Σάββατο 22 Ιουλίου 2017

Ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ (Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου)


Ιωήλ Φραγκάκου
Μητροπολίτου Εδέσσης

«Ἐλέησον μς, υἱὲ Δαυίδ»
Πολλ θαύματα γιναν μ τν πίκληση τοῦ ὀνόματος το Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος, ταν πήγαινε πρς τ πάθος Του, επε: «,τι ν ατήσητε ν τῷ ὀνόματί μου, τοτο ποιήσω» (ωάν. 14,13). πίσης, ταν ναλαμβανόταν στος ορανος κι διδε τς τελευταες ποθκες στος μαθητές Του, πάλι τος τόνισε: «ν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια κβαλοσι, γλώσσαις λαλήσουσι καινας...» (Μάρκ. 16,17). Μ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησο θὰ ἔκαναν θαύματα οἱ Ἀπόστολοι. Πράγματι τσι γινε. Τν χωλ πο καθόταν ξω π’ τ Ναό, οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Ἰωάννης τν θεράπευσαν πικαλούμενοι τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησο Χριστο (Πράξ. 3,6). ς δομε μὲ ἁπλ λόγια τὸ ὄνομα το Κυρίου μας.

Τὸ ὄνομα το Κυρίου ησο
Σήμερα κούσαμε στ Εαγγέλιο τος δύο τυφλος νὰ ἐπικαλονται τὸ ὄνομα το Κυρίου κα ν ζητον π’ Ατν ν τος λεήσει (Ματθ. 9,27). Ὁ ἱερς Χρυσόστομος λέγει πς δν πγαν πλς ν συναντήσουν τ Χριστό, «λλ μεγάλα βοντες κα οδν τερον ἢ ἔλεον προβαλλόμενοι», δηλαδ φώναζαν πολ δυνατά, τὸ ὄνομα το Χριστο κα τίποτε λλο δ ζητοσαν παρ νὰ ἐπιδείξει λεος σ’ ατος ὁ Ἰησος. Τ γλυκύτατο νομα το Χριστο δν εναι νθρώπινο, λλ θεο κα οράνιο. Δ δόθηκε στ Χριστὸ ἀπὸ ἀνθρώπους, λλ’ π’ τν οράνιο Πατέρα Του (Ματθ. 1,21). Εναι τ γλυκ μελέτημα το νο, τς γλώσσας κα τς καρδις τοῦ ἀνθρώπου.

Κυριακή 23 Ιουλίου: Αποστολικό και Ευαγγελικό Ανάγνωσμα (πρωτότυπο κείμενο και νεοελληνική απόδοση)


Επιμέλεια:
+ Ελευθερίου Ν. Χρυσοχόου
Πρωτοπρεσβυτέρου
του Οικουμενικού Θρόνου

Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ εἶναι φῶς τοῦ κόσμου


Ιωήλ Φραγκάκου
Μητροπολίτου Εδέσσης

κκλησία μας σήμερα γιορτάζει τος Πατέρες πο λαβαν μέρος στν τετάρτη Οκουμενικ Σύνοδο, ποία σχολήθηκε κα ποφάνθηκε ριστικ γι τν νωση τν δύο φύσεων το Χριστο. Τ εαγγελικ νάγνωσμα πο διαβάζεται σήμερα στος Ναος εναι φιερωμένο σ’ ατος κα εναι π τν π το ρους μιλία το Κυρίου μας. Θεάνθρωπος νομάζει τος μαθητς Του φς το κόσμου. ς δομε πι ναλυτικ τ λόγια ατ το Χριστο.

Τ παράδειγμα το φωτς τί πονοε;

Κύριος χρησιμοποίησε γι τος μαθητς Του τ παράδειγμα το λατιο (Ματθ. 5,13) κα το φωτός. Τ παράδειγμα το φωτς εναι τ ψηλότερο. ταν λέγει πς πόλη πο εναι πάνω στ βουνό, δν μπορε ν κρυφτε, θέλει ν τος τονίσει «κρίβειαν το βίου, καθαρ ζωή», λέγει Χρυσόστομος. Τος διαπαιδαγωγε ν εναι ναγώνιοι στ ζωή τους, ν χουν στραφε τ μάτια λων τν νθρώπων πάνω τους κα ν γωνίζονται νώπιον λης τς οκουμένης.

Χριστς ναψε τ φς τς χάριτός Του μέσα μας. δική μας προσπάθεια εναι ν διατηρήσουμε τ φς ατ σβεστο. λαμπρότητα τς ζως μας χει πίδραση στος λλους. πόλυτο φς εναι Χριστς πο μάλιστα επε γι τν αυτό Του, πς εναι “τ φς το κόσμου” (ω. 8,12). Φς κα φωστρες εναι μ σχετικ ννοια κα ο πιστο κα ο γιοι. πόστολος Παλος γράφει: “διότι κάποτε σασταν στ σκοτάδι, τώρα μως πο πιστεύετε στν Κύριο, εστε στ φς· ν ζετε λοιπν σν νθρωποι πο νήκουν στ φς.” (φ. 5,8). διος θ πε σ λλη του πιστολ γι τος πιστος πς εναι “σν λαμπερ στέρια στν κόσμο, μένοντας σταθερο στ εαγγέλιο πο δίνει ζω” (Φιλιπ. 2,15-16).

Κυριακή 16 Ιουλίου: Αποστολικό και Ευαγγελικό Ανάγνωσμα (πρωτότυπο κείμενο και νεοελληνική απόδοση)

Επιμέλεια:
+ Ελευθερίου Ν. Χρυσοχόου
Πρωτοπρεσβυτέρου
του Οικουμενικού Θρόνου

Σάββατο 8 Ιουλίου 2017

Anthony Bloom: Κυριακή Ε΄ Ματθαίου


+ Anthony Bloom
Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)
30 ουνίου 1991

Πόσο οκεία μς εναι ατή στορία. Κάθε φορ πού τή διαβάζουμε, νακαλύπτουμε ξανά κάτι πού γγίζει τήν καρδιά μας φωτίζει μέ να νέο φς τό νο μας. Καί σήμερα θά θελα νά στρέψω τήν προσοχή σας σέ τρία χαρακτηριστικά σημεα ατο το κειμένου.

Τό πρτο εναι συμπεριφορά το δαιμόνων, τν δυνάμεων το κακο, στά θύματά τους. Ο δυνάμεις το κακο δέν χουν λλο σκοπό πιθυμία πό τό νά κυριέψουν να ζωντανό πλάσμα, νά τό κάμουν νά ποφέρει καί νά κπληρώνει τό θέλημά τους. Ο Πατέρες τς κκλησίας μς διδάσκουν τι ο δαίμονες δέν δρον μεσα στόν κόσμο· ατό πού μπορον νά κάνουν εναι νά σκλαβώνουν τά νθρώπινα ντα καί νά τά χρησιμοποιον γιά νά κάμουν τό κακό. τσι σ’ ατό ποσκοποσαν ατές ο δυνάμεις το κακο: νά σκλαβώσουν ατούς τούς νδρες καί νά τούς κάνουν ργανο καταστροφς καί συνάμα νά ποφέρουν.

ταν Χριστός τούς διέταξε νά φήσουν τά θύματά τους κραξαν μέ φωνή μεγάλη, ζητώντας να μέρος νά καταφύγουν, να μέρος που θά μποροσαν νά διαμείνουν καί νά κάμουν τό καταστροφικό τους ργο. Καί Κύριος τος πέτρεψε νά πνε στούς χοίρους. Ο χοροι, γιά τούς βραίους, συμβόλιζαν τήν καθαρσία· τό ατημά τους νά κατοικήσουν κε ταν να σημεο προφανές γιά τόν καθένα πού μποροσε νά καταλάβει – καί κάθε βραος καταλάβαινε – τι ταν τόσο κάθαρτοι σο τά πιό βρώμικα πό τά ζα. λλά ατό πού κολούθησε μετά, ταν μία πόδειξη γιά τούς νθρώπους το τί συμβαίνει ταν πιτρέπουμε στόν αυτό μας νά καταληφθε πό τό κακό, ταν πιτρέπουμε στά πάθη νά ποκτήσουν σχύ πάνω μας- στό μίσος, στή λαγνεία, στή ζήλεια, καί σ’ λα τά πάθη τς ψυχς καί το σώματος. πό τήν ξουσία τν παθν, εμαστε καταδικασμένοι νά καταστραφομε, πως ατό τό κοπάδι πού δηγήθηκε στό χαμό.

Θά πρέπει ατό νά τό θυμόμαστε, πειδή δέν συνειδητοποιομε πάντα πόσο πολύ εμαστε γκιστρωμένοι στήν δύναμη ατν τν πραγμάτων πού κυβερνον τήν ζωή μας: συμπάθειες, ντιπάθειες, μίση, μνησικακίες. Δέν εμαστε μοναχά πό τό κράτος τν παθν ατν, λλά δουλεύουμε στό κακό ντας ποταγμένοι στήν δύναμή του. Καί προειδοποίηση εναι ξεκάθαρη : άν μόνο πιτρέψουμε στό κακό νά κυριαρχήσει στή ζωή μας, ατό θά σημάνει τν θάνατο· χι ναν φυσικό θάνατο, λλά μι λοκληρωτική, τραγική λλοτρίωση π’ ,τι σημαίνει ζωή: πό τόν Θεό, πό τήν γάπη, πό τήν μορφιά, πό κάθε νόημα ζως. Δέν μπορομε νά πάψουμε νά πάρχουμε, λλά ζομε μέσα πό μία παρξη χωρίς ζωή, χωρίς περιεχόμενο – να δειανό κοχύλι, καί κόμη να μαρτύριο.