Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

Αρχιμ. Αντωνίου Ρωμαίου: Η Παραβολή του Ασώτου


Αρχιμανδρίτου Αντωνίου Ρωμαίου

παραβολή ατή εναι διατύπωση τς πιό μεγάλης καί τς πιό λοκληρωμένης καμπύλης πού διαγράφει νθρώπινη σωτεία.

Μέσα σ' ατήν τήν παραβολή Κύριος μς δίνει νά κατανοήσουμε λες τίς συντεταγμένες τς νθρώπινης σωτείας. Καί πρτος υός νεώτερος, θά μπορούσαμε νά πομε τι εναι τό σύμβολο τς ρατς, τς μφανος σωτείας, ν πρεσβύτερος υός εναι τό σύμβολο τς φανος σωτείας.

Τό 15ον κεφάλαιον το κατά Λουκν Εαγγελίου, περιλαμβάνει καί λλες παραβολές, πως το «πολωλότος προβάτου», «τς πωλεσθείσης δραχμς», τήν ποία κολουθε ατή το 'Ασώτου υο. Μέ ατήν τήν παραβολή Κύριος παντοσε στούς πικριτές Του, γιατί ταν «φίλος τελωνν καί μαρτωλν».

ς πάρουμε τά πράγματα μέ τή σειρά:

Πατέρας χει δυό παιδιά. Εναι χαρακτηριστικό σύμβολο τι τή θέση το Πατέρα παίρνει Θεός. Τά δυό παιδιά εναι ο δύο βασικές κατηγορίες τν νθρώπων: Ατοί πού θέλουν νά ζον χωρίς τό Θεό καί ατοί πού θέλουν νά ζον «ν Θε». Στήν παραβολή βέβαια χουμε τό προβάδισμα το νεώτερου Υο, ποος ζητάει πό τόν Πατέρα τήν περιουσίαν πού το νήκει. Κύριος λέει τι Πατέρας «διελεν ατος τόν βίον». Δέν λέει τι δωσε στό μικρό Υό ατό πού το νκε, λλά λέει τι δωσε καί στά δυό παιδιά, ατό πού τούς νκε.

δ κριβς χουμε τή θεολογική τοποθέτηση τι, Πανάγαθος Πατέρας λων τν νθρώπων προικίζει μέ τά δια προσόντα λους τούς νθρώπους. Δίνει σέ λους τό ατεξούσιο, τήν λευθερία, δίνει τά ψυχικά, τά σωματικά καί τά πνευματικά χαρίσματα, δίνει τίς δυνατότητες -πάντοτε μέσα σέ κάποιο περιβαλλοντικό πλαίσιο, σέ κάποια χωροχρονική συντεταγμένη- δίνει τίς προϋποθέσεις στόν νθρωπο νά πάρξει καί νά λειτουργήσει τήν παρξή του, τήν προσωπικότητά του, μέ ατεξουσιότητα καί λευθερία.

νας λοιπόν Υός παίρνει τήν περιουσία του καί φεύγει μακριά καί κε τήν διασκορπίζει μέ ζωή σωτη, σπάταλη, μαρτωλή.

Δέν μς λέει παραβολή τί κανε Πρεσβύτερος, λλά πό τήν ξέληξι τς διηγήσεως εναι σαφές τι, φόσον το δόθη περιουσία τήν πρε, λλά δέν θέλησε νά ποχωριστε πό τόν Πατέρα. Κράτησε δεύτερος Υός τήν θέση πού εχε στήν οκογένεια καί νομιμόφρων, ποτατεταγμένος, ργατικός καί πιμελής συνέχισε νά ζε μέ τόν Πατέρα στό διο σπιτικό.

'Εν μως φαίνεται πό τήν παραβολή τι νεώτερος Υός φεύγει καί χωρίζεται πό τόν Πατέρα, Πρεσβύτερος Υός δημιουργε ναν λλο χωρισμό πού δέν φαίνεται.


Πατέρας παράλληλα δείχνει πώς ζε τόν πόνο το χωρισμο το νεώτερου Υο, πώς πονάει, νδιαφέρεται καί προσδοκ τήν πιστροφή του.

Πρεσβύτερος Υός, πως διαφαίνεται στή συμπεριφορά του στό τέλος τς παραβολς, πορρίπτει τόν νεώτερο Υό. πορρίπτει τόν δελφό του, τόν ξεχνάει. ρχίζει νά διαφοροποιε τήν συμπεριφορά του ναντι το δελφο του. Δέν συμβαδίζει μέ τόν Πατέρα στά ασθήματα, στό σεβασμό τς προσωπικότητας, στήν γάπη. Κι ατός χωρισμός δέν φαίνεται. Ατή εναι πρώτη μορφή τς κρυφς σωτείας.

Εναι σωτεία τό τι πρεσβύτερος Υός δέν τρέφει τά ασθήματα, τή σκέψη, τά φρονήματα, τή λαχτάρα, τήν γωνία, τήν γάπη γιά τόν δελφό του. λα ατά δηλαδή πού τρέφει Πατέρας γιά τό νεώτερο παιδί Του.

νθρωπος χωρίς τό Θεό ρχίζει νά ζε τή ζωή του, νά πάρχει γιά τήν δονή, νά τρυγ τόν καρπό της μέχρι τό τέλος καί νά ξαντλε τίς ψυχοσωματικές του δυνάμεις σ' ατό τό κυνηγητό τς δονς. 'Εξαχρειώνεται καί βάζει τόν αυτό του στήν κατάσταση το ποβαθμισμένου ντος, κόμα πιό κάτω καί πό τά ζα. Δέν χει τή δυνατότητα νά φάει οτε τήν τροφή τν ζώων πού βόσκει.

λα ατά εναι συμβολικά καί φανερώνουν κριβς τι νθρωπος πού κυνηγάει τήν δονή ετελίζεται, μειώνεται διαρκς μέχρι πού ν δέν μετανοήσει καταστρέφεται.

«Δαπανήσαντος δέ ατο τά πάντα... οδείς δίδου ατ...». Μέχρι δ διαγράφεται σ' ατούς τούς στίχους λη ξαχρείωση τς νθρώπινης προσωπικότητας, ποία θέλει νά ζήσει μακριά πό τό Θεό, μέ τήν σπατάλη τν χαρισμάτων, σέ μιά «φιλία» μέ τούς νθρώπους. Φιλία πού δέν εναι τίποτα λλο παρά παράχρηση κατάκριση το νός πό τόν λλο. Ατή φιλία δέν εναι βοηθητική, εφρόσυνη. Προκαλε εχαρίστηση στά ασθητήρια, λλά δέν εφραίνει πνευματικά, δέν παραμένει μετά πό ατές τίς παραχρήσεις καί καταχρήσεις, δέν φήνει τίποτα πού νά γεμίζει τόν νθρωπο.

Πρεσβύτερος Υός φαίνεται -πό τήν εκόνα πού μς δίδεται στό τέλος- τι εναι νθρωπος το μόχθου, τς νομιμότητας, τς ποταγς στό Θεό. Διατηρε πίσης μέσα του τήν πιθυμία τς πολαύσεως, τς εφροσύνης, λλά δέν τήν φανερώνει. Δέν τήν νακοινώνει. Δέν τήν διεκδικε. Δέν ζητάει τίποτα πό τόν Πατέρα. Τήν στερεται φαινομενικά κουσίως· λλά μέσα του τήν κρατάει λοζώντανη. Εναι κάτι πού τό ζ ξω πό τή σχέση Του μέ τόν Πατέρα. δ διαφαίνεται μιά λλη πλευρά τς σωτείας.

Εναι «σωτεία» τό νά κρατμε πιθυμίες, θελήματα, δικαιώματα, σκέψεις, πού δέν τολμμε νά νακοινώσουμε στό Θεό Πατέρα, πού δέν μπορομε νά τά κάνουμε προσευχή.

Κι ατή σωτεία εναι πολύ βαθιά μέσα μας, πού μς ξαχρειώνει χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε. ν λλη πλευρά το νεώτερου Υο εναι τόσο φανερή καί κραυγαλέα.


Πρεσβύτερος Υός ζ ντονα ατή τήν κατάσταση, «τοσατα χρόνια δουλεύω σοι...» κι ατό φανερώνεται μέ τό λόγο του. χι μόνον λοιπόν χει ζωντανή ατή τήν πιθυμία, λλά μέσα στήν πομόνωσή του, μέσα στήν ατονόμησή του τήν κρυφή, κάνει ατή τήν πιθυμία κριτήριο γιά νά ναπτύξει τήν πιθετικότητα ναντίον το Θεο Πατέρα, ταν ργότερα 'Εκενος θά δείξει τή στοργή Του στόν νεώτερο σωτο Υό πού πιστρέφει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου