Γέροντος Δαμασκηνού Κατρακούλη: Περί Προσευχής

Π Ε Ρ Ι  Π Ρ Ο Σ Ε Υ Χ Η Σ

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗ

ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΕΩΣ

(+ 23/2/2001)

Όταν προσευχώμεθα τελωνικώς, μας λούζει το έλεος του Θεού και το σκοτεινό καταγώγιο της ψυχής μας καταγαύζεται απο το θείο Φως. Εάν προσεύχεσαι με πνεύμα συντριβής και μετανοίας, έχοντας επίγνωση της αμαρτωλότητός σου και της απείρου θείας ευσπλαχνίας, ευρίσκεσαι αίφνης να φορής βασιλικήν αλουργίδα θείας δόξης. Χωρίς μετάνοια, πένθος και συντριβή δεν είναι δυνατόν να ελκύσουμε το θείο Φως στην ψυχή μας.

Όταν προσεύχεσαι αντιλαμβάνεσαι ότι ο Θεός σε ακούει, σου ομιλεί, σε σκέπτεται – εσένα ξεχωριστά - , και μάλιστα πολύ αγαπητικά. Μας ομιλεί ό Θεός και πρέπει κι εμείς να Του ομιλούμε από πολύ κοντά, με εμπιστοσύνη, αγαπητικά, λατρευτικά. Όταν λέμε "ομιλώ στον Θεό", σημαίνει πάω κοντά ως αγαπητός στον Θεό -ό Θεός να με ελεήσει- και πιστεύω ότι δεν θα μου χαλάσει το χατήρι.

Πρώτα Του λέω να με συγχώρηση που τολμώ να Του ομιλήσω. Τον παρακαλώ να με ελεήση να με ακούση, να με προσέξη και να με κοιτάξη... Τί είναι το κοίταγμα; Ή παροχή του θείου ελέους, ή αίσθησις της επισκέψεως του θείου ελέους.

Πρέπει να έχωμε βεβαιότητα κατά την θεία συνομιλία ότι ό Θεός θα μας απαντήση. Αυτό δεν είναι πλάνη ούτε εγωισμός ούτε μύθος ούτε φαντασία, είναι πίστις, πραγματικότης. Έτσι μας θέλει ό Θεός! Να Του ομιλούμε ως φίλος προς Φίλον και να ιστάμεθα ως ενώπιος Ένωπίω. Πώς αλλιώς ημπορεί να είναι παρά μόνον έτσι; Άς είμαστε τομαράκια, μας έχει φίλους ό Θεός... και κάνει μεγάλη υπακοή εις ημάς. Δεν μας αρνείται τίποτε ό Θεός, εκτός και αν ζητούμε πράγματα ανώφελα για την σωτηρία μας.

Όταν προσευχώμεθα απευθυνόμεθα στον Παντογνώστη και Παντοδύναμο, που ημπορεί να ενεργή τα πάντα αμέσως. Και όταν ή αίσθησης της παρουσίας του Θεού αναπαύη τον είναι μας και έχωμε την πεποίθηση ότι ό Κύριος τα πάντα δύναται, τότε ό Θεός θαυματουργεί.

Ένα βράδυ, στην προσευχή μου ώμίλησα πολύ προσωπικά με τον Θεό. Ώμίλησα στον Πρόσωπο του Χριστού και είδα άμεσα τα αποτελέσματα τής πλήρους εμπιστοσύνης προς Εκείνον. Όταν ικετεύωμε χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς κανένα παραπέτασμα, ανοικτά -και τηρούμε βεβαίως τις εντολές- τότε ό Θεός δεν μας χαλάει χατίρι. Αμέσως μας ακούει. Τόσο πολύ μας αγαπάει! Και όταν ό Θεός, ή αύτοαγάπη, γίνη ή αγάπη μου, ε .... από κει και πέρα αρχίζει ή μακαριότης και ή απόλαυσις τής συνομιλίας πρόσωπο προς Πρόσωπο.

Όταν προσευχώμεθα με αληθινή αγάπη για τον συνάνθρωπο ο Θεός αναπαύει πρώτα εμάς, στερεώνοντας την πίστι μας. Μόλις παγιωθή μέσα μας η πίστις εις Χριστόν, αμέσως δρα η προσευχή και εις εκείνον, για τον οποίον προσευχόμεθα. Διότι ο θεός συγκινείται αφάνταστα, όταν κάποιος Τον παρακαλή να ελεήση την “αγάπη” Του, την εικόνα Του, δηλαδή τον συνάνθρωπο· και τότε Εκείνος επεμβαίνει και θαυματουργεί, παρακαλώ.

Πρέπει να έχωμε προσευχή μουσκεμένη στα δάκρυα για όλο τον κόσμο, τον πάσχοντα κόσμο. Αν μας λείψη η προσευχή, εσβήσαμε. Γιατί από την δύναμι της προσευχής εξαρτάται η δύναμις της αγάπης. Βεβαίως, χωρίς αγάπη δεν υπάρχει προσευχή· αλλά και χωρίς προσευχή δεν ζη η αγάπη. Ο Θεός, επειδή είναι Αγάπη, αγαπά πολύ την αγάπη Του, τον άνθρωπο. Ανταποκρίνεται αμέσως με θεϊκή ευσπλαχνία στην φιλάνθρωπη προσευχή μας και σπεύδει να μας αναπαύση με το πλήρωμα του ελέους Του. Τότε η ύπαρξις μας πλατύνεται και ενώνεται εν Πνεύματι με όλη την ανθρωπότητα. Αλλά και ο άνθρωπος που υποστηρίζεται με την προσευχή των συνανθρώπων του, αποκτά μεγάλη δύναμι και θωρακίζεται έναντι του εχθρού. Όταν με συντριβή και μετά πολλών δακρύων παρακαλούμε τον θεό για τον διπλανό μας, έχοντας βαθειά συναίσθησι της αναξιότητός μας, τότε γινόμαστε παγκόσμιοι, επειδή ενούμεθα με τον Χριστό, που περικλείει μέσα Του το σύμπαν.

Ο Θεός θέλει να Τον παρακαλούμε, και μάλιστα για τους εχθρούς μας. Μόλις προσευχηθούμε για τον πλησίον, αμέσως επισκέπτεται την ψυχή μας ολόκληρη η Αγία Τριάς! Διότι η αγάπη προς τον συνάνθρωπο είναι η επισφράγισις της αγάπης μας προς τον Θεό.

Μη σας φανή παράξενο αυτό που θα σας πω. Και εμείς μπορούμε να θεραπεύσουμε τους συνανθρώπους μας. Όχι ότι θα κάνωμε εμείς το θαύμα.ς Όχι τέτοια πράγματα! Εμείς θα προσευχηθούμε να ελεήση ο Θεός τον κόσμο. Να πιστεύωμε ακράδαντα ότι ο Θεός μας ακούει· αρκεί το αίτημά μας να είναι σύμφωνο με το θέλημά Του. Αλλά και πάλι ο Θεός, επειδή μας θέλει φίλους, πολλές φορές αλλάζει και γνώμη, παρακαλώ, μόλις Τον παρακαλέσωμε· αναιρεί και την απόφασί Του ο Θεός. Αρκεί να προσευχώμεθα με πίστι.

Ακόμη είναι δυνατό να βοηθήσωμε – και πάρα πολύ μάλιστα – να εύρη την σωτηρία κάθε άνθρωπος, όσο αμαρτωλός κι αν φαίνεται. Ημπορούμε, παρ’ όλη την αμαρτωλότητά μας, να γίνωμε τρόπον τινά οι φορείς αυτών των ανθρώπων και να τους οδηγήσωμε με την προσευχή μας στον Χριστό, όπως ωδήγησαν τον παράλυτο οι ιδικοί του, όταν τον κατέβασαν από την στέγη.

Έχομε νικήσει τον Θεό! Το πρώτο μας καθήκον είναι η προσευχή και μετά έρχονται όλα τα άλλα.

Έχετε προσέξει κάτι; Πολλές φορές μας έρχονται ξαφνικά στην μνήμη άνθρωποι, που τους έχουμε λησμονήσει χρόνια. Μας τους υπενθυμίζει ο Θεός, για να προσευχηθούμε γι’ αυτούς· και τότε η προσευχή μας είναι πιο δυνατή και πιο φλογερή, καθώς γινόμαστε όργανα του Θεού για την σωτηρία των ψυχών.

Εμένα δεν με ενδιαφέρει αν ο Θεός μου δώση αυτό που Του ζητώ, όταν του κραυγάζω. Εμένα με ευφραίνει και μόνο να Του φωνάζω! Τι θα κάνη ο Θεός, είναι άλλο θέμα. Αυτό που με ενδιαφέρει εμένα είναι να Του φωνάζω! Κατάλαβες; Φωνάζοντας εγώ, απολαμβάνω τον ίδιο τον Χριστό. Γι’ Αυτόν φωνάζω. Του φωνάζω… λειώνω από την αγάπη Του και δεν θα παύσω να λειώνω ολονέν και περισσότερο… Θέλω Αυτός να εμφανισθή στην ψυχή μου και Αυτός να με ελεήση. Θέλω να Τον ιδώ… πως το λένε! Αυτή είναι η λαχτάρα μου. Και φωνάζω, για να Τον ιδώ!... Και δεν με ενδιαφέρει τι θα μου απαντήση. Του φωνάζω, γιατί θέλω να Του φωνάζω! Όταν Του φωνάζης, νοιώθεις άμεση κοινωνία μαζί Του, νοιώθεις ότι είναι ιδικός σου…

       Πηγή: Ο Πατήρ Δαμασκηνός, Έκδοσις Ιερά Μονής Αγίου Ιωάννου Μακρινού, Μέγαρα, Α΄ έκδοσις 2006, σσ. 386κεξ. (επιλογή Ελευθερίου Ν. Χρυσοχόου)