Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ




Ἀριθμ. Πρωτ. 1123

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ


+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *




Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ καὶ πεφιλημένα τέκνα,

Χάριτι Θεοῦ ἠξιώθημεν νὰ φθάσωμεν καὶ πάλιν εἰς τὴν μεγάλην ἑορτὴν τῆς κατὰ σάρκα Γεννήσεως τοῦ Θείου Λόγου, τοῦ ἐλθόντος εἰς τὸν κόσμον διὰ νὰ μᾶς χαρίσῃ τὸ «εὖ εἶναι»[1], τὴν ἀπαλλαγὴν ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ἀπὸ τὴν δουλείαν εἰς τὰ ἔργα τοῦ νόμου καὶ ἀπὸ τὸν θάνατον, νὰ μᾶς δωρήσῃ δὲ τὴν κατ᾿ ἀλήθειαν ζωὴν καὶ τὴν χαρὰν τὴν μεγάλην, ἣν «οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾿ ἡμῶν»[2].
Ὑποδεχόμεθα τὸν «παντέλειον Θεόν»[3], τὸν ὁποῖον «ἀγάπη κεκόμικεν εἰς τὴν γῆν»[4], ὁ ὁποῖος καθίσταται ἡμῖν «καὶ ἡμῶν αὐτῶν συγγενέστερος»[5]. Ὁ κενωθεὶς Θεὸς Λόγος συγκαταβαίνει εἰς τὸ πλανηθὲν πλάσμα αὐτοῦ «συγκατάβασιν ἄφραστόν τε καὶ ἀκατάληπτον»[6]. Ὁ «ἀχώρητος παντὶ» χωρεῖται ἐν τῇ γαστρὶ τῆς Παρθένου, ὁ μέγας ὑπάρχει ἐν σμικροῖς. Τὸ μέγα τοῦτο κεφάλαιον τῆς πίστεώς μας, τὸ πῶς ὁ ὑπερούσιος Θεὸς «ὑπὲρ ἄνθρωπον γέγονεν ἄνθρωπος»[7], παραμένει «ἀνέκφαντον» μυστήριον. «Τὸ μέγα τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως μυστήριον, ἀεὶ μένει μυστήριον»[8].  
Αὐτὸ τὸ ξένον καὶ παράδοξον γεγονὸς «τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν»[9], εἶναι τὸ θεμέλιον τῆς κατὰ χάριν θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου. «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία∙ οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»[10].

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

Anthony Bloom: Κυριακή προ των Χριστουγέννων


+ Anthony Bloom
Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

Κάθε χρόνο πρν τ Χριστούγεννα, διαβάζουμε π τ Εαγγέλιο το ποστόλου Ματθαίου τν γενεαλογία το Χριστο κα γι χρόνια ναρωτιόμουνα, γιατί; Γιατί πρέπει ν διαβάζουμε λα ατ τ νόματα πο σημαίνουν τόσο λίγα πράγματα γιά μς, ἐὰν δν σημαίνουν τίποτα; Κα τότε μο γινε ασθητ σημασία πο χουν γι μς ατ τ νόματα.

Τ πρτο στοιχεο εναι, τι εναι ο νθρωποι πο π τς οκογένειές τους προέρχεται νθρώπινη φύση το Κυρίου ησο Χριστο. Εναι λοι συγγενες Του, κα ατ μς εναι ρκετ γι ν μς προκαλον βαθι συγκίνηση: Χριστς εναι αμα τους, νήκει στν οκογένειά τους. καθένας τους ταν σκέφτεται τ Μητέρα το Θεο, μπορε ν πε, «εναι παιδ τς οκογένειάς μας», κα γι τν Χριστό, «κα κενος εναι παιδ πο προέρχεται π τν οκογένειά μας, ν κα εναι Θεός, Σωτήρας μας, ληθιν Θεικ παρουσία νάμεσά μας» . πιπλέον, κάποια νόματα ξεχωρίζουν: νόματα γίων, ρώων το πνεύματος, κα νόματα μαρτωλν.

νάμεσά τους ο γιοι θ μποροσαν ν μς διδάξουν τί σημαίνει ν πιστεύουμε· χι πλ ν χουμε μία πίστη διανοητική, μία ποψη γι τν κόσμο, πο συμπίπτει, στ βαθμ πο μπορε, μ τ ραμα το Θεο, λλ μία πίστη πο σημαίνει μία πλήρη μπιστοσύνη στν Θεό, μία πίστη χωρς ρια, πο σημαίνει τι εμαστε τοιμοι ν δώσουμε τ ζωή μας γι’ ατ πο ντιπροσωπεύει, γι’ ατ πο εναι, ξαιτίας τς γνώσης πο χουμε γι τν Θεό,. ς σκεφτομε τν βραμ το ποίου πίστη δοκιμάστηκε στ μέγιστο βαθμό. Πόσο δύσκολα προσφέρουμε στν Θε κάτι δικό μας: Στν βραμ ζητήθηκε ν προσφέρει ς θυσία αματος τν γιό του, κα δν χασε τν πίστη του πέναντι στν Θεό. Κα σαάκ; Παραδόθηκε χωρς ντίσταση, ς δεγμα τέλειας πακος στν πατέρα του, κα μέσα π’ ατν- στν Θεό.

Μπορομε ν θυμηθομε τν πάλη το ακβ μ τν γγελο στ σκοτάδι, πως κάποιες στιγμς πο παλεύουμε γι τν πίστη μας, γι τν κεραιότητά μας, στ σκοτάδι τς νύχτας, στ σκοτάδι τς μφιβολίας μας, στ σκοτάδι πο μς κυριεύει κάποιες φορς π παντο.