό του, που φαινόταν ότι θέλει να ρίξει φωτιά γύρω από τη μάρτυρα. Εκείνη φοβήθηκε πολύ κι έγινε έντρομη, γι’ αυτό παρακαλούσε τον Θεό να την βοηθήσει, με αποτέλεσμα το φοβερότατο εκείνο ερπετό να φαίνεται με τη μορφή ενός μαύρου σκυλιού. Η αγία τότε το άρπαξε από τις τρίχες κι αφού πήρε μια πέτρα, το κτύπησε στο κεφάλι και στην πλάτη, μέχρις ότου ψόφησε. Μετά από αυτό, οδηγείται σε νέα εξέταση, όπου την έβαλαν να καεί σε λαμπάδες φωτιάς κι έπειτα να ριχτεί σε σκεύος γεμάτο από νερό, που κάλυπτε το κεφάλι της. Διαφυλάχτηκε όμως αβλαβής από όλα αυτά, γεγονός που οδήγησε πολλούς στην πίστη του Χριστού, οι οποίοι δέχτηκαν τον δι’ αποτομής της κεφαλής τους θάνατο. Τότε οργίστηκε πολύ ο ηγεμόνας, ο οποίος διέταξε με ξίφος να κόψουν την τιμία κεφαλή της».

Το ιδιάζον στο μαρτύριο της αγίας Μαρίνας είναι το γεγονός ότι, ενώ σε όλα τα βασανιστήρια που πέρασε, φάνηκε γενναία και ατρόμητη, δείλιασε και μάλιστα φοβήθηκε πολύ, μέχρι σημείο τρόμου, όταν απειλήθηκε από τον δράκοντα, το τεράστιο ερπετό. Η αγία επομένως βρέθηκε αντιμέτωπη με μία αδυναμία της, σαν να μειώθηκε εκείνη τη στιγμή του μεγάλου φόβου της η πίστη της στην πρόνοια και την παντοδυναμία του Θεού, που σημαίνει ότι το συναξάρι της μας αποκαλύπτει μία ώρα οδυνηρού πειρασμού της. Δεν πρέπει να δούμε το γεγονός ανεξάρτητα από το σχέδιο του Θεού γι’ αυτήν – υπάρχει άλλωστε κάτι στη ζωή μας, έξω από την πρόνοια Εκείνου, αφού κατά τον Κύριο «  και αι τρίχες της κεφαλής ημών ηριθμημέναί εισι»; - σχέδιο που επιτρέπει στον διάβολο να την πειράξει. Διότι προφανώς ο δράκων αυτός δεν σύρθηκε εκεί τυχαία. Πρέπει να εννοήσουμε ότι πίσω από την απειλητική παρουσία του βρισκόταν ο ίδιος ο πονηρός, κι αυτό κατά παραχώρηση ασφαλώς του Θεού, ο Οποίος μέσα από τους πειρασμούς οδηγεί τους αγίους σε ανώτερο πνευματικό επίπεδο και φανερώνει την αγιότητά τους. Κι είναι τούτο – η παρουσία του πονηρού που προκαλεί φόβο – κάτι που επιβεβαιώνεται διαρκώς από τους Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι σημειώνουν ότι πίσω από κάθε φόβο και ταραχή, είναι ο διάβολος. «Ει τι βλέπεις, ει τι ακούεις, ει τι λογίζη, καν μικρόν ταραχθής, των δαιμόνων εστί τούτο» (Βίβλος Βαρσανουφίου και Ιωάννου).

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Ανακοινωθέν Οικουμενικού Πατριαρχείου για τις προαγωγές στη Μητέρα Εκκλησία








ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τακτικήν συνεδρίαν τῇ σήμερον, Τρίτῃ, 15ῃ Ἰουλίου 2014, καθ' ἥν ἐξελέξατο παμψηφεί τόν Πανοσιολ. Μέγαν Ἀρχιδιάκονον κ. Μάξιμον (Βγενόπουλον) Μητροπολίτην Σηλυβρίας.
Κατόπιν τῆς ἐκλογῆς ταύτης ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὠνόμασε Μ. Ἀρχιδιάκονον Αὐτοῦ τόν μέχρι τοῦδε Δευτερεύοντα τῶν Πατριαρχικῶν Διακόνων κ. Ἀνδρέαν (Σοφιανόπουλον).

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου


Δείτε σχετικές Αναρτήσεις από το AMEN.GR






ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΑ (15 ΙΟΥΛΙΟΥ)


του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

῾῾Η γία Ιουλίττα ζησε πί τς βασιλείας το Διοκλητιανο καί καταγόταν πό τό Ικόνιο. Λόγω το διωγμο κατά τν χριστιανν πού εχε ξεσπάσει κε, πγε στήν Σελεύκεια μαζί μέ τόν τριετή υό της οίδιμο Κήρυκο. Επειδή μως τά δια πικρατοσαν κι κε, λθε στήν Ταρσό τς Κιλικίας, στήν ποία γεμόνας Αλέξανδρος, μός καί θηριώδης στούς τρόπους, τιμωροσε καί βασάνιζε σους πικαλονταν τόν Χριστό. Συνελήφθη καί Ιουλίττα καί ρχισαν τά βασανιστήριά της. Απέσπασαν βίαια πό τήν γκαλιά της τό παιδί κι γεμόνας προσπάθησε μέ γλυκόλογα νά τό τραβήξει κοντά του. Δέν μπόρεσε μως, γιατί τό παιδί εχε στηλώσει τά μάτια πρός μόνη τήν μητέρα του, ν πικαλετο μέ ψιθυριστή φωνή τό νομα το Χριστο. Στό τέλος, πως ταν δωσε μία κλωτσιά στήν κοιλιά το γεμόνα, μέ ποτέλεσμα νά ργισθε ατός καί νά τό ρίξει κάτω πό τά σκαλάκια το βήματος πού καθόταν. Από τήν πρόσκρουση στά σκαλάκια συντρίφτηκε τό κρανίο του κι φησε κε τήν μακάρια ψυχή του. Η δέ γία Ιουλίττα, φο πέστη πολλά βασανιστήρια χωρίς νά πειστε νά ρνηθε τόν Χριστό, ποτμήθηκε τήν κεφαλή της κι λαβε τό στεφάνι τς θλήσεως

Εναι λογικό Ιωσήφ μνογράφος νά πικεντρώνει τήν προσοχή του σέ δύο κυρίως σημεα πό τό μαρτύριο τν γίων Κηρύκου καί Ιουλίττης: πρτον στήν νηπιακή λικία το Κηρύκου, δεύτερον στό ψυχικό μαρτύριο πού πέστη Ιουλίττα, πέρα πό τό σωματικό πειτα, βλέποντας μπροστά στά μάτια της τόν θάνατο το υο της. Πλεστα σα τροπάρια πράγματι ναφέρονται στόν μικρό  Κήρυκο, τόν ποο μως προβάλλει μνογράφος νήπιο μέν στήν λικία, πολιό μως καί μέ τέλειο φρόνημα κατά τήν ψυχή. Πρόκειται σφαλς γιά παραδοξότητα, κυριολεκτικά γιά θαμα, τό ποο πισημαίνει Ιωσήφ. ῾᾽Εμπρός, δετε λοι παράξενο καί παράδοξο θέαμα: Ποιός χει δε τριετές νήπιο νά ντροπιάζει τύραννο; Πρόκειται γιά θαμα! (Δετε καί θεάσασθε παντες ξένον θέαμα καί παράδοξον: Τίς ώρακε νήπιον, τριετ ντα, τύραννον ασχύναντα; Ω το θαύματος! (Δοξαστικό στιχηρν σπερινο). Μέ σμα νηπίου λλά μέ τελειότατο φρόνημα, μάρτυς, νίκησες τόν ρχέκακο διάβολο(Νηπιάζοντι σώματι, καί τελειοτάτ, μάρτυς, φρονήματι, τόν ρχέκακον κατέβαλες) (δή δ´). ῾῾Υπρξες, κατά πολύ θαυμαστό τρόπο, θλοφόρε Κήρυκε, τελής κατά τό σμα, τέλειος μως στήν φρόνηση (Τήν λικίαν τελής, ν φρονήσει τελεί, πρξας θαυμαστότατα, Κήρυκε θλοφόρε) (ξαποστειλάριο ρθρου).

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Ο Κλάους Κένεθ μιλά για την σημασία της εμπειρίας στο ορθόδοξο βίωμα


Ο Κλάους Κένεθ, συγγραφέας και μουσικός, σε συνέντευξή του στην Πεμπτουσία μιλά για την σημασία της εμπειρίας στην ζωή του ανθρώπου και ειδικά στο ορθόδοξο βίωμα.

Δείτε εδώ

Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ (8 ΙΟΥΛΙΟΥ)

του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

Τό ὄνομά του Προκόπιος, δοσμένο ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό, δηλώνει καί τήν μετέπειτα πιά πορεία του ὡς χριστιανοῦ: διαρκῶς  πρόκοπτε κατά Χριστόν. Κι εἶναι αὐτό πού ἀπαρχῆς τονίζουν γι᾽ αὐτόν καί τά τροπάρια τῶν αἴνων τοῦ ὄρθρου τῆς ἑορτῆς: ῾προκόπτων ἐν Θεῷ, πάντας πρέσβευε, ἀθλοφόρε, προκόπτειν ἐν αὐτῷ, μαρτύρων κλέος, μέγιστε Προκόπιε᾽.Δηλαδή, προκόπτοντας κατά Θεόν, πρέσβευε, ἀθλοφόρε, πού εἶσαι ἡ δόξα τῶν μαρτύρων, μέγιστε Προκόπιε, νά προκόπτουμε ὅλοι ἐμεῖς, στή σχέση μας μέ Αὐτόν.
Ἡ ἔννοια τῆς προκοπῆς εἶναι πολυποίκιλη, ἀλλά στίς ἡμέρες μας κατανοεῖται μονομερῶς. Προκοπή, γιά τούς πολλούς σήμερα, σημαίνει ἀπόκτηση πτυχίων, κατοχή θέσεων, ἀπόκτηση χρημάτων, μεγάλο καί θαυμαστό ὄνομα. Ἡ προκοπή, δηλαδή, συναρτᾶται πάντοτε μέ γήϊνους στόχους καί ὁριζόντιες μόνον ἐπιδιώξεις. Κι αὐτό βεβαίως εἶναι σύμπτωμα πνευματικῆς παρακμῆς, ἀφοῦ φαίνεται ὅτι ὁ Θεός ἔχει διαγραφεῖ ἀπό τή ζωή τῶν πολλῶν, ἤ, στήν καλύτερη περίπτωση, μπορεῖ νά ὑπάρχει, ἀλλά στό περιθώριο τῆς ζωῆς.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

”Το πρώτο πράγμα που με τράβηξε στην Ορθοδοξία”



Ο Επίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Ware μιλάει για την εμπειρία του από τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.

Πατήστε εδώ για να δείτε το βίντεο.

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Η έννοια της ενοχής


π. Χαραλάμπους Παπαπαδοπούλου (παπα Λίβυος)

(Απο πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε, στην Πειραϊκή Εκκλησία, στην εκπομπή της κ. Χατζής Σοφίας)

" Η έννοια της ενοχής τι ρόλο μπορεί να παίξει στην πνευματική ζωή; Στις μέρες μας πολλοί θα συμφωνούσαν με το ότι μόνο αρνητικό ρόλο διαδραματίζει. Δεν μπορεί να αφυπνίσει όμως τον άνθρωπο;
Εμείς λέμε στην εκκλησία, λένε και οι Πατέρες, ότι η ενοχή δεν είναι παράγοντας πνευματικής προόδου ας πούμε. Βέβαια, αν μιλήσουμε για τύψεις, για μία ενοχή η οποία παίζει έναν ρόλο αφυπνιστικό και με βάζει σε μια διαδικασία να αισθανθώ ότι κάτι έκανα λάθος, μπορούμε να τη δεχτούμε ώς ένα σημείο μέσα στη ζωή μας, με μία φυσιολογία, ας πούμε, ψυχολογική. 

Αν όμως αυτό γίνεται με τρόπο παθολογικό, τότε κάτι τρέχει, κάτι δεν πάει καλά. Διότι σε βαθύτερη ανάγνωση νηπτική, βλέπουμε ότι η ενοχή είναι ουσιαστικά ένας θρήνος απέναντι στο εγώ μας. Δηλαδή δεν είναι ότι χάνω τον Θεό, χάνω τη σχέση μου, χάνω την εμπιστοσύνη μου, χαλάω την κοινωνία με ένα άλλο πρόσωπο, αλλά είναι τελικά το «πώς εγώ έπεσα σε αυτό το αμάρτημα; Πώς εγώ έπεσα τόσο χαμηλά; Πώς εγώ τελικά χάλασα αυτό που έφτιαχνα τόσο καιρό;». 

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΟΙ ΕΚ ΡΩΜΗΣ (1 ΙΟΥΛΙΟΥ)

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη


Μέσα στό πλῆθος τῶν ἁγίων ᾽Αναργύρων, πού ἡ ᾽Εκκλησία μας ἔχει στό ἑορτολόγιό της, εἶναι καί οἱ σήμερον ἑορταζόμενοι, Κοσμᾶς καί Δαμιανός οἱ ἀπό Ρώμης, γιά νά διακρίνονται ἀπό τούς ἄλλους ᾽Αναργύρους τούς προερχομένους ἀπό τή Μ. ᾽Ασία. ῾Αὐτοί ζοῦσαν στή Ρώμη, ὅταν βασιλιάς ἦταν ὁ Καρίνος, ἰατροί στό ἐπάγγελμα, πού παρεῖχαν ἀμισθί τίς ὑπηρεσίες τους, θεραπεύοντας ἀνθρώπους καί κτήνη, μέ  μόνη ῾ἀπαίτησή᾽ τους τήν ὁμολογία καί πίστη τῶν θεραπευθέντων ἀνθρώπων στόν ᾽Ιησοῦ Χριστό. Διαβλήθηκαν ὅμως στόν βασιλιά ὅτι τίς θεραπεῖες τίς ἐπιτελοῦν μέ τήν τέχνη τῆς μαγείας, κι ἐπειδή ὁδηγοῦνταν ἄλλοι γιά χάρη τους στόν βασιλιά, οἱ ἴδιοι παρέδωσαν τούς ἑαυτούς τους. Οἱ ἅγιοι ὄχι μόνον βεβαίως δέν πείστηκαν νά ἀρνηθοῦν τόν Χριστό, ἀλλά καί τόν Καρίνο ἀπήλλαξαν ἀπό τή δυσσέβειά του, ὅταν πρόσφεραν τήν ἴαση καί σ᾽ ἐκεῖνον. Διότι τήν ὥρα πού τούς ἀνέκρινε καί τούς ἀπειλοῦσε γιά νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους, ἡ θέση τοῦ προσώπου του ἄλλαξε θέση καί τό κεφάλι του ἔγειρε πρός τά πίσω, ὁπότε οἱ ἅγιοι τόν θεράπευσαν, γεγονός πού ἔκανε τούς παρευρισκομένους νά πιστεύσουν στόν Χριστό. Καί μαζί μέ αὐτούς ὁμολόγησαν τήν πίστη στόν Χριστό  καί ὁ βασιλιάς μέ ὅλους τούς οἰκείους καί συγγενεῖς του, κι ἀκόμη περισσότερο,  μέ τιμές πιά ἔστειλε πίσω τούς ἁγίους στό σπιτικό τους. Ὕστερα ὅμως ἀπό αὐτά, αὐτός πού ἐπιστατοῦσε τήν ἰατρική τους τέχνη, τούς φθόνησε, γι᾽ αὐτό, κι ὅταν τούς ἀνέβασε σ᾽ ἕνα βουνό, τάχα γιά συλλογή ἰατρικῶν βοτάνων, τούς ἐπιτέθηκε καί μέ λίθους τούς σκότωσε᾽.

Ἡ ὑμνολογία τῆς ἡμέρας ἀφενός δέν φείδεται ἐπαίνων, προκειμένου νά προβάλει τό μέγεθος τῆς ἁγιότητάς τους – οὐρανοπολῖται᾽, ῾θεόφρονες᾽, ῾δυάς ἱερά᾽, ῾φωταυγής ξυνωρίς᾽, ῾ὧν καί μόνα τά ὀνόματα νόσους ἐκ βροτῶν ἀπελαύνουσι᾽ κ.π.ἄ. -  ἀφετέρου τονίζει μέ πολλές εἰκόνες καί ἀναφορές τά βασικά στοιχεῖα τῆς κατά Χριστόν βιοτῆς τους. Μία ἀπό τίς πολλές ἀναφορές πού φωτίζει μέ συνοπτικό τρόπο τήν πορεία τῆς ἁγιότητάς τους εἶναι καί αὐτή πού ἐπισημαίνει: ῾διά πάντων (οἱ ἅγιοι) ὑπήκοοι γενόμενοι Χριστῷ ἐν παρρησίᾳ πρεσβεύουσιν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν᾽.  Οἱ ἅγιοι Κοσμᾶς καί Δαμιανός δηλαδή  ἅγιασαν, πού σημαίνει δέχτηκαν στήν ὕπαρξή τους ὅλη τήν ἁγία Τριάδα, ῾Πνεύματι θείῳ χρυσωθέντες᾽, διότι ἀποφάσισαν στή ζωή τους νά κάνουν ὑπακοή στόν Χριστό. Δέν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος ἁγιασμοῦ, κατά τήν πίστη μας, ζωντανῆς σχέσης δηλαδή μέ τόν Θεό,  πέραν τῆς ὑπακοῆς σέ ὅ,τι ὁ Χριστός ἐπιτάσσει καί παρακαλεῖ.  ῾Δεῦτε ὀπίσω μου᾽. ῾Χριστός ἔπαθεν ὑπέρ ὑμῶν, ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ᾽.

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ