Ο Σταυρανθός της Εκκλησίας

του Διακόνου Γρηγορίου Φραγκάκη, 

από την Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως 

Κάνοντας λόγο στην Πόλι μας για τον Σταυρό, είναι σαν κανείς να "κομίζει γλαύκα εις Αθήνας". Ως σταυροδρόμι των πολιτισμών, από τον Σταυρωμένο Προκαθήμενο μέχρι το Σταυροδρόμι που βιωσε την οδύνη του "Κρανίου τόπου" η Βασιλίδα φέρει στη σφραγίδα και στη μίτρα της το σημείο του Σταυρού, είναι άρρηκτα δεμένη μαζύ Του.

Τί Σταυρό κουβαλά το χαμόγελο της Ρωμηοσύνης της Πόλης! Ευλαβικά τον διακρίνεις από τη λεπτότητα, την αρχοντιά, το ήθος, την ευσέβεια, τη σεμνότητα. Κοσμοπολίτισσα παρουσιάζεται στα μάτια σου μα τα δικά της μάτια δεν έπαυσαν ποτέ να τρέχουν πίσω από ένα δίκιο που ποτέ δεν αποδόθηκε. Η σεβάσμια Ρωμηοσύνη της Πόλης, ο εύοσμος Βασιλικός διάκοσμος στον στολισμένο κι ανθόπλεκτο δίσκο της Ορθοδοξίας λιτανεύει στον κόσμο την πίστι και την αφοσίωσί της στον Ιησού Χριστό, Εσταυρωμένο και Αναστημένο.

Στα δύο αυτά στηρίζει το παρόν του χθες, του σήμερα, του αύριο. Σταυρωμένη απ' τις προσευχές Οσίων, θεμελιωμένη στον Γολγοθά του χρέους, στέκεται περήφανη εκει όπου ο Βόσπορος δια-σταυρώνεται με τον Κεράτιο και εκτείνει τα χέρια της, τα γηρασμένα από τον πόνο και την αγωνία, σε Ανατολή και Δύσι προσκαρτερώντας «φωνή Αρχαγγέλου και σάλπιγγα Θεού».

Δεν μπορείς στην Πόλι του Κωνσταντίνου να περιγράφεις και να εξηγείς τον Τίμιο Σταυρό και την έννοιά Του! Βλασφημία-Ύβρις! Εδώ, στα χώματα αυτά μόνο κάμεις τον Σταυρό σου και προσκυνάς. Τον κρεμασθέντα Λυτρωτή και τις βουβές κόγχες Του, τη μυροφόρα Μητέρα Του μα και το σιωπηλό και εύκολα δακρυσμένο βλέμμα, την ιστορία του προσώπου που διακόπτει ο λυγμός, τη "Βυζαντινή στόφα", την αδιόρατη σοφία, όλα. Στην Πόλι σταυροκοπιέσαι για όλα, για ευχαριστία πρώτα αλλά και μετά για δύναμι ώστε να συνεχίζεις.

Και μεις όλοι, αδελφοί, έχοντας φθάσει στη μέση της πορείας του πνευματικού σταδίου, μόνο τον Σταυρό έχουμε για προστασία ισχυρή. Ενώ η νεότητα μας εγκαταλείπει στο πέρασμα του χρόνου, ενώ τα δεδομένα της ζωής ανατρέπονται -πώς όχι αφού είναι φθαρτά;- και η άνεσι δίνει θέσι στη στενοχώρια, τί άλλο μας έμεινε εμπόδιο στο να κατανοήσουμε πως μακρυά από τον Τίμιο Σταυρό δεν υπάρχει αλλού ελπίδα; Είναι φυσικό, αγωνιζόμενοι και αυτήν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, να αισθανθήκαμε έντονη την κόπωσι του σώματος. Αυτό συμβαίνει διότι απαρνούμαστε ή τουλάχιστον προσπαθούμε και παλεύουμε να απαρνηθούμε για τις ημέρες αυτές τις πολλές ανέσεις, επιχειρούμε να αυταπαρνηθούμε με μια λέξι. Σαν να πλέουμε σε πόντο αλίμενο και ο προορισμός πουθενά στον ορίζοντα.

Το αντιλήφθηκε αυτό η στοργική Εκκλησία. Έτσι, αυτήν την Κυριακή μας ενισχύει όχι με το τέλος(σκοπό) αυτού του αγώνα αλλά με το τέλος της αμαρτίας πίσω από το οποίο τέλος κρύβεται η αρχή της Βασιλείας του Θεού. Μεθαύριο, ο Σταυρός στις Εκκλησιές μας δε θα περιφέρει σ'αυτήν Του τη γιορτή την οδύνη για το έγκλημα προς τον Θεάνθρωπο. Θα σκορπίζει κουράγιο, θα μοιράζει ευλογίες, θα προεισοδεύει το λάβαρο του Πάσχα.

Σίγουρα θα εννοούσε και τη Ρωμηοσύνη μας, το περιούσιο λείμμα της Πόλης Του, ο Ιησούς λέγοντας: «Αλήθεια σας λέγω, ότι υπάρχουν μερικοί από αυτούς που στέκονται τώρα εδώ οι οποίοι δε θα γευτούν θάνατο έως να ιδούν τη Βασιλεία του Θεού να καταφθάνει με δύναμι».

Στο Φανάρι του Εσταυρωμένου, πάντως, αδελφοί, κι ενώ όλα προδίδουν σαρακοστιανή μελαγχολία, εμείς, από την Σταυροπροσκύνησι κιόλας, θα ξεκινήσουμε να ευχόμαστε "Καλή Ανάστασι...!".  Γένοιτο. Γένοιτο.