"Απο-στεγαστικό... χάρισμα"

του Διακόνου Γρηγορίου Φραγκάκη, 

από την Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως 

Μεγάλο το πλήθος των ανθρώπων στο σπίτι εκείνο της Καπερναούμ. Πολλοί από περιέργεια, άλλοι από διάθεσι να ακούσουν τον λόγο του Ιησού είχαν συγκεντρωθεί γεμίζοντας τους χώρους ασφυκτικά. Δεν δειλίασαν μπροστά στη θέα αυτού του πλήθους οι τέσσερις γενναίοι αλλά και άγνωστοι σε εμάς. Αποστέγασαν τον οίκο και κατέβασαν μπροστά στα πόδια Εκείνου το πλάσμα που υπέφερε απο τη σωματική παραλυσία, τον φίλο τους.

Ο Ιησούς, ο μόνος ιατρός ψυχών και σωμάτων, του συγχωρεί τις αμαρτίες, δηλαδή τον θεραπεύει. Έπειτα για να αποδείξει στους Φαρισαίους πόσο πορωμένη ήταν η καρδιά τους, τον προτρέπει να σηκωθεί και να άρει στους ώμους του το κρεββάτι, όπου ηταν καθηλωμένος μέχρι τότε.

Πόσο μοιάζουμε με τον δυστυχή αυτόν άνθρωπο του ευαγγελικού αναγνώσματος, αγαπητοί μου! Πολύ σοφά η Εκκλησία μας προβάλλει τη Β´ Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής το θαύμα αυτό. Ξεκινώντας τον αγώνα αυτής της αγιασμένης περιόδου σίγουρα θα έχουμε καταλάβει, από τα πρώτα κιόλας βήματα, πόσο παράλυτη είναι η ψυχή μας, εγκλωβισμένη στις απολαύσεις του σώματος, αδύναμη να κάνει έστω και το παραμικρό βήμα για να απαλλαγεί και ελεύθερη να πετάξει κοντά στον Αναστημένο Χριστό. Θέλουμε κατά βάθος να απαλλαγούμε απο την τυραννία των παθών, ας μην ισχυριζόμαστε μάταια το αντίθετο, αλλά η εγωπάθεια και η φαινομενική άνεσι του κόσμου είναι που μας δημιουργούν την αίσθησι της παραλυσίας.

Αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, τον όποιον μνημονεύει την Κυριακή αυτή η Εκκλησία για τους σπουδαίους αγώνες του χάριν της Ορθόδοξης πίστης μας, πως στη δίκη μας παραλυσία υπάρχουν οι τέσσερις εκείνοι "φίλοι"  οι οποίοι θα αποστεγάσουν, μετά από τη δική μας επιθυμία, τη σκληρή επιφάνεια του "εγώ" που έχει επικαλύψει την ομορφιά της ψυχής μας. Η αυτοκριτική, η εξομολόγησι των προηγούμενων αμαρτιών, η υπόσχεσι αποχής από αυτές στο μέλλον και η δέησι προς τον Θεό ειναι, κατά τον Ιερό και μαχητικό Πατέρα και Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, είναι τα εφόδια που χρειαζόμαστε για να αποκτήσουμε ταπείνωσι και να κατεβούμε έτσι μπροστά στο στοργικό βλέμμα του Σωτήρα μας Ιησού. Θέλει, βέβαια, το καθένα ξεχωριστή ανάλυσι.

Στον αγώνα αυτής της Σαρακοστής, αδελφοί, ας μη λησμονήσουμε να νοιαστούμε πραγματικά για την ασθένεια της ψυχής μας. Δεν μπορούμε να αποχωριστούμε εύκολα ούτε τις υλικές τροφές για λίγες ημέρες πόσο μάλλον τις αδυναμίες που μας χωρίζουν απο τον πραγματικό εαυτό μας. Δεν είναι οπισθοδρομικό να θέλουμε την άφεσι των αμαρτιών μας. Είναι μάλιστα το φυσιολογικό. Συν τοις άλλοις, είναι και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της φυλής μας να θέλουμε να γινόμαστε διαρκώς καλύτεροι. Αρκεί να το ποθήσουμε τόσο πολύ ώστε να επικαλεστούμε ενσυνείδητα τη συνδρομή των πνευματικών μας "φίλων", σαν τον κάποτε παράλυτο.

Ας αποστεγάσουμε εαυτούς, αδελφοί, από ό, τι μας εμποδίζει στη σωτηρία. Έτσι όλοι θα δοξάζουν το Θεό για το θαύμα. Έφθασε πια η ώρα για τη Χάρι και το χάρισμά Του!