Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

Μελετίου Καλαμαρά: Στην Κυριακή της Τυροφάγου


+ Μελετίου Καλαμαρά
Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης

ξιολογες σωστά;

Στό σημερινό εαγγελικό νάγνωσμα μς επε Κύριος τι «που εναι θησαυρός σας, κε εναι καί καρδιά σας».

Γι’ ατό προσέχετε νά κάνετε θησαυρό σας, κενο πού ξίζει· καί χι πράγματα τά ποα θά ποδειχθον τελικά τι δέν ξιζαν τόσο πολύ, σο τά κτιμούσατε. Γιατί μιά μέρα, τότε πού θά φύγομε πό τόν κόσμο ατό καί θά μεταβομε στήν αώνια ζωή, θά καταλάβομε τι μερικά πράγματα, πού τά κτιμούσαμε δ στή γ πολύ, δέν εχαν τόση ξία, ση τούς ποδίδαμε.

Καί ν τά εχαμε κάνει θησαυρό μας καί εχαμε φήσει τήν καρδιά μας, νά κολλήσει σ’ ατά, νά εναι μόνη μας σκέψη καί πασχόλησή μας, θά βρεθομε χωρισμένοι πό τόν Θεό. Μακρυά πό τήν αώνια καί μακάρια ζωή κοντά στόν Θεό. ξω πό τήν Βασιλεία τν Ορανν.

Γι’ ατό επε Κύριος:
«Θησαυρίζετε, χι θησαυρούς πί τς γς, πολύτιμα πράγματα πού φαίνονται μορφα στήν πίγεια ζωή μόνο, λλά φροντίζετε νά θησαυρίζετε θησαυρούς πού εναι εναι φθαρτοι, αώνιοι καί κανένας δέν μπορε νά τούς κλέψει.

Πού ποτέ δέν θά φύγουν πό τά χέρια σας.

Μήν φήνετε τήν καρδιά σας νά κάνει θησαυρό τό ροχο, τό ατοκίνητο, τό χωράφι, τά χρήματα...»

Καλά ατά καί χρειάζονται γιά τή ζωή, γιά νά χομε κάποια νεση. λλά μή τά κάνομε θησαυρούς. Νά τά χομε γιά νά ξυπηρετούμεθα. Τήν καρδιά μας, νά τήν χομε κε πού εναι ληθινός θησαυρός. Στό Χριστό. Στήν Βασιλεία του τήν πουράνια.


νοιξη μετά τήν βαρυχειμωνιά

Γι’ ατόν κριβς τόν λόγο, γία μας κκλησία, μέ πόφαση τν γίων καί πανευφήμων πόστόλων, μέσα στούς ποστολικούς κανόνες, χει θεσπίσει ατή τήν περίοδο πού λέγεται Μεγάλη Σαρακοστή καί μς τονίζει:

«Προσέξτε τίς τοποθετήσεις σας. Εναι φυσικό, στήν πορεία τς ζως σας, νά κάνετε λάθη. λλά τά λάθη πρέπει νά τά διορθώνετε. Εναι φυσικό σάν νθρωποι νά παρασύρεστε σέ λάθη καί μαρτίες. Μά ρχεται καιρός, Μεγάλη Σαρακοστή, πνευματική νοιξη μετά τήν βαρυχειμωνιά, γιά νά φέρει στούς πιστούς μορφιά, δύναμη, καρποφορία σωτερική».

ρχεται λοιπόν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, νά μς βοηθήσει νά διορθωθομε καί νά θεραπευθομε. Καί νά φθάσομε στήν γία νάσταση, χι νεκροί, λλά ναστημένοι.

Νά λέμε «Χριστός νέστη κ νεκρν», λλά «καί τος ν τος μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

«ν τος μνήμασι», ερίσκονται κατά κυριολεξία κενοι πού χουν πεθάνει. λλά πάρχουν καί κάποια λλα μνήματα, πνευματικά, μέσα στά ποα κατοικον κενοι πού φήνουν νά νεκρώνεται ψυχή τους πό τά πάθη, τίς κακίες, τίς μαρτίες. Πρόκειται γι’ ατούς πού χουν νομα τι ζον, μά νοητά, πνευματικά, εναι νεκροί.

Πρέπει νά φροντίσομε, νά μς ναστήσει Κύριος μν ησος Χριστός καί πό τήν μιά νέκρα καί πό τήν λλη. ς «βοηθήσομε» τόν Κύριο στό ργο του, κάνοντας τόν αυτό μας ξιο νά μς ναστήσει τήν μέρα τς ναστάσεως (το Πάσχα) πνευματικά καί τήν μέρα τς δευτέρας Παρουσίας του (τς κοινς ναστάσεως) καί σωματικά. Καί νά μς παραστήσει νώπιόν του, γιά νά συνεχίσομε νά ζομε γιά πάντα στήν Βασιλεία του.

νας καλός τρόπος, πλο καί δύναμη, πού δηγε στήν νάσταση τήν πνευματική, εναι γκράτεια καί νηστεία.

Γι’ ατό, ο γιοι πόστολοι καί ο πατέρες, ρισαν τι ατή τήν περίοδο πρέπει νά νηστεύομε. Νά ζομε μέ κυριαρχία τς ψυχς καί το πνεύματος πάνω στίς δυνάμεις το κόσμου τούτου, πού τίς κφράζουν ο πιθυμίες καί τά πάθη μας.

ς σεβαστομε τά χρόνια της.

Γιά νά καταλάβομε πόσο μεγάλη σημασία χει γκράτεια καί νηστεία, ς θυμηθομε τήν λικία της.

Κάθε νθρωπο τόν σεβόμαστε νάλογα μέ τά χρόνια του. σο πιό μεγάλος εναι πό μς, τόσο πιό πολύ τόν σεβόμαστε. Τήν νηστεία τήν παρέδωσε Θεός στόν Παράδεισο. Επε στούς πρωτόπλαστους: «Νά μή φτε πό κενο τό δένδρο. μα φτε θά πεθάνετε».

Τί ταν ατό πού θά τούς κανε νά πεθάνουν;

παρακοή ταν. χι οσία το δένδρου.

Εναι νόητο νά λέμε πς βλάπτει τό τυρί τό κρέας.

παρακοή στό θέλημα το Θεο βλάπτει.

Τότε πού λέμε: «σε τόν Θεό στήν κρη. γώ τά ξέρω καλύτερα».

ταν μως παίρνομε τήν πόφαση νά τηρήσομε τήν ντολή το Χριστο, σημαίνει πς τόν ναγνωρίζομε Σωτήρα μας, διδάσκαλό μας καί δηγό μας. Καί ταν βάλομε στήν καρδιά μας, ατά τά ερά ασθήματα καί τίς γιες ατές σκέψεις, εναι φυσικό, τι καρδιά μας γιάζεται καί καθαρίζεται.

Σεβόμαστε κόμη τήν νηστεία, γιατί βλέπομε τι ο γιοι νθρωποι νήστευαν.

Μωυσς 40 μέρες δέν φαγε τίποτε.

προφήτης λίας τό διο.

γιος ωάννης Πρόδρομος, νήστευε.

Ο γιοι τρες Παδες στήν Βαβυλώνα καί Δανιήλ, εχαν ντολή πό τόν βασιλιά νά τρνε κάθε μέρα κρέας, γιά νά γίνουν μορφοι καί δυνατοί γιατί τούς θελε νά τούς μπιστευθε τίς πιό τιμητικές θέσεις. Μά ατοί επαν:

«Ποιόν θά προτιμήσομε; Τόν πίγειο βασιλιά, τόν ξουσιαστή, τόν κυρίαρχο; τόν Θεό· τόν δημιουργό καί σωτήρα»;

Καί προτίμησαν ο γιοι, νά τρνε σπρια καί λαχανικά βάζοντας τήν ντολή το Θεο πάνω πό τίς πειλές το τυράννου.

Γι’ ατό, ταν βασιλιάς ριξε τόν Δανιήλ στό λάκκο τν λεόντων, τά λιοντάρια στάθηκαν συχα κοντά του, πειδή εχε τήν χάρη καί τήν προστασία το Θεο.

Κάτι νάλογο συνέβη, τότε πού Ναβουχοδονόσορ πέταξε τούς τρες Παδες στήν φωτιά. Σεβάστηκαν ο φλόγες κείνους πού νήστευαν. Δέν καψαν οτε τά σώματά τους, οτε τά ροχα τους. Καί ταν τούς κάλεσαν βγκαν μόνοι τους πό τό καμίνι βλαβες. Βλέποντας λα ατά βασιλιάς, τούς δωσε μεγαλύτερα ξιώματα, πό τι θά τούς δινε χωρίς τό θαμα.

Πνευματική ρωμαλεότητα

τσι νήστευαν ο γιοι. Μέ τήν νηστεία καί τήν προσευχή γίασαν καί νέβηκαν ψηλά, γιατί πάτησαν κάτω πό τά πόδια τους τίς μαρτίες καί τά πάθη τους.

Σεβόμαστε κόμη τήν νηστεία, χι μόνο γιά τήν λικία της, λλά καί γιατί δίνει δύναμη καί ρωμαλεότητα στόν πνευματικό μας γώνα.

Θαυμάζομε τόν νθρωπο, πού ν χει δύναμη, δέν τήν χρησιμοποιε γιά τό κακό λλά γιά τό καλό. Τόν χομε ψηλά μέσα μας. Τόν γαπμε μέ τήν καρδιά μας.

ς λθομε στά πνευματικά. Κάθε στιγμή, βλέπομε τά πάθη μας νά εναι γίγαντες. Συνεχς νά μς νικον. Νά μς κάνουν τι θέλουν.

Λές σέ κάποιον:

-Κόψε τόν θυμό. Σο παντ:

-Δέν μπορ.

-Κόψε κάποιο λλο πάθος.

–Προσπαθ, μά δέν μπορ.

ς νά μπορέσεις, φο φήνεις τήν ψυχή νήπιο, ν τά πάθη τά φήνεις νά γιγαντώνουν.

ρχισε νά δυναμώνεις τήν ψυχή σου. Πς;

Μέ τό νά ρχίσεις νά λές στά πάθη σου «χι». Μά γιά νά μάθομε νά λέμε «χι» στά πάθη μας, πρέπει νά μς διδάξουν κάποιοι «ρχιγυμναστές»: Ο γιοι Πατέρες.

Ατοί, μς επαν τι καλύτερος τρόπος εναι νηστεία.

Χωρίς νά θυσιάζεις κάτι τό σημαντικό, λές:

«Τετάρτη σήμερα δέν τρώω τυρί. Δέν τρώω κρέας. Θά φάω νηστίσιμα».

Τί γίνεται τότε;

Διαμαρτύρεται ρεξή μας.

ν μως μείνομε σταθεροί, δυναμώνει καί θεριεύει θέληση. πειτα σκέπτεσαι: «Σ’ ατό γιατί κατόρθωσα καί πιβλήθηκα στόν αυτό μου καί στή γλώσσα μου δέν μπορ; Καί στό θυμό δέν μπορ

σως δέν τό λές τσι κριβς, λλά τό λένε τά βιβλία τς κκλησίας. Δηλαδή ξεκινώντας μέ τήν νηστεία, παίρνομε θάρρος νά γωνιζόμαστε καί ναντίον τν λλων παθν.

ν κάποιος ταν νηστεύει ρκεται μόνο στό νά πέχει πό ρισμένα φαγητά, καί καμαρώνει πού τά κατάφερε νά κυριαρχήσει στίς ρέξεις τς κοιλις καί νά ποκτήσει γερά πνευματικά μπράτσα, δέν κάνει καλά.

ν πάλι νηστεύει, γιά νά κατακρίνει τούς λλους πού δέν νηστεύουν, δέν φελεται τίποτε. ντιθέτως νηστεία του καταντ παληανθρωπιά.

Ξέχασε τι νηστεία, εναι παραίτητη γιά νά νικήσεις τά λλα πάθη χρησιμοποιώντας την σάν πλο καί μετά νά στηρίξεις τούς λλους. Νά μπορες πό τήν πείρα σου νά τούς πες:

«τσι γωνίστηκα. Κάνε το καί σύ, γιά νά νικήσεις τόν κακό αυτό σου καί νά τόν ποτάξεις στό γιο θέλημα το Θεο. Ξεκίνα μέ μιά μικρή προσπάθεια στήν ρχή. Δυνάμωσέ την λίγο ργότερα. Βοήθησέ την μέ τήν προσευχή. Καί μή ξεχνς τήν ταπείνωση. ταν βλέπεις νθρωπο νά μή νηστεύει, μή τόν κατακρίνεις. Μή τόν ξουθενώνεις. Μή τόν λές σεβή».

σύ πάλι πού βλέπεις τόν λλο νά νηστεύει –λέει πόστολος Παλος - μή τόν λές νόητο. Μή τόν λές καθυστερημένο. Τό θέλημα το Θεο εναι νά κυριαρχε μέσα μας γάπη, καλωσύνη, ταπείνωση καί σκέψη τι λοι μαζί ε δυνατόν, νά πμε στόν Παράδεισο.

Σύ λοιπόν, μήν διαφοροποιες τόν αυτό σου πό τούς δελφούς σου, πειδή τούς βλέπεις μικρότερους καί δυνατώτερους πό ποιαδήποτε πλευρά. λλά νά θέλεις νά τούς βοηθήσεις νά νεβον καί νά ξισωθον μέ σένα. Καί γιατί χι, νά γίνουν λοι καλύτεροί σου.

Πνευματική ργασία νηστευτο

γιος καί δίκαιος Μωυσς εδε τόν Θεό. λαβε τίς δέκα ντολές πό τά χέρια του. Καί μς τίς δωσε, θεοχάρακτα γράμματα, νά τίς τηρομε γιά τήν σωτηρία μας. γιος λοιπόν Μωυσς διάλεξε κάποιους πό τούς καλυτέρους νθρώπους νά γίνουν συνεργάτες του. Μερικοί μως πό ατούς, δέν τόν γαποσαν καί ταν τούς κάλεσε, φυγαν πό κοντά του.

Μωυσς μως, προσευχόταν νά στείλει Θεός τό γιο Πνεμα νά τούς δυναμώσει, νά τούς φωτίσει νά τούς γιάσει. Καί παρότι ταν μακρυά του, κατέβηκε καί σ’ ατούς τό γιο Πνεμα πως καί στούς λλους· γιατί νεξίκακος Μωυσς τό θελε καί προσευχόταν καί γι’ ατούς.

Πνε κάποιοι καί το λένε:

-Μωυσ, ατοί δέν σέ γαπον καί κατέβηκε τό γιο Πνεμα πάνω τους. Παρακάλεσε τόν Θεό νά τούς τό πάρει. μπόδισέ τους. Τούς παντ:

-Μά πάρχει καλύτερο πράγμα; Μπορ νά ζητήσω κάτι καλύτερο πό τόν Θεό; Μακάρι νά δώσει Θεός τό Πνεμα του σέ λο τόν κόσμο. Δέν εναι πόθος μου νά φαίνομαι γώ καλύτερος. Σέ λο τόν κόσμο νά δώσει Θεός Πνεμα γιο. λοι καλύτεροί μου νά γίνουν. γιώτεροι...

Ατό πρέπει νά ζητμε καί μες καθημερινά στήν προσευχή μας... Νά γωνιζόμαστε νά γίνομε σο καλύτεροι μπορομε καί νά παρακαλομε τόν Θεό νά γιάζει τούς πάντες. Ξεκινώντας βέβαια πό τούς νθρώπους το σπιτιο μας.

Τροφή τς ψυχς

Λέγει γιος ωάννης Χρυσόστομος:

«δελφοί, νηστεία, γιά τό σμα εναι στέρηση.

Γιά τήν ψυχή εναι τροφή καί δύναμη.

ταν νας νηστεύει, φυσικά, τό σμα ξασθενε. Γιατί γιά νά εναι ρωμαλέο, θέλει καλή τροφή. Καί σοι ργάζονται πολύ νά τρνε κάπως πιό δυναμωτική τροφή, γιά νά ντέχουν στή δουλειά τους. Τό διο κάνουν καί ο θλητές.

Τό φαγητό, εναι δύναμη γιά τό σμα.

νηστεία, ξασθενε τό σμα. Μά ξασθενε συγχρόνως καί τά πάθη. Γαληνεύουν τά πάθη περισσότερο.

τσι νηστεία, γιά τήν ψυχή εναι τροφή».

Τό επαμε γιατί.

Γιατί σιγά-σιγά, καταλαβαίνει τήν δύναμή της. Σφίγγουν τά μπράτσα της, ποκτ γροθιά, ναντίον τν παθν καί το διαβόλου.

Μακάριος νθρωπος πού νηστεύει καί γκρατεύεται.

Καί μάλιστα συνειδητά· ες δόξαν Χριστο.

πάρχει ερότερο πράγμα, πό τό νά νηστεύεις τήν Παρασκευή, πού σταυρώθηκε Χριστός γιά μς; Μόνο πού παίρνεις τήν πόφαση νά νηστεύσεις, στω καί κάτι λάχιστο, δίνεις γροθιά πού διαλύει τόν διάβολο καί τά πάθη σου, διότι δοξάζεις τόν Χριστό.

Νηστεύομε καί τήν Τετάρτη πού ούδας πρόδωσε τόν Χριστό. Εναι σάν νά λέμε: «Χριστέ μου, νηστεύω ατό τό λίγο πού μπορ. Δυνάμωσέ με, νά μή σέ προδώσω. Νά εμαι πάντα κοντά σου».

Πόσο δέχεται ατή τήν προσφορά μας Χριστός!
φο γι’ ατό σταυρώθηκε. Γιά νά μς κρατήσει κοντά του. Τί καλύτερο, πό τό νά τόν παρακαλομε γι’ ατό, μέ τήν νηστεία μας καί τήν προσευχή μας;

Καί ταν νηστεύομε τήν μεγάλη Σαρακοστή, στω καί λίγο (βέβαια τό πολύ εναι καλύτερο), πάντως σο μπορε καθένας, τί καλύτερο;

Προπαρασκευαζόμαστε τσι γιά νά γιορτάσομε τήν νάσταση το Χριστο, πού εναι ρχή τς ναστάσεώς μας τήν μέρα τς δευτέρας Παρουσίας.

Τότε πού Χριστός θά ναστήσει λους μέ τά σώματά μας γιά νά μς δώσει τήν τελεύτητη Βασιλεία του. μήν.


(Διασκευασμένη μιλία πού γινε στήν Νικόπολη στίς 24/2/1996)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου