Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

π. Αλεξάνδρου Σμέμαν: Κυριακή του Ζακχαίου



+ Πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Σμέμαν

ρθόδοξη κκλησία γι ν μς προετοιμάσει γι τ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ρχίζει ν μς ναγγέλλει τν ρχομ της ναν λόκληρο μήνα πρν ατ ρχίσει. Πόσο δύσκολο εναι ν καταλάβει νθρωπος πς πέρα π τν φοσίωσή του στς ναρίθμητες σχολίες τς ζως, θ πρέπει ν φιερώσει πίσης φροντίδα γι τν ψυχή, γι τν σωτερικό του κόσμο.

ν εμασταν λίγο πι σοβαροί, θ βλέπαμε πόσο σημαντική, οσιαστικ κα θεμελιώδης εναι φροντίδα τς ψυχς. Θ κατανοούσαμε τότε τν ργ κα μυστηριώδη ρυθμ τς κκλησιαστικς ζως. Γνωρίζουμε φυσικ τ νόημα πο χει τροφ γι τ ζωή μας. Μερικς τροφς εναι καλς κα θρεπτικές, λλες εναι νθυγιεινές· κάποιες εναι βαριές, πρέπει ν προσέξουμε. Προσπαθομε πολ ν ξασφαλίσουμε πς τροφ πο τρμε εναι καλ γιά μς.

Κα εναι κάτι πολ περισσότερο π εσεβς ρητορικ σχμα ταν λέμε πς κα ψυχ χρειάζεται ν τραφε, πς «οκ π’ ρτ μόν ζήσεται νθρωπος» (Ματθ. 4,4). λοι μας ξέρουμε πς χρειαζόμαστε χρόνο γι διάβασμα, γι στοχασμό, γι συζήτηση, γι διασκέδαση. κόμη κι ατ μως τ φροντίζουμε πολ λίγο, τ προσέχουμε λάχιστα, κόμη κα π τν ποψη τς γιεινς. πιδιώκουμε τ λαφρ διάβασμα, τ πειράγματα ντ γι τ συζήτηση, τ διασκέδαση ντ γι τν ψυχαγωγία.

Δν καταλαβαίνουμε πς ψυχ παθαίνει δυσκοιλιότητα πολ εκολότερα π’ ,τι τ πεπτικό μας σύστημα, κα πς ο συνέπειες μις δυσκοίλιας ψυχς εναι πολ πι πιβλαβες. Τόσος χρόνος φιερώνεται στ ξωτερικ πράγματα, κα πολ λίγος στν σωτερικ ζωή. Πλησιάζουμε μως τώρα ατ τν ποχ το τους πο κκλησία μς κάλει ν θυμηθομε τν παρξη ατο το σωτερικο νθρώπου κα ν θορυβηθομε π τν μνησία μας, π τν δίχως νόημα παραλογισμ μέσα στν ποο βρισκόμαστε, π τ σπατάλη το πολύτιμου χρόνου πο μς χει δοθε τόσο φειδωλά, π τν γαρμπη κα μικροπρεπ σύγχυση μέσα στν ποία ζομε.

Σαρακοστ εναι καιρς μετανοίας, κα μετάνοια εναι πανεξέταση, πανεκτίμηση, τ ν βαθύνει κανες κα ν φέρει τ πάνω κάτω. Μετάνοια εναι τ πώδυνο ξεσκέπασμα το παραμελημένου, ξεχασμένου, μολυσμένου «σωτερικο» νθρώπου.

Αντώνιος Σουρόζ: Κυριακή του Ζακχαίου


Anthony Bloom, Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

12 ανουαρίου 1978
Ες τ νομα το Πατρς κα το Υο κα το γίου Πνεύματος.

Τν προηγούμενη βδομάδα εσήλθαμε στν περίοδο τν βδομάδων στν πορεία μας πρς τν μέρα τς νάστασης, πο μς λένε ν ξετάσουμε τν αυτό μας· τότε θ λθει καιρς ν μν σκεφτόμαστε τίποτα λλο παρ τος τρόπους μ τος ποίους Θες μς προετοιμάζει γι τν σωτηρία μας· κα ταν φθάσουμε στν Μεγάλη βδομάδα, τότε δν θ πρέπει ν χουμε καμιά σκέψη, τίποτα παρ τν Κύριο το ποίου τ πάθος θ τενίζουμε πρν ν εσέλθουμε μαζ στν δόξα κα στν χαρ τς νάστασης Του.

Τν προηγούμενη βδομάδα διαβάσαμε τ Εαγγέλιο το τυφλο τς εριχώ· μεσα εναι μι πρόκληση γι μς· λοι σχυριζόμαστε τι βλέπουμε· λοι σχυριζόμαστε τι δν εμαστε τυφλο, κα μως, δν εναι τρόπος πο βλέπουμε μι λλη μορφ τύφλωσης; Δν εμαστε τυφλωμένοι π ,τι βλέπουμε πρς τ όρατο, δν εμαστε τυφλο π προκατάληψη πέναντι στν λήθεια, δν εμαστε τυφλο π τ πάθος πέναντι στν λήθεια; Κα τσι, καθένας μας φείλει ν ρωτήσει τν αυτό του ν ατ πο βλέπει εναι πραγματικότητα τν πραγμάτων, κα ν χι, ν στραφε στν Θε ν το δώσει πίγνωση. Κα να π τ πράγματα πο μς τυφλώνει περισσότερο πελπιστικ εναι ματαιότητα πο μς κάνει ν δεχόμαστε γι ληθιν λα τ ψέματα πο σως κομε παρατηρομε πο νισχύουν τν ατοεκτίμηση μας, πο μς κάνουν ν πορρίπτουμε κάθε τι πο εναι γι μς κριτική καταδίκη.

Τ σημεριν Εαγγέλιο εναι σχετικ μ τν ματαιοδοξία κα γι τν τρόπο πο μπορε ν ξεπεραστε, εναι πραγματικ σχετικ μ τ τίμημα κα τς προυποθέσεις της. Ζακχαος ταν νας πλούσιος νδρας, νας νδρας γνωστς στν πόλη του, νας νδρας πο καθένας μποροσε ν ναγνωρίσει· ταν νας νθρωπος δικος, κα μως κάτι ναδεύτηκε μέσα του ταν κουσε γι τν Χριστ κα θέλησε ν Τν δε. σως ταν σ κάποιο βαθμ μιν πιθυμία ν δε τν Νέο Προφήτη το σραήλ, λλ ατ δν θ ταν δυνατ ν τν προτρέψει ν κάνει ατ πο κανε· μέσα στ πλθος, πειδ τ νάστημα ταν μικρό, σκαρφάλωσε σ’ να δέντρο· βέβαια γέλασαν μαζί του, τν κορόιδεψαν κα μως θελε τόσο πολ ν δε τν Χριστό, τόσο το ταν σημαντικ ν Τν δε στε ταν τοιμος ν τν κοροιδέψουν, ν γελάσουν παρ ν τν φήσουν ν περάσει. Κα μέσα π λο ατ τ πλθος Χριστς εδε μόνο ναν νδρα: Τν Ζακχαο, τν κάλεσε κάτω κα πγε ν μείνει μαζί του.

Ματαιότητα εναι κείνη κατάσταση τς ψυχς μας, κείνη μίζερη κατάσταση, που φοβόμαστε τν νθρώπινη κρίση, που ντλομε τ ασθημα τς ξίας μας π τν κρίση κείνων πο μς περιβάλλουν. Κα πράγματι ατ εναι ματαιότητα, πειδ τ πράγματα γι τ ποα μς παινον εναι μάταια, δεια, νάξια το μεγαλείου το νθρώπου· κα πίσης, δν ποζητομε ν μς παινον κείνοι ο νθρωποι πο εναι κανο γι μι γιή κα συνάμα αστηρ κριτική· στρεφόμαστε στος νθρωπους πο εναι τοιμοι ν μς προσφέρουν τος παίνους πο θέλουμε. Ατ τος καθιστ διπλ μάταιους, οσία τους εναι να τίποτα, κα ο νθρωποι π τος ποίους τος δεχόμαστε εναι πίσης κενοί στ δικ μας μάτια μέχρι ν μιλήσουν καλ γι μς. γιος ωάννης τς Κλίμακος λέει τι ματαιότητα εναι συμπεριφορ κάποιου πο φοβται τος νθρώπους κα εναι λλαζόνας νώπιον το Θεο, πο θεωρε τι λίγο μετράει κρίση το Θεο, τι χει τν ποδοχ πο το παρέχουν κείνοι πο βρίσκονται γύρω του.