Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

Anthony Bloom: Κυριακή της τελικής κρίσεως


+ Anthony Bloom
Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

σημεριν παραβολ εναι τόσο γνωστ σ’μς πο σως ν μήν χουμε προσέξει τ μήνυμα της. Κα μιλάει γι δύο πράγματα.

Μς θυμίζει τι θ ρθει μι μέρα ταν θ σταθομε νώπιον το Ζωντανο Θεο, κα ττε θ λθει κρίση. χι πς Θες περιμένει ν μς κρίνει κα ν καταδικάσει τς κακς μας πράξεις ˙ λλ ταν θ σταθομε νώπιον κείνου πο εναι μορφιά, κα νακαλύψουμε πόσο διαστρέψαμε τν εκόνα Του μέσα μας, ταν σταθομε μπροστά σ’ κενον πο μς γάπησε τόσο πολ κα συνειδητοποιήσουμε πόση λίγη γάπη Το δώσαμε – ατ δν θ εναι κρίση;

Ατ συμβαίνει πίσης στς σχέσεις μας. Κάποιες φορς νακαλύπτουμε τι κάποιος μς γάπησε τόσο βαθιά, τόσο ληθιν, κα πήραμε ,τι μς δόθηκε, τν γάπη, τν ζεστασιά, τν τρυφερότητα, λη την φροντίδα, τς θυσίες του , τι ποδεχθήκαμε τ ζω το προσώπου πο μέρα μ τ μέρα παρνήθηκε τν αυτό του γι τ καλό μας, δίχως νταπόκριση, θεωρώντας δεδομένο τι γάπη πο μς προσφέρθηκε ταν δικαίωμά μας. Κα ρχεται μι μέρα πο ατ τ πρόσωπο πεθαίνει, κα ντιλαμβανόμαστε τι παίρναμε συνεχς, κα ποτ δν δείξαμε να σημάδι ναγνώρισης, ποτ δν κάναμε ατ τ πρόσωπο ν νοιώσει τι καταλάβαμε πόσο βαθι, ληθιν, εγενικ μς γάπησε.

Κα τώρα, βρισκόμαστε μπροστ στν τελικ κρίση : πολ ργ, πολ ργά!.. , τ πρόσωπο πο μς γάπησε μς χει πο καιρ ξεχάσει, κα τώρα ατ τ πρόσωπο λέει στν Θε τ λόγια πο Χριστς επε ταν σταυρωνόταν: Πάτερ, συγχώρησε τους! Δν γνωρίζουν τ κάνουν... λλ πόσο δυνηρ εναι κρίση, κρίση πρς τν αυτό μας· ασθηση τι θ μπορούσαμε ν κάνουμε τόσο ετυχισμένο τ γαπημένο πρόσωπο – κα δν τ κάναμε. Ατ εναι μι κρίση πολύ πι σοβαρ π τν κρίση ποιουδήποτε δικαστηρίου, κάτι πο κάθε μέρα πο θ περνάει θ μς πληγώνει κατάκαρδα, περισσότερο π κάθε πίσημη καταδίκη.Δν θ κριθομε σύμφωνα μ τν πίστη μας στς ντολς, λλ ν μάθαμε ν’ γαπμε.


Κα σημεριν παραβολ μς λέει κατ’ οσίαν: «Εσασταν ληθινο νθρωποι, χι; Μπορέσατε ν πονέσετε, ν νοιώσετε συμπάθεια, λληλεγγύη; Σταθήκατε σν δέλφια στος γύρω σας; ν να, τότε θ νοιώθετε π τώρα μέσα σας τν πληρότητα μις νέας ζως· λλ δν εσασταν κν νθρωποι, πς περιμένετε ν γίνετε μέτοχοι τς Θεϊκς φύσης;» Εμαστε πως να διαμάντι πο γεμίζει π φς κα λάμπει μέσα π’ ατ τ φς, καθς τ ντανακλ πρς λες τς κατευθύνσεις. λλ ν δν εμαστε τσι, πς μπορε ν φωτίζουμε τ κάθε τι γύρω μας;

Θυμστε τ λόγια το Χριστο πς ν φθαλμός μας εναι τυφλς, τ πάντα γύρω μας εναι σκοτάδι˙ ν εναι τυφλ, κουφή, κα νεκρ καρδιά μας, λα εναι νεκρά, κα συχα μέσα σ τ νεκρικ σιγ κα σκοτειν στ σκοτάδι τς πουσίας γύρω μας.

λλ γι ν εμαστε ληθινο νθρωποι, πρέπει ν μάθουμε ν κοινωνομε μ τν να πο εναι μόνος πο μπορε ν μεταδώσει στν καρδιά, τ μυαλ κα τ ζωή μας ληθιν γάπη, ληθιν συμπόνοια: τν Χριστ πο ρθε στν κόσμο γι ν μς σώσει. Κα σο εμαστε χώρια του, μπορομε ν νοιώθουμε ασθήματα συμπάθειας κα ν εμαστε φιλικο κα εγενικοί, λλ κόμα δν γνωρίζουμε τ σημαίνει ν’γαπμε, ν’ γαπμε μ’ λη τν παρξη μας, μ τίμημα τ ζωή κα τν θάνατο μας, μ ,τι χουμε μέσα μας: ν’ γαπμε μ τν γάπη το Θεο, τ ραμα το Θεο, μ τν θυσιαστικ προσφορ το αυτο Του χάριν τς σωτηρίας μας.

Κα γι’ ατ γιος ωάννης τς Κλίμακος λέει: «Δν θ κριθομε ν κάναμε θαύματα, ν εδαμε ράματα· λλ θ κριθομε πειδ ποτ δν κλάψαμε γι τν χωρισμό μας π τν Θεό». Οτε τ ντιληφθήκαμε ληθινά, πειδ εμαστε τόσο συνηθισμένοι στν πόσταση πο πάρχει νάμεσα σ’μς κα σ’ κενον· οτε κν συναισθανόμαστε πόσο μακρυ βρισκόμαστε, πόσο φτωχο εμαστε μακρυά Του.

Κα πότε-πότε, νομίζω, εναι καλ ν θυμόμαστε κάποια πο γγιξε τ κράσπεδο το ματίου το Χριστο, κα ποτέ, ποτ δν θ μποροσε ν ξεχάσει τ νοιωσε τότε. Θ θελα ν σς διαβάσω λίγες σειρς π τ γραπτ το ββ Σιλουανο. ββς Σιλουανς λέει τι μι μέρα Θες τν πλησίασε κα ποτ δν μπόρεσε ν ξεχάσει ατν τν μπειρία. Κα μιλώντας γι τν αυτό του κα γι τν δάμ, τν πατέρα τς νθρωπότητας, πο στν παράδεισο γνώρισε τ γλυκύτητα τς γάπης το Θεο, λέει:

δάμ μαράζωσε πάνω στ γ κι κλαψε πικρ κα γ δν ταν πι γι’ ατν τόπος χαρς. πέφερε π τν λλειψη το Θεο κα τ λόγια ατ ταν κραυγή του: ψυχή μου ξουθενωμένη π τν λαχτάρα της γι τν Κύριο κα Τν πιζητ μ δάκρυα. Πς ν μν Τν ναζητ; ταν μουν κοντά Του, ψυχή μου ταν ετυχισμένη κα ερηνικ κα χθρς δν μποροσε ν μ πλησιάσει.. Πο εσαι Κύριε; Πο εσαι Φς μου; Γιατ κρυψες τ προσωπό Σου π μένα; Πάει καιρς π τότε πο ψυχή μου Σ βλεπε κα ξουθενωμένη Σ ψάχνει κα Σ ναζητ μέσα π τ δάκρυα. Πο εναι Κύριος μου; Γιατ δν Τν βλέπει ψυχή μου; Τ Τν μποδίζει ν λθει ν κατοικήσει μέσα μου; Εναι πο δν πάρχει σ’ μένα ταπείνωση κα γάπη το Χριστο. πως δάμ, χασα τ Θεία χάρη, μαζί μ’ κενον, φωνάζω: Δεξε λεος, Κύριε! Δσε μου πνεμα ταπείνωσης κα γάπης. γάπη το Κυρίου! κενος πο γνωρίζει ατος πο Τν πικαλονται, τος κουρασμένους, πο μέρα κα νύχτα, κραυγάζουν : Χάνομαι γι σένα Κύριε κα πικαλομαι τ’νομα Σου μ δάκρυα. Πς ν μν σ’ποζητ; Μ’κανες ν Σ γνωρίσω κα ψυχή μου π τότε λκεται π τν χάρη Σου κα Σ ποζητ μ δάκρυα».

Ατς εναι νας νθρωπος πως μες, νας πλς Ρσος γρότης, πο βίωσε τ συγγένεια του μ τν Θε κα νοιωσε ρφανς πάνω στ γ δίχως τν παρουσία Του.


ς προβληματιστομε, πειδ καθένας μας, σ’ ελογημένες στιγμς γνώρισε πόσο κοντά μας βρίσκεται Θεός. λλ πόσο εκολα εμαστε κανοποιημένοι ταν εμαστε μόνοι σ’ να κόσμο παγωμένο, πως συμβαίνει μ τος πόλοιπους νθρώπους. Κα δν καλούμαστε ν γίνουμε πως ο λλοι νθρωποι, λλ ν εμαστε παρουσία το Θεο πο κτινοβολε μέσα π μς. τσι, ς φήσουμε τ φς ν λάμπει μέσα μας, τσι πο ο νθρωποι ν δοξάζουν τν οράνιο Πατέρα μας. μήν.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου