Σάββατο 8 Ιουλίου 2017

Anthony Bloom: Κυριακή Ε΄ Ματθαίου


+ Anthony Bloom
Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)
30 ουνίου 1991

Πόσο οκεία μς εναι ατή στορία. Κάθε φορ πού τή διαβάζουμε, νακαλύπτουμε ξανά κάτι πού γγίζει τήν καρδιά μας φωτίζει μέ να νέο φς τό νο μας. Καί σήμερα θά θελα νά στρέψω τήν προσοχή σας σέ τρία χαρακτηριστικά σημεα ατο το κειμένου.

Τό πρτο εναι συμπεριφορά το δαιμόνων, τν δυνάμεων το κακο, στά θύματά τους. Ο δυνάμεις το κακο δέν χουν λλο σκοπό πιθυμία πό τό νά κυριέψουν να ζωντανό πλάσμα, νά τό κάμουν νά ποφέρει καί νά κπληρώνει τό θέλημά τους. Ο Πατέρες τς κκλησίας μς διδάσκουν τι ο δαίμονες δέν δρον μεσα στόν κόσμο· ατό πού μπορον νά κάνουν εναι νά σκλαβώνουν τά νθρώπινα ντα καί νά τά χρησιμοποιον γιά νά κάμουν τό κακό. τσι σ’ ατό ποσκοποσαν ατές ο δυνάμεις το κακο: νά σκλαβώσουν ατούς τούς νδρες καί νά τούς κάνουν ργανο καταστροφς καί συνάμα νά ποφέρουν.

ταν Χριστός τούς διέταξε νά φήσουν τά θύματά τους κραξαν μέ φωνή μεγάλη, ζητώντας να μέρος νά καταφύγουν, να μέρος που θά μποροσαν νά διαμείνουν καί νά κάμουν τό καταστροφικό τους ργο. Καί Κύριος τος πέτρεψε νά πνε στούς χοίρους. Ο χοροι, γιά τούς βραίους, συμβόλιζαν τήν καθαρσία· τό ατημά τους νά κατοικήσουν κε ταν να σημεο προφανές γιά τόν καθένα πού μποροσε νά καταλάβει – καί κάθε βραος καταλάβαινε – τι ταν τόσο κάθαρτοι σο τά πιό βρώμικα πό τά ζα. λλά ατό πού κολούθησε μετά, ταν μία πόδειξη γιά τούς νθρώπους το τί συμβαίνει ταν πιτρέπουμε στόν αυτό μας νά καταληφθε πό τό κακό, ταν πιτρέπουμε στά πάθη νά ποκτήσουν σχύ πάνω μας- στό μίσος, στή λαγνεία, στή ζήλεια, καί σ’ λα τά πάθη τς ψυχς καί το σώματος. πό τήν ξουσία τν παθν, εμαστε καταδικασμένοι νά καταστραφομε, πως ατό τό κοπάδι πού δηγήθηκε στό χαμό.

Θά πρέπει ατό νά τό θυμόμαστε, πειδή δέν συνειδητοποιομε πάντα πόσο πολύ εμαστε γκιστρωμένοι στήν δύναμη ατν τν πραγμάτων πού κυβερνον τήν ζωή μας: συμπάθειες, ντιπάθειες, μίση, μνησικακίες. Δέν εμαστε μοναχά πό τό κράτος τν παθν ατν, λλά δουλεύουμε στό κακό ντας ποταγμένοι στήν δύναμή του. Καί προειδοποίηση εναι ξεκάθαρη : άν μόνο πιτρέψουμε στό κακό νά κυριαρχήσει στή ζωή μας, ατό θά σημάνει τν θάνατο· χι ναν φυσικό θάνατο, λλά μι λοκληρωτική, τραγική λλοτρίωση π’ ,τι σημαίνει ζωή: πό τόν Θεό, πό τήν γάπη, πό τήν μορφιά, πό κάθε νόημα ζως. Δέν μπορομε νά πάψουμε νά πάρχουμε, λλά ζομε μέσα πό μία παρξη χωρίς ζωή, χωρίς περιεχόμενο – να δειανό κοχύλι, καί κόμη να μαρτύριο.

Σέ ντίθεση μέ ατό, βλέπουμε τόν Κύριο ησο Χριστό, τόν Υό το Θεο, νά νδύεται τήν νθρώπινη σάρκα. Ατός εναι Δημιουργός, ατός εναι Κύριος, Σωτήρας λου το κόσμου, χει ξεχάσει τά πάντα, λη τήν κτήση, γιά νά δώσει προσοχή μόνο σ’ ατούς τούς δύο νδρες πού χουν νάγκη νά σωθον, πράγματι εναι διατεθειμένος ν’ φήσει νενήντα ννέα δίκαιους, νάρετους νθρώπους πού δέν Τόν χρειάζονται κείνη τήν στιγμή, γιά νά δώσει λη τήν προσοχή, τήν ζωή Του, λη Του τήν δύναμη, προκειμένου νά σώσει ατούς τούς δύο νθρώπους. Μπορε νά δε, μπροστά στίς νάγκες λου το κόσμου, κάθε προσωπική νάγκη καί νά νταποκριθε μέ λη τήν γάπη Του, μέ συμπόνια, μέ λη τήν κατανόηση καί μέ τήν Θεική Το δύναμη πού σώζει καί θεραπεύει.

πάρχει μία τρίτη μάδα νθρώπων πού βλέπουμε νά νεργον σ’ ατήν τήν στορία· εναι ο κάτοικοι τς περιοχς. Γνώριζαν τήν πελπιστική κατάσταση ατν τν νθρώπων· τούς επαν τί καμε σ’ ατούς Κύριος, τούς επαν ποιός ταν φέντης τους, βασανιστής τους· δέν θά φειλαν νά ρθουν νά δοξάσουν τόν Κύριο καί νά Τόν εχαριστήσουν πο λύτρωσε τούς δύο νδρες πό τήν ξουσία το κακο; ΟΧΙ! Ατό πού εδαν στήν πράξη το Χριστο, ταν τι στερήθηκαν τό κοπάδι τν χοίρων. Τί σήμαινε γι’ ατούς ζωή, γεία, σωτηρία ατν τν δύο νθρώπων; Στερονταν ,τι τούς ταν σημαντικό, περισσότερο πό τήν νθρώπινη ζωή, καί ζήτησαν πό τόν Κύριο νά φύγει πό τά σύνορά τους, πειδή δέν θελαν νά ριψοκινδυνέψουν λλο να θαμα πού θά τούς στοίχιζε. Τί τραγική – χι τερατώδης, λλά τραγική ντίθεση νάμεσα στήν στάση το Θεο καί τήν στάση ατν τν νθρώπων.

ς σκεφθομε καί ς ρωτήσουμε τούς αυτούς μας, πο βρισκόμαστε ; Φυσικά τό πρτο πράγμα πού θά πομε, «τι εμαστε μέ τό μέρος το Θεο» - δέν εναι λήθεια. ταν πάρχει μία τραγική νάγκη καί ξία τς βοήθειας δέν θά εναι σως γιά μς μι καταστροφή, λλά πόνος πώλεια, τί θά διαλέγαμε; ς προβληματιστομε σχετικά μέ ατό: εμαστε στ’ λήθεια μέ τό μέρος το Χριστο πού μπορε νά συγχωρέσει λο τόν κόσμο, ξαιτίας τς συμπόνιας πού διαπερν τήν καρδιά Του, πιτρέπουμε στήν καρδιά μας νά συγκινηθε γιά μι στιγμή καί τότε πολογίζοντας ξανά τό τίμημα, νά πομακρυνθε πό τήν νάγκη;

ς συλλογιστομε· πειδή κάθε μία πό ατές τίς στορίες, κάθε παραβολή, κάθε εκόνα, κάθε νέργεια το Θεο εναι γιά μς μία πρόκληση: Πο βρίσκεσαι; Ποιός εσαι; δαιμονισμένος τς παραβολς· σέ τί βαθμό; νας παδός το Χριστο τοιμος νά λησμονήσει τά πάντα γιά μι πελπιστική νάγκη; σως νας πό κείνους πού λένε στόν Χριστό: Φύγε, φύγε μακρυά – Διαταράσσεις τήν ερήνη μας, τήν ρμονία τς ζως μας καί τήν σφάλειά μας;


ς ναλογιστομε σέ βάθος· χι μόνο νά σκεφτομε, ς πάρουμε τίς ποφάσεις μας καί ς νεργήσουμε. μήν.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου