Τα λύτρα μιας απαγωγής - Κυριακή Ε΄Νηστειών

του Διακόνου Γρηγορίου Φραγκάκη, 

από την Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως

Λίγο πριν από το Θείο Πάθος ο Ιησούς διηγείται στους Μαθητές όσα πρόκειται να συμβούν σχετικά με την εκούσια παράδοσί του στα χέρια των κριτών Του, με το μαρτύριό του, με τον Θάνατο και την Ανάστασί Του. Οι δύο, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης προτρέχουν και Του ζητούν στη δόξα Του και στον Θρόνο Του να μην τους λησμονήσει αλλά να καθήσουν ο ένας στα δεξιά και ο άλλος στα αριστερά.

  Είναι μέχρι και σήμερα συνηθισμένο φαινόμενο να κρατά κανείς από κάθε συζήτησι ο,τι νομίζει ότι τον ωφελεί. Μάλιστα δε όχι ο,τι τον ωφελεί και τον βελτιώνει μακροπρόθεσμα αλλά ο,τι νομίζει εκείνος για συμφέρον του. Αυτό το συμφέρον η ανθρώπινη σκέψι συχνά το περιορίζει σε εξουσία, σε δόξα, σε θέσεις, σε χρήματα, σε αγαθά που έχουν ημερομηνία λήξης. Βέβαια η Βασιλεία του Θεού δεν έχει τέλος όμως τα κίνητρα των δύο σίγουρα δεν βρήκαν ευχαριστημένο τον Διδάσκαλο.

  Τους εξηγεί για τη μορφή που θα είχε η ύπαρξί τους στον κόσμο αυτό. Σύγκρινε το εξουσιαστικό φρόνημα των "Μεγάλων" αυτής της γης με τον τρόπο σκέψης που θα έπρεπε να διακρίνει όσους θα βαπτίζονταν στο βάπτισμά Του και θα κοινωνούσαν από το ποτήρι του Μαρτυρίου και της θυσίας Του. Ήρθε για να διακονήσει και όχι για να διακονηθεί. Ήρθε για να γίνει τα πάντα σε κάθε άνθρωπο. Ήρθε για να δώσει την ψυχή Του λύτρο για την απαγωγή των Πρωτοπλάστων και των απογόνων τους από τον διάβολο.

  Πλησιάζει ο καιρός για να δούμε με τα μάτια μας όλα εκείνα για τα οποία μας έκανε λόγο ο Κύριος. Σε μια εβδομάδα τελειώνει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή και αρχίζει η Μεγάλη Εβδομάδα. Πόσο μας επηρέασε η κουβέντα Του ότι έδωσε λύτρο τον Εαυτό του για χάρι μας; Τί κάναμε εμείς γι'αυτό;

  Ένα στοιχείο της ζωής του Χριστιανού που κινδυνεύουμε να διαγράψουμε, αν δεν το κάναμε ήδη, από τον αγώνα της ζωής μας είναι η εξομολόγησι των αμαρτημάτων μας. Ζητούμε από την Πρόνοια του Θεού πολλά, αφήνουμε ,όμως, στην άκρη τη φροντίδα της ψυχής μας. Παρεξηγήσαμε την εξομολόγησι από κάθε άποψι. Το Μυστήριο αυτό δεν είναι αποκομμένο από τη ζωή της Εκκλησίας αλλά τελειώνει με τη Θεία Ευχαριστία δηλαδή με το να μεταλαμβάνουμε Σώμα και Αίμα Χριστού «εις άφεσιν αμαρτιών». Είναι ανάγκη της ψυχής μας η εξομολόγησι. Η σωστή εξομολόγησι δεν είναι έκφρασι ευσεβισμού αλλά διάθεσι για απαλλαγή από τις αμαρτίες μας αλλά και δείγμα φιλότιμου καθώς προσπαθούμε να μη φανούμε αγνώμονες στον Ιησού Χριστό που θυσιάστηκε με τη Θέλησί Του για εμάς.

  Ας κλείσουμε τα αυτιά σε όσους μας πουν δήθεν φιλικά: "Τί τα θες τώρα αυτά; Άρρωστος είσαι; Τί τόσο αμάρτησες; Και καλά έργα κάνεις και αγαπητός είσαι και εκκλησιάζεσαι και προσεύχεσαι και όλα!" ή "Αμάρτησε τώρα που μπορείς και αύριο μετανιώνεις. Αυτά είναι για τους ηλικιωμένους".  Τί πλάνη! Η κάθε στιγμή μπορεί να γίνει η στιγμή του Θεού.

  Ο Ιησούς πλήρωσε τα λύτρα για να μας απαγάγει από την αμαρτία. Εμείς θα μένουμε στα ανούσια; Γιατί να συνεχίζουμε να αδιαφορούμε τόσο προκλητικά για τη λύτρωσί μας; 

(συνεχίζεται...)