Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Προσευχόμαστε για να καλλιεργήσουμε μια σχέση...


π. Λίβυος (π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος)
από ανάρτηση του στο facebook


Με την προσευχή δεν γνωρίζουμε στο Θεό κάτι που δεν ξέρει. Κάτι που δεν γνωρίζει.Όχι καρδιά μου. Εκείνος όλα τα γνωρίζει πριν εμείς σκεφτούμε, νιώσουμε και μιλήσουμε. 

-Τότε;
-Τότε, προσευχόμαστε για να καλλιεργήσουμε μια σχέση. 
Πίστη δεν σημαίνει να λες «Πιστεύω εις ένα Θεό……» Αλλά να ζεις με τον Θεό και για τον Θεό. 
Κανείς δεν έμαθε τον έρωτα μέσα από τα βιβλία και τις ομιλίες. Τον γνώρισε στο ποσοστό που αγάπησε και αφέθηκε, παραδόθηκε και έσβησε στην παρουσία του άλλου πατώντας στις αιχμές των ορίων του. Στον θάνατο και την ζωή. 
-Ναι μα δεν μας λέει ο Χριστός «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν• ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε• κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. 8 πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ...» . 
-Ναι βεβαίως. Όχι όμως για να του γνωρίσουμε τις ανάγκες μας. Εκείνος τις ξέρει πριν του τις πούμε εμείς. Μάλιστα γνωρίζει τις πραγματικές μας ανάγκες και όχι εκείνες που αυτοκαταστροφικά φαντασιωνόμαστε. 
Το αίτημα είναι η αφορμή για να ξεκινήσει η σχέση. Όπως μια ανάγκη, μια έλλειψη για ένα μεγάλο έρωτα ή όπως η ψυχή μας, που θέλει παρέα και προφασίζεται ένα καφεδάκι….


Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Κυριακή Α΄ Λουκά: Ευαγγελικό Ανάγνωσμα


του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«και καθίσας εδίδασκεν εκ του πλοίου τους όχλους»

α. Στον πρώτο καιρό της δημόσιας δράσης του Κυρίου μάς μεταφέρει το ευαγγελικό ανάγνωσμα: στη λίμνη Γεννησαρέτ, όπου ο Κύριος άρχισε να διδάσκει τον λαό και να καλεί τους πρώτους μαθητές Του να Τον ακολουθήσουν. Η πρώτη επαφή μάλιστα των μαθητών με τον Κύριο ήταν συγκλονιστική: τους δόθηκε η ευκαιρία να δουν τον Κύριο ως διδάσκαλο, όπως και να νιώσουν τη δύναμη του λόγου Του, μέσα από την «παράλογη» γι’ αυτούς εντολή που τους έδωσε, να ψαρέψουν εκεί που η εμπειρία και η γνώση τους έλεγε ότι ήταν αδύνατο. Και γι’ αυτό άφησαν τα πάντα, προκειμένου να Τον ακολουθήσουν. Τον Κύριο ως διδάσκαλο  θα προσεγγίσουμε δι’  ολίγων στη συνέχεια. «Και καθίσας εδίδασκεν εκ του πλοίου τους όχλους».

β. 1. Έχει τονιστεί με επάρκεια ότι η σωτηρία του ανθρώπου επιτεύχθηκε με όλη τη ζωή του Κυρίου: τη διδασκαλία, τα θαύματά Του, κυρίως όμως με την επί του Σταυρού θυσία Του και την Ανάστασή Του. Λέμε κυρίως με τη Σταυρική Του θυσία και την Ανάσταση που την ακολούθησε, διότι ως γνωστόν πάνω στον Σταυρό καταργήθηκε η αμαρτία, πατήθηκε ο θάνατος, νικήθηκε ο διάβολος και έτσι ο δρόμος προς τον Παράδεισο ανοίχθηκε και πάλι. «Τω πάθει Σου, Χριστέ, παθών ηλευθερώθημεν και τη Αναστάσει Σου εκ φθοράς ελυτρώθημεν, Κύριε, δόξα Σοι». Η διδασκαλία δηλαδή του Κυρίου, όπως και τα θαύματά Του, λειτούργησαν μεν θετικά προς φωτισμό του νου και της διάνοιας των ανθρώπων, προς προσανατολισμό τους στη Βασιλεία του Θεού, προς ενίσχυσή τους γενικά στην οδό του Κυρίου, δεν ήταν όμως ικανά να σώσουν τον άνθρωπο. Η διάβρωση της ανθρώπινης φύσης και η τραγικότητα στην οποία είχε περιέλθει απαιτούσαν κάτι δραστικότερο από τη διδασκαλία: τον θάνατο του ίδιου του Θεού! «Έδει παθείν τον Χριστόν».

2. Αν όμως δια του Σταυρού ήλθε η σωτηρία και η χαρά στον κόσμο – «ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω» - δεν πρέπει και να υποβαθμίσουμε τη σημασία του Χριστού ως διδασκάλου. Ο Χριστός ως διδάσκαλος είναι ο προφήτης Χριστός, φανερώνεται με τη διδασκαλία Του το προφητικό Του αξίωμα, το οποίο λειτουργεί πάντοτε εν συνεργασία και με τα άλλα Του αξιώματα, το βασιλικό και το αρχιερατικό. Διότι βεβαίως στον Κύριο τα πάντα είναι ενιαία. Δεν υπάρχουν «αυτόνομες» περιοχές δράσης σ’  Εκείνον. Όπου δρούσε, φανέρωνε τη μία θεϊκή Του υπόσταση και τη διπλή Του, θεϊκή και ανθρώπινη, φύση. Με άλλα λόγια, ο Ίδιος που είναι ο διδάσκαλος και ο αίτιος των θαυμάτων που επιτελεί, ο Ίδιος είναι και ο αρχιερέας που θυσιάζεται για τον κόσμο, ο Ίδιος είναι και ο βασιλιάς, που ανασταίνει τον Εαυτό Του, ανέρχεται στα δεξιά του Πατέρα, στέλνει το άγιον Πνεύμα, ιδρύει και καθοδηγεί την Εκκλησία, το ζωντανό Σώμα Του.

Κυριακή A΄ Λουκά: Αποστολικό Ανάγνωσμα


του Ιωάννη Καραβιδόπουλου,
Ομότ.Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.,
για το Amen.gr


Τό ποστολικό νάγνωσμα τς Κυριακς, πό τήν Β΄ πρός Κορινθίους πιστολή το π. Παύλου, εναι σέ νεοελληνική μετάφραση τό κόλουθο:

«δελφοί, μπορε νά πάρχουν στόν διο τόπο ναός το Θεο καί ναός τν εδώλων; σες εστε ναός το ληθινο Θεο, πως διος επε: Θά κατοικήσω νάμεσά τους καί θά πορεύομαι μαζί τους. Θά εμαι Θεός τους, κι ατοί θά εναι λαός μου. Γι' ατό λέει Κύριος: Φύγετε μακριά π' ατούς καί ξεχωρίστε. Μήν γγίζετε κάθαρτο πράγμα, κι γώ θά σς δεχτ. Θά εμαι γιά σς Πατέρας, κι σες θά εστε γιοί καί θυγατέρες μου, λέει κόμα παντοκράτορας Κύριος. φο λοιπόν, γαπητοί μου, χουμε ατές τίς ποσχέσεις, ς καθαρίσουμε τούς αυτούς μας πό καθετί πού μολύνει τό σμα καί τήν ψυχή. ς ζήσουμε μία για ζωή μέ φόβο Θεο» (Β΄ Κορ. 6,16-17,1).

Τά λόγια ατά πευθύνονται στούς χριστιανούς τς Κορίνθου, γιά τούς ποίους χριστιανική διότητα συνοδευόταν πό ρισμένες βασικές θυσίες μέσα στήν κοινωνία τς ποχς. Δέν ταν π.χ. ατονόητο τι μποροσε κανείς νά σπασθε τόν Χριστιανισμό καί παράλληλα νά ξακολουθε νά μετέχει στήν κοινωνική ζωή τς πόλης του, νά προάγεται παγγελματικά, χωρίς χριστιανική διότητά του νά το στέκεται μπόδιο. πειτα, πρχαν καί τά λεγόμενα «εδωλόθυτα», πολείμματα δηλαδή κρεάτων πό ζα θυσιασμένα στούς εδωλολατρικούς θεούς πού προσφερόταν σέ συνεστίαση. ταν δυνατό νά λάβει μέρος χριστιανός σέ μία τέτοια κδήλωση; λλά καί ταν εκολο νά ρνηθε τή συμμετοχή του στούς συγγενες φίλους πο τόν καλοσαν; Κι ν προσκαλν ταν ργοδότης του, ταν τόσο ατονόητο γιά τόν νέο χριστιανό νά ρνηθε θέτοντας σέ κίνδυνο τή θέση του; Τό πρόβλημα σέ μς σήμερα φαίνεται λιγότερο ξύ, τότε μως ταν να καυτό παρξιακό καί πρακτικό πρόβλημα.

Όταν ο Γέροντας Πορφύριος είδε τον Ιωάννη τον Θεολόγο στην Πάτμο.

Πάτμος, ιερό Σπήλαιο Αποκαλύψεως.

Με αφορμή την σημερινή εορτή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και Ευαγγελιστού θυμηθήκαμε το γεγονός της συναντήσεως του Αγίου Πορφυρίου με τον Ηγαπημένο Μαθητή στην Πάτμο. Παραθέτουμε το γεγονός όπως το διηγείται ό σύγχρονος Άγιος μας.

" Πήγαμε κάποτε για προσκύνημα μαζί με τον κύριο Γιώργο και την κυρία Καίτη στον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο στην Πάτμο. Ήταν πρωί. Ένιωθα να με πνίγει η χάρις του αγίου Ιωάννου. Είχε κόσμο το σπήλαιο της Αποκαλύψεως. Φοβήθηκα μήπως προδώσω τα αισθήματά μου. Αν άφηνα τον εαυτό μου να εκδηλωθεί, θα με περνούσαν για τρελό. Αυτοσυγκρατήθηκα. Βγήκα έξω απ’ την εκκλησία. Δεν είναι καλό να βλέπουν οι άλλοι τα βιώματα της μυστικής επαφής με τον Θεό. Γι’ αυτό τους είπα κι εφύγαμε. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ήταν ησυχία. Ήμασταν οι τρεις μας. Δεν υπήρχε άλλος στην εκκλησία. Πριν μπούμε μέσα τους προετοίμασα. Τους λέω:
-Ό,τι κι αν δείτε, δεν θα κουνηθείτε, ούτε θα μιλήσετε.
Μπήκαμε μέσα με ευλάβεια, χωρίς θόρυβο, με σιωπή, απλά, ταπεινά. Σταθήκαμε μπροστά στη Θεία Αποκάλυψη. Γονατίσαμε και οι τρεις, εγώ στη μέση. Πέσαμε πρηνείς. Λέγαμε το «Κύριε Ιησού …» περίπου ένα τέταρτο. Εγώ αισθανόμουν άδειος. Καμιά συγκίνηση, τίποτα. Ερημιά. Κατάλαβε ο αντίθετος, ο διάβολος, και θέλησε να μ’ εμποδίσει. «Αυτά δεν γίνονται με πρόγραμμα», σκέφθηκα. Την έλεγα, την ήθελα την ευχή –ή μάλλον ούτε την έλεγα, ούτε την ήθελα, διότι όταν τη λέεις, όταν τη   θέλεις, καμιά φορά το παίρνει είδηση ο αντίθετος. Είναι ένα πάρα πολύ λεπτό σημείο. Δεν μπορείς μόνος να περιφρονήσεις τον αντίθετο. Και να τον περιφρονήσεις, πρέπει πάλι με την θεία χάρι, ένα ανεξήγητο πράγμα.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Λόγια Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου (+1938)


(Σήμερα εορτάζει ο Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, ο οποίος εκοιμήθει το 1938. Από το υπέροχο βιβλίο που έχει γράψει ο μακαριστός Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ο οποίος συνδεόταν με τον Όσιο, επιλέξαμε μερικά από τα λόγια του Οσίου, αναφερόμενα εις το Άγιο Πνεύμα, τους Αγίους και τη σχέση τους με τους εν ζωή πιστούς.)

Μήν θαυμάζετε γι ατό. Κύριος γάπησε τόσο τό πλάσμα Του, στε δωσε γιο Πνεμα μ φθονία στόν νθρωπο, καί μέ τό γιο Πνεμα νθρωπος γινε μοιος μέ τό Θεό.
Γιατί, λοιπόν, γαπ Κύριος τόσο τόν νθρωπο; Γιατί εναι Ατοαγάπη καί γάπη ατή γνωρίζεται μόνο μέ τό γιο Πνεμα.
Στούς ορανούς τά πάντα ζον καί κινονται πό τό γιο Πνεμα. λλά καί στή γ εναι τό διο γιο Πνεμα. Ατό ζ στήν κκλησία μας, Ατό νεργε στά μυστήρια, Ατό πνέει στήν γία Γραφή, Ατό ζ στίς ψυχές τν πιστν. Τό γιο Πνεμα νώνει τούς πάντες, καί γι ατό ο γιοι εναι κοντά μας. Κι ταν προσευχώμαστε σ ατούς, τότε κονε ατοί μέ τό γιο Πνεμα τίς προσευχές, κι ο ψυχές μας ασθάνονται τήν πρεσβεία τους γιά χάρη μας.
Ο γιοι ζον σ λλο κόσμο κι κε βλέπουν μέ τό γιο Πνεμα τήν θεία δόξα καί τήν μορφιά το προσώπου το Κυρίου. λλά μέ τό διο γιο Πνεμα βλέπουν καί τή ζωή καί τά ργα μας. Γνωρίζουν τίς θλίψεις μας κι κονε τίς θερμές προσευχές μας. Ζώντας στή γ διδάχτηκαν τήν γάπη το Θεο πό τό γιο Πνεμα. Κι ποιος πέκτησε στή γ τήν γάπη διαβαίνει μαζί της στήν αώνια ζωή στή Βασιλεία τν Ορανν, που γάπη αξάνει σότου γίνη τέλεια. Κι ν στή γ γάπη δέν μπορ νά λησμονήση τόν δελφό, πολύ περισσότερο στούς ορανούς ο γιοι δέν μς λησμονον καί δέονται γιά μς.

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Το ανέκδοτο του Γέροντος Σωφρονίου (Σαχάρωφ)


Ο μακαριστός Γέροντας, και ιδρυτής της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ Αγγλίας, Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ, είπε σε ένα κληρικό πνευματικό του παιδί καθώς κοίταζαν ένα ναό που είχε αρχίσει να κτίζεται στους χώρους της Μονής:
«Είναι δύσκολο να κτίζεις ναό σήμερα. Θα ξεσηκωθούν όλα τα δαιμόνια» και συνέχισε με ένα ανέκδοτο που είχε ακούσει στη Ρωσία:
«Κάποιος πήγε στην κόλαση αλλά όμως ήθελε να υπάρχει εκεί ναός για να προσεύχεται. Παρά την αμαρτωλότητά του αγαπούσε τον Θεό και ήθελε να προσεύχεται. Άρχισε να μετρά τον χώρο για να κάνει θεμέλια. Ένας διάβολος τον ρώτησε τι κάνει; Εκείνος απάντησε: «Θέλω να κτίσω ιερό ναό για να προσεύχομαι». Ανησύχησε ο διάβολος γιατί δεν ήταν δυνατόν να κτιστεί ναός στην κόλαση και προσπάθησε να τον εμποδίσει. Δεν το κατόρθωσε και φώναξε και άλλους δαίμονες. Ούτε αυτοί μπόρεσαν. Το ανέφεραν στον αρχηγό τους. Και τότε συγκεντρώθηκαν πολλοί δαίμονες και τον έβγαλαν έξω από την κόλαση για να μην κτίσει ναό». 



Και συνέχισε ο Γέροντας: «Έτσι και εμείς κτίζουμε ναούς για να μετατρέψουμε την κόλαση σε παράδεισο και εάν δεν το κατορθώσουμε αυτό τότε [τουλάχιστον] θα επιτύχουμε να μην μας δεχτεί ο διάβολος στην κόλαση».

Πηγή: εδώ