Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ


ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ
ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ
+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,
ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,
ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ
* * *

Ἀδελφοί καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα, 
Διὰ τῆς χάριτος καὶ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ εἰσερχόμεθα ἀπὸ τῆς αὔριον εἰς τὸ στάδιον τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τῆς καταλληλοτέρας περιόδου διὰ τὴν στροφὴν τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, τῆς ἰδικῆς μας ψυχῆς, πρὸς τὸν Κύριον. 
Ἡ περίοδος αὐτὴ εἶναι μία διαρκὴς κατάνυξις ἐνώπιον τοῦ ἐκτυλισσομένου καθ᾿ ἡμέραν μυστηρίου τοῦ Θεοῦ, τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Διὰ τοῦτο ἡ παρεχομένη εἰς ἡμᾶς εὐκαιρία τῶν Ἱερῶν Νηστειῶν ἔχει ἓν ἰδιαίτερον χαρακτηριστικόν: τὴν ἀνάνηψιν καὶ τὴν νῆψιν τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία καλεῖται ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν γέμουσαν θείων προτροπῶν καὶ ἁγιότητος περίοδον αὐτὴν νὰ συνειδητοποιήσῃ τὰ παροδικὰ καὶ τὰ ὁρώμενα καὶ νὰ μεταβῇ σταδιακῶς πρὸς τὰ μείζονα καὶ τὰ κρείττονα, πρὸς τὰ ἀόρατα. 
Ἀναγλύφως καὶ ἐπιγραμματικῶς Ἀνδρέας ὁ Κρήτης διὰ τοῦ Μεγάλου Κανόνος του ὁμιλεῖ πρὸς ἑαυτὸν καὶ πρὸς πᾶσαν ψυχὴν θλιβομένην καὶ καταπονουμένην ὑπὸ τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν περισπασμῶν τῆς παρούσης ζωῆς. Συναισθανόμενος ὁ Ἅγιος τὸ βάρος τῆς πονεμένης ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν ἀνθρωπίνης ψυχῆς, ἐν ἀγωνίᾳ κραυγάζει: «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα τί καθεύδεις;». Ἡ κραυγὴ αὐτὴ ὁδηγεῖ εἰς τὴν συνειδητοποίησιν τῆς ματαιότητος καὶ εἰς τὸν ἀνέκφραστον φόβον τοῦ τέλους τῆς ἐπιγείου ζωῆς: «τὸ τέλος ἐγγίζει καὶ μέλλεις (ψυχή μου) θορυβεῖσθαι». Ἐνώπιον τοῦ ἀπροσδοκήτου τέλους τῆς ζωῆς ποὺ ἔρχεται «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί», καλεῖ ἑαυτὸν ὁ τῆς Κρήτης Φωστὴρ καὶ κάθε πονεμένην καὶ ὑπὸ τοῦ φόβου τῆς ἀνασφαλείας διακατεχομένην ψυχήν: «Ἀνάνηψον», λοιπόν, «ἵνα φείσηταί σου Χριστὸς ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν».

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

π. Αλέξανδρος Σμέμαν: Κυριακή της Συγνώμης


+ Πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Σμέμαν

Φτάσαμε πι στς τελευταες μέρες πρν π τ Μεγάλη Σαρακοστή. δη κατ τν βδομάδα τς πόκρεω πο εναι πρν π τν Κυριακή της Συγγνώμης, δύο μέρες - Τετάρτη κα Παρασκευ - ξεχωρίστηκαν ν νήκουν στ Σαρακοστή. Θεία Λειτουργία δν τελέστηκε κα λη τυπικ διάταξη στς κολουθίες χει πάρει τ λειτουργικ χαρακτηριστικά τς Μεγάλης Σαρακοστς. Στν σπερινό τς Τετάρτης χαιρετίζουμε τ Μεγάλη Σαρακοστ μ τοτο τν ραιότατο μνο:

νέτειλε τ αρ τς νηστείας, κα τ νθος τς μετανοίας γνίσωμεν ον αυτος δελφοί, π παντς μολυσμο, τ φωτοδότ ψάλλοντας, επωμεν δόξα σοι, μόνε φιλάνθρωπε.

Κατόπιν, τ Σάββατο τς Τυροφάγου κκλησία μας «ποιε μνείαν πάντων τν ν σκήσει λαμψάντων γίων νδρν τε κα γυναικν». Ο γιοι εναι τ πρότυπα πο θ’ κολουθήσουμε, ο δηγο στ δύσκολη τέχνη τς νηστείας κα τς μετάνοιας

Στν γώνα πο πρόκειται ν’ ρχίσουμε δν εμαστε μόνοι:

Δετε παντες πιστοί, τς τν σίων Πατέρων, χορείας μνήσωμεν. ντώνιον τν κορυφαον, τν φαεινν Εθύμιον, κα καστον κα πάντας μο κα τούτων σπερ Παράδεισον λλον τρυφς. τς πολιτείας νοητς διεξερχόμενοι, τερπνς νακράξωμεν...

χουμε βοηθος κα παραδείγματα:

Anthony Bloom: Κυριακή της Συγνώμης


+ Anthony Bloom
Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

25/2/2001
O βδομάδες πο προηγήθηκαν τς Κυριακς τς Συγγνώμης εναι βδομάδες που μέσα π στορίες παραβολς, μφανιζόμαστε μ τ βασικ μαρτήματα μας, τν ατία τς πτώσης μας.

Τούτη τν περίοδο θ πρεπε ν εχαμε ξετάσει σ βάθος τν αυτό μας· ν σταθομε νώπιον το Θεο, λλοτε μ φρίκη γι ,τι δεχτήκαμε ν γίνουμε, λλοτε μ πόνο γι ,τι χει γίνει ς πακόλουθο τς ζως μας.

Κα τώρα φθάσαμε στ σημεο πο καλεται Τεσσαρακοστή( Lent). Lent εναι μι παλι γγλικ λέξη πο χει τς ρίζες της στν Γερμανικ γλώσσα κα σημαίνει νοιξη, τ ξύπνημα τς ζως. Δν εναι πι περίοδος πο μς παραχωρήθηκε γι μετάνοια. Εναι καιρς πο φόσον χουμε μετανοήσει, θ μπορομε μαζ ν κινηθομε πρς να μονοπάτι πο θ μς δηγήσει, μέσα π τ παραδείγματα τν γίων, πρτα στν Γολγοθ μ τν Χριστ κα κε ν δομε ποις εναι ο συνέπειες τς μαρτωλότητας μας· πειδ, καθς διαβάζουμε στν βίο νς γίου, στν πάντηση νς ερέα πο παρακαλοσε τν Χριστ ν τιμωρήσει τος μαρτωλος, Κύριος το παρουσιάστηκε κα επε· «Ποτ ν μν τ ζητς ατ. κόμα κι ν πρχε μόνο νας μαρτωλς στν κόσμο, θ γινόμουν ξαν νθρωπος, κα θ πέθαινα πάλι στ σταυρ γι ν σωθε κενος.»

ταν θ σταθομε μαζ δίπλα στ Σταυρό, τ βράδυ τς Μ. Πέμπτης, δίπλα στν τάφο το Χριστο τν Μ. Παρασκευή, πρέπει ν ντιληφθομε τι ατ συνέβη γι τν καθένα μας, - χι γι τ σύνολο τς νθρωπότητας, λλ γι τν καθένα μας. Χριστς πέθανε γι μς κα πρέπει κείνη τ στιγμ ν παρουσιαστομε τσι πο ν Το δείξουμε τι δν πέθανε μάταια πάνω στν σταυρό. Κα τότε ν κινηθομε πρς τν νάσταση μ γαλλίαση, μ’εγνωμοσύνη, λλ πίσης νανεωμένοι, ν’ ποκτήσουμε νέα παρξη - χι τέλεια, πειδ χουμε καιρ μπροστ μας ν’ κολουθομε τ διο μονοπάτι, βμα-βμα, ξαν κα ξανά, μέχρι ν ριμάσουμε κα ν μπορέσουμε ν εσέλθουμε στν Βασιλεία το Θεο.

Σήμερα θ ζητήσουμε συγχώρηση νας π τν λλον. Ατ εναι κάτι πραγματοποίητο, ν φανταστομε τι μπορομε ν πλησιάσουμε τν καθένα πο μς πλήγωσε, μς τραυμάτισε, πο κάποτε κατέστρεψε τ ζωή μας κα ν πομε˙ « ς συμφωνήσουμε τι τρόμος πο φερες στ ζωή μου, δν πάρχει πλέον. Σ συγχωρ, πήγαινε ναπαυμένος.»