Από τον καθηγητή Αριστείδη Πανώτη,
Μ. Ιερομνήμονα της Εκκλησίας, ιστορικό κ' συγγραφέα
για το Amen.gr
Τα τελευταία 50 χρόνια οι Προκαθήμενοι των δύο Θρόνων της Ρώμης, της Παλαιάς και της Νέας, έκαναν πολλά βήματα για να θεραπεύσεουν όσα μας χωρίζουν βασιζόμενοι σε όλα όσα μας ενώνουν
Η ιστορική πραγματικότητα είναι ο δικαιότερος κριτής των γεγονότων που διατρέχουν γιατί μελετώνται πιο προσεκτικά τα πεπραγμένα τους και εξάγεις τα συμπεράσματά σου χωρίς αμφισβητήσεις. Τη Κυριακή η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως τιμά τη μνήμη του ιδρυτή της Αποστόλου Ανδρέα που ήταν και «αυτάδελφος» του πρωτοκορυφαίου Αποστόλου Πέτρου. Η συγγενική αυτή «εξ αίματος» και Χάριτος από τον Χριστό αγχιστεία μας ποτέ δεν καταλύθηκε και αν μεσολάβησαν πικρά συμβάντα. Ἰσως γιατί πάντοτε υπενθυμίζει η Εκκλησιαστική Συνείδηση στους χθεσινούς και στους σημερινούς κληρονόμους των δύο αυτών Αποστολικών Εδρών τις κοινές εκκλησιαστικές τους ρίζες που επιτακτικά οφείλουν να επιτελέσουν το θέλημα του Ιδρυτή της Εκκλησίας με τη στοργική αντιπελάργηση τους στην «αγάπη Χριστού που πρέπει να συνέχει ημάς» (Β΄ Κορ. ε΄.14).
«Όταν έφθασε η ώρα που είχε καθορίσει ο Θεός» ήλθε στη Κωνσταντινούπολη απεσταλμένος από τη Ρώμη ένας άνθρωπος ονομαζόμενος Άγγελος Ρονκάλλι για να ποιμάνει τους εκεί Ρωμαιοκαθολικούς. Όμως αυτόν τον απασχολούσε από χρόνια μιά διαφορετική σκέψη από εκείνη των γραφειοκρατών της Αγίας Έδρας που είχαν από μακρού τυποποιημένες θέσεις για το «Ενωτικό πρόβλημα». Δεν πίστευε στο ξελόγιασμα μερικών ορθοδόξων με τον «προσηλυτισμό» και υιοθέτησε μια πιο ρεαλιστική στάση στη προσεγγίση των Ορθοδόξων και στόχευσε να μάθει περισσότερα γιά την Εκκλησιολογική συγκρότησή μας, τον θεολογικό στοχασμό μας και τη μοναστική πνευματικότητα της Εκκλησίας της Ανατολής. ΄Εζησε 10 χρόνια μεταξύ της Ομογένειας της Πόλεως και των δοκιμαζόμενων Ελλήνων απο την Κατοχή και με σοφή διάκριση μας μελέτησε, διατηρώντας άριστες σχέσεις με εγκρατείς στην ιερή επιστήμη αρχιερείς του Φαναρίου. Ως ταπεινός προσκυνητής επανειλημμένα επισκεπτόταν μονές και ιδίως στο Άγιον Όρος για να διαλέγεται με γαλλομαθείς Αγιορείτες, συνήθως γόνους Μικρασιατικών οικογενειών με σπουδές στην Ευρώπη. Έτσι αποθησαύρισε γνώσεις και εμπειρίες όπως οι παλαιοί Αποκρισάριοι της Ρώμης στη Βασιλεύσα Πόλη. Πλουτισμένος με γνώσεις και χαρίσματα προσπάθησε αρχικά στο Παρίσι να περισώσει Γάλλους αρχιερείς από τη κατηγορία του «Δοσιλογισμού» και μετά κλήθηκε στην βυζαντινόμορφη πόλη της Βενετίας και από εκεί χωρίς να επιδιώξει εκλογή σε Πάπα κλήθηκε στο αξίωμα με το όνομα Ιωάννης ΚΓ΄. Βαθιά πεποίθησή του ήταν ότι, «Η Δύση και η Ανατολή αμοιβαία αγνοούμενες βάδισαν καθε μία απομονωμένη και σε διαφορετική κατεύθυνση, πράγμα που έκανε ακόμη μεγαλύτερο το σχίσιμο του άρραφου χιτώνα του Κυρίου». Στους καρδιναλίους που τον εξέλεξαν από τη πρώτη στιγμή υπενθυμίζει πώς, «ένα μέρος της καρδιάς του θα παραμείνει στην Ανατολή, όπου χρόνια εργάστηκε και επομένως θα τον εμπνέει στις ενέργειές του». Τρεις μήνες μετά την εκλογή του ως Πάπας οραματίζεται μιά σύναξη σαν τη Πεντηκοστή η οποία θα αναζητούσε την αρμονική σύνθεση της ενότητας της Εκκλησίας, μάλιστα χωρίς όρια και δεσμά. Γι αυτό και συγκαλεί στις 25 -1-1959 τη Β΄ Βατικανή Σύνοδο, προκειμένου να συμπληρώσει το έργο της διακοπήσας Α΄ Βατικανής Συνόδου το 1870. Οι συνεδριάσεις άρχισαν στίς 11 Οκτωβρίου 1962 παρουσία 2300 επισκόπων. Η κίνηση για τη νέα Σύνοδο δεν είναι άσχετη από τη πείρα που απέκτησε ο Πάπας στην Ανατολή για την ενότητα της Εκκλησίας η οποία κατά τη γνώμη του, «Για να επανέλθει πρέπει να αρχίσει από την ενότητα των καρδιών με προσευχή και με την αναζήτηση του ενός από τον άλλον. Η παλαιά τακτική απέτυχε, νέος τρόπος μελέτης και εμβαθύνσεως στα θέματα της διαστάσεως πρέπει να εξευρεθούν».
Διαβάστε την συνέχεια στο AMEN.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου