Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Εις μνημόσυνο Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (+29/12/1989), του Μητρ. Μιλήτου Αποστόλου


Τοῦ Μητροπολίτου Μιλήτου Ἀποστόλου

Χαλκηδόνος Μελίτων: «Ἡ Ἐκκλησία δέν ξεκίνησε ἀπό μᾶς οὔτε καί σέ μᾶς θά σταματήσει».

Στήν καρδιά τοῦ παγωμένου χειμῶνα τοῦ ἔτους 1989, σάν σήμερα 29 Δεκεμβρίου, ἔφυγε ὁ Μεγάλος Ἱεράρχης Χαλκηδόνος Μελίτων, ἡ μοναδική αὐτή ἐκκλησιαστική προσωπικότητα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Μέ ἀφορμή τήν ἐπέτειο τῆς μεταβάσεώς του «εἰς τάς αἰωνίους μονάς» ἀναπολῶ μέ νοσταλγία καί εὐγνωμοσύνη τόν πλούσιο ἀμητό τῆς ἀρχιερατικῆς πορείαςαὐτοῦ τοῦ γίγαντα τῆς Ὀρθοδοξίας καί δέν μπορῶ, βέβαια, νά ξεχάσω τό Γέροντα, τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο πού στήριξε τό Οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί μᾶς δίδαξε μέ τή ζωή του, μέ τά λόγια του, μέ τή σοφία του καί τήν πλούσια ἐκκλησιαστική ἐμπειρία του.
Ὅσοι εἴχαμε τήν εὐλογία νά τόν γνωρίσουμε διαπιστώσαμε ὅτι ἡ ζωή του κινήθηκε ἀπό μιά ἄλλη δύναμη, ὄχι κοσμική καί ἀνθρώπινη, γι᾽ αὐτό καί μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ ὡς μία τεράστια, εἰρηναία καί ἀδιάκοπη ἔκπληξη, πού ἀνεπαίσθητα σέ ὁδηγοῦσε, στό πρόσωπο Ἐκείνου καί στό «ὑπερβάλλον μέγεθος τῆς δυνάμεως Αὐτοῦ εἰς ἡμᾶς τούς πιστεύοντας κατά τήν ἐνέργειαν τοῦ κράτους τῆς ἰσχύος Αὐτοῦ» .
Ὅλοι ἀναγνωρίζουν στό πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Γέροντα αὐτή τή μεγάλη πραγματικότητα. Ὅλοι ξέρουν ὅτι ὁ Χαλκηδόνος Μελίτων ἐργάστηκε γιά τά συμφέροντα τοῦ Ἱεροῦ Θεσμοῦ καί μόνο, τό δέ ἔργο του δέν ἦταν καθόλου προσωπικό καί ἴδιο ἀλλά μᾶλλον ἐκκλησιαστικό. Γι᾽ αὐτό ὅταν τοῦ πρότειναν νά ἐγκρίνει τή μεταφορά τῆς Ἕδρας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μέ σκοπό νά γίνει ὁ ἴδιος Πατριάρχης δέν τό δέχθηκε παρότι, πρέπει νά σημειωθεῖ, ὑπῆρχαν δυνάμεις στό Φανάρι,τότε,οἱ ὁποῖες ὑπεστήριζαν αὐτή τήν προοπτική.

Αρχιεπ. Αλβανίας Αναστασίου: "Δοκιμασίες καί παρουσία τοῦ Θεοῦ".


του Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας
Αναστασίου (Γιαννουλάτου)

«Πιστεύω… ες να Κύριον ησον Χριστόν, τόν Υόν το Θεο τόν μονογεν,... σαρκωθέντα... καί νανθρωπήσαντα».

νησυχία, πόνος καί φόβος πλώνονται ατό τόν καιρό στή ζωή μας. Πολύμορφη νέχεια, ξενιτεμοί, δυσβάστακτες στερήσεις· τρομοκρατικά ξεσπάσματα πιθετικότητας καί μίσους. Καί μέσα στή θολή ναταραχή, ορτή τν Χριστουγέννων ρχεται σάν λοφώτεινη δέσμη παρηγορις, ερήνης καί λπίδας.

Τά γεγονότα σχετικά μέ τή Γέννηση το Χριστο, πως τά περιγράφουν ο Εαγγελιστές Ματθαος καί Λουκς, τονίζουν τι ησος Χριστός πό βρέφος κόμη ντιμετωπίζει σειρά δυσκολιν. Γεννιέται στερα πό να μακρύ ταξίδι τς Παναγίας μητέρας Του, σέ χρο φτωχικό τς Βηθλεέμ, ο κάτοικοι τς ποίας μένουν ψυχροί καί διάφοροι. κολουθε τό μίσος τν σχυρν, τό διαβολικό σχέδιο το ρώδη, νας παράλογος καί δικος διωγμός, πού Τόν ναγκάζει νά καταφύγει στήν Αγυπτο. Σέ λες μως τίς δύσκολες συνθκες τς ζως το μικρο ησο δεσπόζει παρουσία το Θεο Πατρός.

Μήν πορομε, λοιπόν, καί μήν τά χάνουμε, ταν βρισκόμαστε μπρός σέ κακουχίες, χθρότητες, δικίες, φτώχεια, διαφορία καί διέξοδα. Ο δοκιμασίες εναι ναπόσπαστα στοιχεα το νθρώπινου βίου. ς μάθουμε νά τίς ντιμετωπίζουμε ερηνικά. Κυρίως μέ πίστη καί μπιστοσύνη στήν πρόνοια καί τήν παρουσία το Θεο. κόμη καί στίς σκοτεινές φάσεις το βίου μας, ταν πειλές, στερήσεις, σθένειες, ποτυχίες μς συνθλίβουν, ντηχε παρηγορητικά στίχος το Ψαλμωδο: «άν γάρ καί πορευθ ν μέσ σκις θανάτου, ο φοβηθήσομαι κακά, τι σύ μετ’ μο ε» (Ψαλμ. 22:4). ασθηση τς πανταχο καί πάντοτε παρουσίας το Θεο παρηγορε, νισχύει καί ξασφαλίζει ντοχή καί ερήνη στόν πόνο καί τίς θλίψεις. Γεμίζει πίσης τήν ψυχή μέ φς γαλλιάσεως σέ ρες πιτυχίας καί δημιουργίας.

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ



ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ


* * *


"Χριστοῦ δ᾿ ἐνανθρώπησις, ἄλλη μοι πλάσις" .

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ πεφιλημένα,

Ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν τὸν ἐν Τριάδι Θεόν, τὸν ἀξιώσαντα ἡμᾶς καὶ ἐφέτος νὰ φθάσωμεν εἰς τὴν μεγάλην ἑορτὴν τῆς ἐν "Βηθλεὲμ τῇ μικρᾷ" κατὰ σάρκα Γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Ἑορτάζει ἐν χαρᾷ πεπληρωμένῃ ἡ Ἁγία Ἐκκλησία, ἧς "σάρκα ἀνέλαβεν" ὁ Χριστὸς σαρκωθείς , καταστήσας αὐτὴν "κόσμον τοῦ κόσμου" . Σκιρτᾷ διὰ τὰς θείας εὐλογίας ὄχι μόνον σύνολον τὸ ἀνθρώπινον γένος, ἀλλὰ "πᾶσα ἡ κτίσις". "Τὰ σύμπαντα σήμερον χαρᾶς πληροῦνται˙ Χριστοῦ τεχθέντος ἐκ τῆς Παρθένου".

Ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ "πρῶτον ἀκίνητον" τῶν Ἀρχαίων, ὁ Θεὸς ἡμῶν εἶναι καθ᾿ ἑαυτὸν κοινωνία ἀγάπης καὶ κινεῖται ἐν χρόνῳ ἀγαπητικῶς πρὸς τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν κόσμον. "Ἐν τούτῳ ἐστὶν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τὸν Θεόν, ἀλλ᾿ ὅτι αὐτὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς".

Ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Πατρός, ὁ ὁποῖος ἔδωκεν εἰς τὸν ἄνθρωπον τὸ "εἶναι", χαρίζεται εἰς αὐτὸν διὰ τῆς Ἐνανθρωπήσεώς Του τὸ "εὖ εἶναι". "Τοῦτό ἐστιν ἡμῖν ἡ πανήγυρις, τοῦτο ἑορτάζομεν σήμερον, ἐπιδημίαν Θεοῦ πρὸς ἀνθρώπους, ἵνα πρὸς Θεὸν ἐκδημήσωμεν, ἢ ἐπανέλθωμεν..., ἵνα τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον ἀποθέμενοι τὸν νέον ἐνδυσώμεθα, καὶ ὥσπερ ἐν τῷ Ἀδὰμ ἀπεθάνομεν οὕτως ἐν τῷ Χριστῷ ζήσωμεν, Χριστῷ καὶ συγγεννώμενοι καὶ συσταυρούμενοι καὶ συνθαπτόμενοι καὶ συνανιστάμενοι" . Εἰς πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον εἶναι πλέον ἀνοικτὴ ἡ ὁδὸς τῆς κατὰ χάριν Θεώσεως. Ὅλοι εἴμεθα "Θεοῦ χωρητικοί". "Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ˙ πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ".

Ιωάννης Χρυσόστομος: "Πόρνη ἐπιθυμοῦσε ὁ Θεός;"


του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Πόρνη ἐπιθυμοῦσε ὁ Θεός; Ναὶ πόρνη. Ἐννοῶ τὴ δική μας φύση. Ἦταν τρανὸς καὶ αὐτὴ ταπεινή. Τρανὸς ὄχι στὴ θέση ἀλλὰ στὴ φύση. Πεντακάθαρος ἦταν, ἀνερμήνευτη ἡ οὐσία του, ἄφθαρτη ἡ φύση του. Ἀχώρητος στὸ νοῦ, ἀόρατος, ἄπιαστος ἀπὸ τὴ σκέψη, ὑπάρχοντας παντοτεινά, μένοντας ἀπαράλλακτος. Πάνω ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, ἀνώτερος ἀπὸ τὶς δυνάμεις τῶν οὐρανῶν. Νικώντας τὴ λογικὴ σκέψη, ξεπερνώντας τὴ δύναμη τοῦ μυαλοῦ, ἀδύνατο νὰ τὸν δεῖς, μόνο νὰ τὸν πιστέψεις. Τόν ἔβλεπαν ἄγγελοι καί τρέμανε. Τά χερουβείμ σκεπάζονταν μέ τά φτερά τους, ὅλα στέκονταν μέ φόβο.
Ἔριχνε τὸ βλέμμα του στὴ Γῆ καὶ τὴν ἔκανε νὰ τρέμει. Στρεφόταν στή θάλασσα καί τήν ἔκανε στεριά Ποτάμια ἔβγαζε στὴν ἔρημο. Στ’ ἀναμέτρημά του ἔστηνε βουνά καί ζύγιζε λαγκάδια. Πῶς νά τό πῶ; Πῶς νά τό παραστήσω; Τό μεγαλεῖο του ἀπέραντο, ποῦ νά πιαστεῖ ἡ σοφία του μέ ἀριθμούς; Ἀνεξιχνίαστες οἱ ἀποφάσεις πού παίρνει κι οἱ δρόμοι του ἀνεξερεύνητοι.
Κι αὐτὸς ὁ τόσο μέγας καὶ τρανὸς πεθύμησε πόρνη. Γιατί; Γιὰ νὰ τὴν ἀναπλάσει ἀπὸ πόρνη σὲ παρθένα. Γιὰ νὰ γίνει ὁ νυμφίος της.
Τί κάνει; Δὲν τῆς στέλνει κάποιον ἀπὸ τοὺς δούλους του, δὲν στέλνει ἄγγελο στὴν πόρνη, δὲν στέλνει ἀρχάγγελο, δὲν στέλνει τὰ χερουβείμ, δὲν στέλνει τὰ σεραφείμ. Ἀλλὰ καταφθάνει αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ ἐρωτευμένος.

Ιωάννης Δαμασκηνός: "Η ενανθρώπιση του Υιού του Θεού"


Του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού

Ὁ Πατήρ δέν μεταπίπτει στόν Υἱό, παραμένει πάντα Πατήρ· ὁ Υἱός δέν μεταπίπτει στόν Πατέρα, παραμένει πάντα Υἱός· τό Πνεῦμα δέν μεταπίπτει στόν Πατέρα ἤ τόν Υἱό, παραμένει πάντα Πνεῦμα ἅγιο. Ἡ ἰδιότητα καθενός προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδας εἶναι σταθερή καί ἀμετάβλητη. Πῶς, ἄλλωστε, θά παρέμενε ἰδιότητα ἄν ἐναλασσόταν συνεχῶς περνώντας κάθε φορά σέ ἄλλο πρόσωπο; Γιαυτό ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι πού γίνεται Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά παραμείνει ἀκριβῶς ἡ ἰδιότητα ἀμετακίνητη. Γιατί, ὄντας Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἔγινε Υἱός τοῦ ἀνθρώπου παίρνοντας σάρκα ἀνθρώπου ἀπ’ τήν ἁγία Παρθένο, δέν ἀλλοτριώθηκε ἀπό τήν υἱική του ἰδιότητα.
Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐνανθρώπησε γιά νά χαρίσει ξανά στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο δημιουργώντας τον τόν προόρισε. Τόν δημιούργησε σύμφωνα μέ τή δική του εἰκόνα, διανοητή καί ἐλεύθερο, προορισμένο νά τοῦ μοιάζει, δηλαδή νά ᾿ναι, ὅπως καί ὁ δημιουργός του, τέλεια ἐνάρετος, πράγμα κατορθωτό γιά τήν ἀνθρώπινη φύση. Γιατί οἱ ἀρετές, δηλαδή ἡ νηφαλιότητα, ἡ ἠρεμία, ἡ ἀκεραιότητα, ἡ ἀγαθοσύνη, ἡ σοφία, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἀνεξικακία εἶναι πρωταρχικά, γνωρίσματα τῆς θείας φύσης.
Ὁ Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τόν ἄνθρωπο σέ πλήρη κοινωνία μαζί του ( τόν δημιούργησε γιά νά μείνει ἄφθαρτος, τόν ἀνέβασε στήν ἀθανασία μέ τό νά τόν κρατᾶ κοντά του). Ἐμεῖς, ὅμως, αὐτά τά γνωρίσματα τῆς θείας φύσης τά ἀλλοιώσαμε καί τά μπερδέψαμε μέ τήν παράβαση τῆς ἐντολῆς, καί περάσαμε στήν παράταξη τῆς κακίας μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουμε τήν κοινωνία μέ τό Θεό. Τίς γάρ μετουσία φωτί πρός σκότος; Καί ὅταν πιά στερηθήκαμε τή ζώη, πέσαμε στή φθόρα τοῦ θανάτου.

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου: Αποστολικό και Ευαγγελικό Ανάγνωσμα (πρωτότυπο κείμενο και νεοελληνική απόδοση)



Επιμέλεια Ελευθερίου Ν. Χρυσοχόου

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Τι έγραψε ο Οικουμενικός Πατριάρχης για τον Ρώσο πρέσβη


Αναδημοσιεύουμε τη φωτογραφία, του Νικόλαου Μαγγίνα από το Amen.gr, με το κείμενο που έγραψε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στο βιβλίο συλλυπητηρίων  που ανήχθηκε για την δολοφονία του Ρώσου Πρέσβη Ανδρέα Καρλόβ, στο Ρωσικό Προξενείο στην ΚΠολη.

Διαβάστε όλο το ρεπορτάζ στο Amen.gr

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2016

Αποφθέγματα Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης (+20 Δεκεμβρίου 1908)



Η καρδιά που δεν πιστεύει, είναι ανήσυχος, αγχώδης, αδημονούσαν. Η καρδιά που πιστεύει, είναι το αντίθετο: ειρηνική, χαρωπή, στερεά σαν το διαμάντι.

Όταν προσεύχεσαι στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, μην έχεις την εντύπωσι ότι βρίσκεται έξω σου.
Να Του μιλάς μέσα σου, σαν σε ένοικο της καρδιάς σου. Εκεί βρίσκεται ο Θεός για τους αληθινά πιστούς. «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστέ και το Πνεύματ του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α’ Κορ. Γ’ 16).

Να είσαι ζηλωτής της αγάπης. Όλα θα παρέλθουν, η αγάπη όμως θα μείνη στον αιώνα, όπως και ο Θεός, που είναι Αγάπη.

Λέγε, συνεχώς μέσα στην καρδιά σου: «Ο Χριστός είναι Αγάπη». Έτσι, θα αγαπάς όλους τους ανθρώπους, θυσιάζοντας, χάριν αυτής της Αγάπης, ότι έχεις ακριβό, ακόμα και την ίδια σου τη ζωή.

 *****
Είναι πολλές οι σταγόνες της βροχής, αλλά όλες προέρχονται από ένα σύννεφο. Είναι πολλές οι ακτίνες του ηλίου, αλλά όλες προέρχονται από το μεγάλο αυτό άστρο. Είναι πολλά τα φύλλα του δένδρου, αλλά όλα ανήκουν στο δένδρο. Είναι πολλοί οι κόκκοι της άμμου πάνω στη γη, αλλά όλοι προέρχονται από την ίδια αυτή γη. Έτσι, πολλοί είναι και οι άνθρωποι, αλλά όλοι έλκουν την καταγωγή τους από τον Αδάμ, και πριν απ΄όλα, από τον Θεό.

 *****
Ν’ αγαπάς κάθε άνθρωπο αδιάκριτα. Μη λογαριάζεις αν είναι αδύναμος και αμαρτωλός. Μη σκέφτεσαι την αμαρτία, αλλά την προέλευση του ανθρώπου, που είναι η ίδια η εικόνα του Θεού.
Να μη σε ενοχλούν οι αδυναμίες των άλλων, η κακία, η υπερηφάνεια, ο φθόνος, η απληστία κι η κοιλιοδουλεία τους. Και σε σένα όμως δεν λείπουν οι κακίες. 
Στο κάτω-κάτω σε σχέση με την αμαρτία όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι.