Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2017

+Μελετίου Καλαμαρά: Στην Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου


+ Μελετίου Καλαμαρά
Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης
----------

Μή λησμονομε τόν αυτό μας

Θεός μς πλασε «κατ’ εκόνα του καί μοίωσή του», πού σημαίνει τι: δέν εμαστε οτε πέτρες, οτε σπουργίτια, οτε πρόβατα. λλά εμαστε αώνιοι, καί χομε τήν δυνατότητα νά διακρίνομε νάμεσα στό καλό καί στό κακό.

Νά ζομε -καί πρέπει νά ζομε- ποθώντας τό καλό.

Νά γωνιζόμαστε νά φεύγομε πό τό κακό καί νά γαπμε σο περισσότερο μπορομε τό καλό.

Γιά νά μς βοηθήσει, μς δωσε νόμο, δηγίες.

Ο δηγίες καί ο ντολές Του, προέρχονται πό γάπη καί στοργή. πως κάθε πατέρας πό γάπη καί στοργή συμβουλεύει τά παιδιά του, νά μή καον, νά μή πέσουν, νά μή χτυπήσουν· οτε σωματικά, οτε ψυχικά, οτε κοινωνικά.

πουράνιος Πατέρας μας, μς συμβουλεύει συνεχς, νά μή πέσομε οτε ψυχικά, οτε πνευματικά. Καί ποτέ νά μή γίνει κάτι φορμή, νά χάσομε τήν μοιότητα μας μέ Ατόν καί τήν αώνια ζωή.

Γιατί χειρότερη ζημία εναι νά χάσει κανείς τήν αώνια ζωή.

Τί νά τό κάνεις, νά περάσεις σο τό δυνατόν καλύτερα δ στή γ, στω κατό χρόνια, διασκεδάζοντας, τρώγοντας καί πίνοντας, ν πρόκειται νά ζημιωθες τήν ψυχή σου;

Γι’ ατό Θεός, πατέρας μας, μς λέγει μέ γάπη τι πρέπει συνεχς νά ψάχνομε τόν αυτό μας, νά βλέπομε, σο πιό πολλές φορές, τόσο πιό καλά, πς πμε καί νά γυρίζομε κοντά Του...

Μά εμαστε πολυάσχολοι.

χομε δουλειές, πικοινωνίες μέ τούς λλους. Θέλομε νά κουβεντιάσομε, νά φλυαρίσομε.

κόμη, χομε σωματικές νάγκες. Νά φμε, νά κοιμηθομε.

Μς πασχολον τόσες κοινωνικές ποχρεώσεις· καί λα ατά μς κάνουν νά λησμονομε τόν αυτό μας. Νά φήνομε στήν κρη τίς οσιαστικές μας νάγκες. ποτέλεσμα;

λλοιωνόμαστε σωτερικά. Ζημιωνόμαστε βαθειά. Ξεχνμε τήν ψυχή μας. Ξεχνμε τήν αώνια ζωή.

Γι’ ατό Θεός μς επε:

Κάθε μέρα, πρωί καί βράδυ, νά κάνεις προσευχή. Γιατί; Γιά νά ψάχνεις λίγο τόν αυτό σου. Νά τόν βλέπεις πς στέκει νώπιον το Θεο.

Καί κάθε βδομάδα, μακάρι περισσότερες φορές, νά βρίσκεις τήν εκαιρία νά πηγαίνεις στήν κκλησία, νά προσεύχεσαι νώπιον το Χριστο. Νά Τόν παρακαλες νά σέ φωτίζει, νά μή ξεφύγεις πό τό γιο θέλημά Του. Καί μέσα στήν κκλησία νά κάνεις βαθύτερο ατοέλεγχο, γιά νά βλέπεις πς βαδίζεις καί πο στέκεις.

Εσαι στό δρόμο τς αώνιας ζως;

μήπως βαδίζεις γιά τήν πώλεια.


μεγαλύτερη νάγκη

Σ’ ατό, μς σπρώχνουν λα σα χουν ρισθε μέσα στήν κκλησία. Ο μεγάλες γιορτές, καί ο προπαρακευαστικές περίοδοι, πως εναι Μεγάλη Τεσαρακοστή. Πού μς λένε: «πς θά πς κοντά στόν Χριστό καί στήν νάστασή Του; ν δέν προετοιμαστες καί σύ γιά τήν νάσταση»;

Ατή εναι μεγαλύτερη νάγκη, μεγαλύτερη πό τό νά φάω, νά πι, νά περπατήσω, νά κοιμηθ. Μεγαλύτερη πό λες τίς νάγκες, εναι νά στρέφομαι πρός τόν Θεό καί νά ναζητ νά χω καλή πικοινωνία μαζί Του.

Δηλαδή; Νά εμαστε νθρωποι...

Εκολα γώ, πρόσεκτος νθρωπος, κάνω να λάθος καί πικραίνω τόν συνάνθρωπό μου. ς πομε τόν προσβάλω. Το λέω λόγια πού γάπη καί τιμή, πού πρέπει νά χω σέ λους, δέν θά τά πέτρεπαν. λλά, τό λάθος γινε... μα μείνω στή διαπίστωση, πάει φιλία. Μέ τί μοτρα νά παρουσιαστ μπροστά του;

Τόν βρίσκω λοιπόν καί το λέω ταπεινά: «δελφέ μου, εναι λήθεια, δέν φέρθηκα καλά. Επα κάτι, ες βάρος σου. Σέ καταλαβαίνω. Πληγώθηκες. μως, ν θέλεις, πίστευσέ με, μετάνοιωσα. Σέ γαπάω. Σέ θέλω κοντά μου».

Διορθώνεται τσι τό κακό;

Ναί, σέ κάποιο βαθμό βέβαια.

Γιατί κάτι μένει πόλοιπο. σως μιά μικρή πικρία. Μά σο περισσότερη ταπείνωση δείχνεις, τόσο πιό πολύ φεύγει πικρία πό τόν λλο. Καί καμιά φορά φτάνει νά πε:

«Χαλάλι τι γινε. Τώρα χομε καλύτερη πικοινωνία πό πρίν».

Θέλοντας νά μς τά διδάξει λα ατά Σωτήρας μας, επε τήν παραβολή το τελώνου καί το φαρισαίου. Μέ πλ λόγια, μς παρουσιάζει τά πρόσωπά τους καί τό θέμα. Μς λέει:

Πγαν στήν κκλησία, νά προσευχηθον, δυό νθρωποι ντελς διαφορετικοί. νας Φαρισαος καί νας τελώνης. νας το κόσμου καί τς πιάτσας. λλος τς εσέβειας. Γιά τόν διο σκοπό πγαν. Νά προσευχηθον. Μπκαν στήν κκλησία μέ τήν δια διάθεση. μειναν κε κάποια ρα. Μετά φυγαν.

λλά τί διαφορά! νας δικαιωμένος, λλος κατάκριτος. Τό τραγικό καί παράξενο εναι, τι φυγε δικαιωμένος πό τήν κκλησία, εάρεστος νώπιον το Θεο, νθρωπος τς πιάτσας.

Καί κενος πού φαινόταν το Θεο, τς κκλησίας, φυγε κατάκριτος. Γιατί;

προσευχή το φαρισαίου

ρώτημα πού σφαλς πασχολε λους μας καί μάλιστα πολύ ντονα. Ετε εμαστε πό κείνους πού ρχόμαστε συχνά στήν κκλησία, ετε εμαστε –πολύ περισσότερο- πό κείνους πού προτιμμε λλες πασχολήσεις.

Χριστός παντ καθαρά στό ρώτημά μας.

Φαρισαος, μπκε στό ναό, στάθηκε μέ καμάρι - πειδή ταν τς κκλησίας νθρωπος - καί ρχισε νά προσεύχεται. Τί λεγε; χει σημασία. Ατά τά πράγματα εναι ζωή μας. Καί μάλιστα ρχή τς ζως μας. Γιατί ληθινή ζωή μας εναι μόνο κοντά στό Θεό. Στήν Βασιλεία Του.

ρχίζει λοιπόν φαρισαος:

« Θεός, εχαριστ σοι». Τί ραία ρχή!

Τήν κος καί εφραίνεται καρδιά σου. Καί περιμένεις νά δες, γιατί εχαριστε τόν Θεό.

Συνεχίζει. «Οκ εμι σπερ ο λοιποί τν νθρώπων. Δέν εμαι μαρτωλός καί παληάνθρωπος σάν τούς λλους, πού εναι ρπαγες, δικοι, μοιχοί. Μά προπαντός δέν εμαι σάν ατό τό πόβρασμα, πού στέκεται δίπλα μου, δθεν νά προσευχηθε. γώ νηστεύω, δυό φορές τήν βδομάδα. Κάνω λεημοσύνες. Κάνω δωρεές. Καί γενικά, ζ καλά».

Παρότι λα ατά εναι κατωρθώματα δικά του, καλές πράξεις δικές του, πάλι λέμε μέσα μας: φο επε: « Θεός εχαριστ σοι», γιατί λα ατά δέν τά συνδέει μέ τόν Θεό; Πο τά φείλει; Γιατί δέν λέει «σ’ εχαριστ Θεέ μου, πού μο δωσες χάρη, φωτισμό, λεος νά καταλάβω ποιός εναι ο σκοπός τς ζως καί νά γωνίζομαι νά κάνω ργα εάρεστα, νώπιόν Σου»;

Γιατί λέει πλς «εχαριστ, γιατί δέν εμαι σάν τούς λλους. γώ εμαι καλός. Δέν εμαι ρπαγας, οτε λωποδύτης, οτε παληάνθρωπος, οτε μοιχός».

χει διαίτερη σημασία ατό πού κάνει φαρισαος. Δηλαδή τό τι δέν σχετίζει τίς ρετές του μέ τόν Θεό.

Τί πρεπε νά πε;

«λα Κύριε, εναι δρα Σου! Χαρίσματά Σου. Δύναμή Σου. λεός Σου. ν δέν σουν δίπλα μου, στό πλευρό μου, νά μέ φωτίζεις, νά ξεσηκώνεις τήν συνείδησή μου, πόσα κακά ργα δέν θά κανα»;

Μά φαρισαος πιμένει:

«γώ κοψα τή ζωή μου μορφα. Καί τήν φτειαξα μορφα. Κάτι λλοι, δέν τήν χουν φτειάξει τσι. Ατοί δέν μοιάζουν μέ μένα. Δέν εναι καλοί νθρωποι».

Φαντασθετε κάποιον, νά εναι τι εναι, νά φτειάχνει μόνος τό ποτρατο του καί νά σχυρίζεται: «ποιος δέν μου μοιάζει, δέν εναι μορφος. Οτε εναι καλά· εναι ρρωστος. Πς πρέπει νά εναι;

πως γώ!

Πάνω-κάτω ατό λέει φαρισαος. Γιατί βλέπει τόν αυτό του τέλειο.

ς ταπεινωθομε μπροστά στό Θεό

τελώνης, τί κανε;

Δέν θεώρησε τόν αυτό του ξιο νά σταθε κάπου μπροστά νά τόν βλέπουν. Κρύφτηκε πίσω πό μιά κολώνα. Καί ψέλλιζε: «Θεέ μου, λάσθητί μοι τ μαρτωλ». Συγχώρησέ με. Εμαι νθρωπος μαρτωλός. Ξέφυγα πό τόν νόμο Σου. Λυπήσου με, Θεέ μου.

Μς λέγει Χριστός, τι γι’ ατό του τό φρόνημα, φυγε δικαιωμένος πιό πολύ πό τόν φαρισαο, πού χι μόνο εχε ποφύγει τίς χονδρές μαρτίες, μά εχε καί καλά ργα. Γιατί;

Γιατί νας, τελώνης εχε σωστή τοποθέτηση, πέναντι το Θεο. Σκέφτηκε πηγαίνοντας στήν κκλησία:

Πς θά φτειάξω τήν σχέση μου με τόν Θεό;

Σέ τί κατάσταση βρίσκομαι μέχρι τώρα;

Τί πρέπει νά κάνω;

Καί πγε καί προσευχήθηκε «τύπτων τό στθος του», πού σημαίνει: «γώ φταίω. Τούτη καρδιά φταίει καί ατό τό ξεροκέφαλο». Γιατί τό λέμε τσι;

Θεός, μς δωσε τήν καρδιά, νά γαπμε τό καλό. χι νά τήν φήνομε νά κολλάει σέ ρρωστημένα πάθη καί συναισθήματα.

μήπως δέν εναι ρρωστημένο τό μσος;

Ο πόθοι τς μαρτίας;

κακία; γωισμός;

Δέν εναι ρρωστημένο νά πιστεύω, τι γώ χω τήν σωστότερη κρίση στόν κόσμο καί τήν μεγαλύτερη ξία;

Δέν εναι ρρωστημένο πράγμα νά πιστεύω, τι θά ρυθμίσω γώ τή ζωή μου, καλύτερα πό τι μο τήν ρυθμίζει Θεός, Πατέρας μας πουράνιος μέ τόν λόγο Του;

Δέν εναι ρρωστημένο, νά μήν νδιαφέρεσαι νά κάνεις τόν αυτό σου μορφο, γιά νά βρεθες στό σαλόνι το Θεο στήν αώνια ζωή; λλά νά προτιμς νά βρεθες στό σκουπιδοντενεκέ τς αωνιότητας, μέ τά σκουπίδια πό τόν μορφο κόσμο το Θεο, μέ τό νά μμένεις στήν μαρτία;

φαρισαος δέν εχε οτε τοποθέτηση σωστή πέναντι το Θεο, οτε σχέση σωστή μέ τόν Θεό.

Ποιά σωστή σχέση μέ τόν Θεό;

Ποιά εναι σωστή σχέση μέ τόν Θεό;

Ξέρω τι Θεός εναι Δημιουργός μας· Εεργέτης μας.

τι καλό χομε στό σμα, στήν καρδιά, στήν ψυχή μας, δωρεές Του εναι. λος κόσμος εναι δική Του προσφορά σ’ μς.

Λέει γία Γραφή: φτειαξε τόν κόσμο Θεός καί βαλε τόν νθρωπο σάν βασιλιά τς κτίσεως. Καί λοι μας λίγο-πολύ, χομε τήν δυνατότητα, νά βλέπομε τήν μορφιά τς φύσεως καί νά τήν πολαμβάνομε.

Καί κάτι κόμη χομε τήν δυνατότητα νά κάνομε. Νά ρχόμαστε σέ μιά νθρώπινη πικοινωνία μεταξύ μας καί μέ τόν Θεό. Ποιός εναι νόμος πού ρυθμίζει ατή τήν καλή πικοινωνία μεταξύ μας καί μέ τόν Θεό; γάπη!

μα θέλω νά εμαι νθρωπος το Θεο, πρέπει νά χω καλή πικοινωνία -καί νά φροντίζω νά χω- μέ λους, γιατί εναι καί ατοί το Θεο καί δέλφια μου. Πρέπει λοιπόν νά τούς γαπάω. Νά γωνίζομαι νά χω πέναντί τους, καλά ασθήματα.

Δηλαδή; Νά θέλω νά τούς κάνω καλό. Νά τούς τιμ. Νά τούς σέβομαι. ταν κάποιος κακολογε τούς λλους, δέν τούς γαπάει.

Τό λάθος το φαρισαίου ταν:

Κακολογοσε τούς λλους. Ξεχώριζε τόν αυτό του πό ατούς.

-λλο κείνη παληοφάρα. λλο γώ! καλός νθρωπος...

κόμη δέν εχε σωστή σχέση οτε μέ τόν Θεό.

ποιος χει σωστή σχέση μέ τόν Θεό, γαπ τό θέλημά Του. Θέλει νά βρίσκεται εθυγραμμισμένος μαζί Του. Κοντά Του. Καί τι Θεός θέλει, κενο καί ατός γαπ.

Θεός θέλει νά γαπμε τούς λλους;

Τούς γαπμε!

Νά τούς τιμμε;

Τούς σεβόμαστε.

φαρισαος, δέν τά κανε ατά. Γι’ ατό, δέν φυγε πό τήν κκλησία δικαιωμένος, λλά ζημιωμένος.

τελώνης, ταν μπκε στήν κκλησία, ξέχασε τόν παλαιό του αυτό, καί μίλησε μέ τόν Θεό ελικρινά: «Θεέ μου, εμαι στή ζωή μου λάθος. λέησέ με. Δεξε καί σέ μένα τήν εσπλαγχνία Σου».

Νά σωστή σχέση μέ τόν Θεό.

ταν τελώνης γίνεται φαρισαος

Μιά κόμη παρατήρηση:

Θά ταν γιά μς εκταο, νά εμαστε στήν πιάτσα, στήν καθημερινή ζωή δηλαδή, σάν τόν φαρισαο.

Δηλαδή, οτε ρπαγες, οτε δικοι, οτε μοιχοί, οτε λωποδύτες, οτε βλάσφημοι, οτε βριστές.

Μακάρι στήν πικοινωνία μας μέ τούς λλους νά εχαμε ατές τίς καλές ρχές.

λλά μέσα στήν κκλησία, νά εμαστε σάν τόν τελώνη...

Νά λέγαμε στό Θεό: «Κύριε, γωνίζομαι ξω στήν κοινωνία νά ποφεύγω τι τό ντίθετο στό θέλημά Σου. μως πόσα εναι κενα στά ποα σφάλλω. Καί προπαντός, πόσο καρδιά μου, πέχει πό ατό πού Σύ θέλεις:

Νά χω πολλή γάπη καί βαθύ σεβασμό. Σέ Σένα, στόν αυτό μου, στό σμα καί τήν ψυχή μου καί στούς λλους. Πόσες φορές σφάλλω. Συγχώρησέ με!».

ν ρίξομε μέσα μας μιά ματιά, λίγο-πολύ, μοιάζομε συγχρόνως στόν φαρισαο καί στόν τελώνη. Γιατί, ν κάνομε τά ργα το τελώνη –παληανθρωπιές δηλαδή- πιμένομε νά συγκρίνομε τόν αυτό μας μέ τούς λλους. πειδή τούς βρίσκομε λίγο κατώτερους πό μς. Καί τούς κατακρίνομε καί τούς κακολογομε. Γιατί;

Γιατί ξεχνμε τόν νόμο το Θεο καί τήν κατάστασή μας.

ταν κανείς ξεχν σταθερά καί μόνιμα τόν νόμο το Θεο, ξεφεύγει ντελς. Πόσοι πό μς ξεφεύγομε πολύ βαθειά καί γιά πολύ, πό τό θέλημα το Θεο;

Καί ταν θυμηθομε τι πρέπει νά γυρίσομε, ντί νά πάρομε τό φρόνημα το τελώνη καί τά μυαλά του, ταν πγε νά προσευχηθε, βλέπομε τόν αυτό μας, μέ τά μάτια το φαρισαίου πό τήν νάποδη. Καί τί λέμε;

«γώ, μπορε νά κάνω τι κάνω στήν πιάτσα. λλά καρδιά μου εναι καλύτερη πό κείνους τούς παληοφαρισαίους πού πηγαίνουν στήν κκλησία».

Δηλαδή κάνομε τήν κατάκριση το φαρισαίου καί τίς βρωμοδουλειές το τελώνη μαζί. λα στραβά.


Νά ζηλέψομε τό ριστο

Ποιό εναι τό σωστό;

Τό σωστό εναι: Στήν κκλησία σάν τόν τελώνη. ξω, στόν κόσμο, νά φερόμαστε σο τό δυνατόν πιό καλά. Ατό εναι τό καλύτερο.

Τό κόμη πιό καλό εναι:

Νά χομε τήν ταπείνωση το τελώνη.

Νά κάνομε λα τά καλά ργα πού παιτε Θεός· καί πιπλέον,

στή σχέση μας τήν καθημερινή μέ τούς νθρώπους, νά τούς ντιμετωπίζομε μέ πέραντη γάπη καί καλωσύνη καί

νά εγνωμονομε γιά κάθε καλό τόν Θεό.

Λέει νας σοφός:

προσευχή το τελώνη « Θεός λάσθητί μοι τ μαρτωλ», εναι λη κι λη ξη λέξεις. Μά εναι τόσο χαριτωμένα λόγια νώπιον το Θεο, πού ταν νθρωπος τά λέει, τά ασθάνεται καί τά χει στήν καρδιά του, τά λόγια ατά, νοίγουν τήν καρδιά το Θεο. Καί τά ατιά Του.

πό κε καί πέρα Θεός μς κούει. Γιατί Θεός εναι τς γάπης καί τς ταπεινώσεως.

ρχίζοντας τήν προπαρασκευή γιά τό Πάσχα, μς λέει Χριστός:

-Κάνετε σωστές τίς σχέσεις σας μέ τόν Θεό. τοιμασθετε. νασκουμπωθετε. Ψάξετε τόν αυτό σας. ποφασίστε νά βαδίσετε καλύτερα. Σταθετε μέ ταπείνωση καί συντριβή νώπιον το Θεο. ρχή καί ξεκίνημα « Θεός, λάσθητί μοι τ μαρτωλ».

Νά μς φωτίζει Θεός νά χομε ατή τήν σωστή νοοτροπία, πού κυβερν καλά τή ζωή, τά ργα, καί τά ασθήματά μας. μήν.

(Διασκευασμένες μιλίες πού γιναν τήν 1/2/2004 γνωστο πο· καί στίς 16/2/2003 στό Νικολίτσι.)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου