«Πότε και εφ΄όσον» - Κυριακή των Απόκρεω

του Διακόνου π. Γρηγορίου Φραγκάκη, 

από την Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως 

Με λέξεις λιτές, με τρόπο απλό, με σαφήνεια και αμεσότητα ο Χριστός περιγράφει την Δευτέρα Παρουσία Του στον κόσμο μας. Μέσα σε λίγες γραμμές σκιαγραφεί την τελική κρίσι όλων των ανθρώπων από του πρώτου μέχρι και του τελευταίου σε όλο το διάβα της ανθρώπινης Ιστορίας. «Φοβερή» χαρακτηρίζουν την ώρα εκείνη οι ύμνοι της Εκκλησίας. Και πώς να μην είναι φοβερή όταν εκείνη τη στιγμή ολοκληρώνεται το έργο της Δημιουργίας και ο σκοπός της ζωής. Πολλοί αναρρωτιούνται, άλλοι πάλι δεν το σκεφτόμαστε καν, γιατί τελικά υπάρχουμε στον κόσμο αυτό; Γιατί ζούμε πάνω στη γη;

Φιλόσοφοι και διανοητές από τα πρώτα κιόλας βήματα του ανθρώπου προσπάθησαν με λογική αλλά και παρά-λογική να εξηγήσουν και να ερμηνεύσουν και να ορίσουν την ύπαρξι του υπέροχου αυτού όντος, του ανθρώπου. Όσο, όμως, κιαν ψάξει η ανθρώπινη σκέψι μόνη της, είναι βέβαιο, πως θα χαθεί αβοήθητη σε εκείνα που δεν είναι ικανή να αντιληφθεί με τις δυνάμεις της. Ο Χριστός, ο σαρκωμένος Λόγος του Πατρός, ήρθε στον κόσμο μας, στο έργο των χειρών Του, για συμφιλιώσει τον Πλάστη με το πλάσμα Του, για να μας αποκαλύψει τον Μόνο Αληθινό Τριαδικό Θεό μας και για να μας φανερώσει τον σκοπό για τον οποίο μας δημιούργησε. Ο σκοπός αυτός δεν είναι άλλος από την Αγιότητα!

Μάλιστα! Ζούμε εδώ στη γη μόνον και μόνον για να γίνουμε τελικά Άγιοι, κατά Χάριν βέβαια! Αν δεν είναι αυτός ο σκοπός μας τότε είμαστε τραγικές μορφές μιας Ιστορίας και μιας μοίρας αδυσώπητης. Αυτήν την Αγιότητα που μας χάρισε απλόχερα ο Χριστός με την υπογραφή της Καινής Διαθήκης θα έρθει να μας τη ζητήσει στη Δευτέρα Παρουσία απαιτητικά. Διότι, εάν την προηγούμενη Κυριακή μας περιέγραψε την ανεξάντλητη φιλανθρωπία Του, τώρα μας παρουσιάζει την αδέκαστη  Δικαιοσύνη Του η οποία και θα κρίνει στο τέλος.

Οι άνθρωποι, στα όσα θα μας αποδώσει επαινετικά ή στα όσα θα μας απαγγείλει ως μομφές, θα απαντήσουμε με ένα «Πότε;». Οι μεν από φιλότιμο και αγαθότητα, οι δε από αδιαφορία και δολιότητα. Κι όμως, αδελφοί! Ο Χριστός θα μας προβάλει την ώρα εκείνη τις πραγματικές διαστάσεις της Αγιότητας η οποία τελικά είναι συνώνυμη με την κένωσι (το άδειασμα) του εαυτού μας από κάθε πτυχή του εγωισμού. Ο χορτασμός των όσων πεινούν και όσων διψούν, η φροντίδα των ξένων, η ένδυσι όσων δεν έχουν ρούχα να φορέσουν,  η επίσκεψι στους ασθενείς και στους φυλακισμένους, όλα αυτά δεν είναι από μόνα τους Αγιότητα ούτε καν αρετή αλλά μπορούν κάτω από συνθήκες να τη φανερώσουν. Διότι ο Άγιος του Θεού αυτό κάνει. Ελεύθερα, με τη θέλησί του, αρνείται να ζει μόνος του κλεισμένος στην ατομικότητα και γίνεται πρόσωπο ενταγμένο στην κοινωνία του Θεού και των παιδιών Του, δαπανάται χάριν των αδελφών του.

Ρωτούν πολλοί «πώς είναι η Κόλασι και ο Παράδεισος;», «έχει φωτιές και καζάνια από τη μια και κήπους και λουλούδια από την άλλη;». Για ποιό λόγο να τά σκεφτόμαστε όλα αυτά όταν επιλέξουμε σε αυτήν την εφήμερη ζωή μας να ζήσουμε και να φύγουμε από εδώ δίχως τον Χριστό, τη σωτηρία μας; Χωρίς Χριστό, αδελφοί μου, ήδη αυτή η πρόσκαιρη και μάταιη ζωή είναι μια φρικτή Κόλασι. Είναι ένα καμίνι πειρασμών, θλίψεων, αδικιών, πολέμων, φόνων, εγκλημάτων, αυτοκτονιών, είναι με μια λέξι απελπισία. Πόσο αλλάζουν, όμως, αυτοί οι θλιβεροί όροι όταν ο Χριστός είναι το κέντρο της ζωής μας! Σωστός Παράδεισος γίνεται. Νικητής του κόσμου αυτού ο Ίδιος, νικητής της ζωής και του Θανάτου, συμπαρασύρει, όσους θέλουν, στη Βασιλεία Του και έτσι η όποια δυσάρεστη καθημερινότητά μας γλυκαίνει και αποκτά νόημα και γεμίζει με ελπίδα. Εκεί θα ζούμε με την αθάνατη Αγάπη, η οποία είναι δώρο του Θεού και μόνον, μαζύ με τα αγαπημένα μας πρόσωπα που προηγήθηκαν στην επιλογή της λύτρωσης.

Στοχεύουμε στην Αγιότητα, αδελφοί! Εκεί να είναι η προσοχή μας. Η Αγιότητα είναι το μόνο νόημα της ζωής μας! Μη μας ξεγελούν ούτε τα χωρίς Χριστό έργα «ευποιϊας», ούτε η αδιαφορία για τη δυστυχία των γύρω μας. Και μην εφησυχάζουμε αμέριμνοι κατασπαταλώντας τον χρόνο της ζωής μας μόνο σε πράγματα που περνούν, φθείρονται και χάνονται.  Η Δευτέρα Παρουσία δεν είναι αόριστο γεγονός. Την προγευόμαστε όταν μας καλέσει η Θεία Πρόνοια.

 Διαλέξαμε τον Θεό και δε θα διαψευστούμε. Πότε; Εφ΄όσον αγαθοποιήσουμε στους άλλους, θα έχουμε αγαθοποιήσει στον ίδιο τον Ιησού, εφ΄όσον αγαπήσαμε εδώ, θα αγαπούμε και θα αγαπιούμαστε αιώνια. Διότι «η Αγάπη, Αγάπην επικαλείται». Γένοιτο.