Δυο τελείως διαφορετικά πρόσωπα (Κυριακή Ζ΄Λουκά)

του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου

Κυριακή Ζ΄ Λουκά (Λουκ. η' 19-31)

Ιάειρος και αιμορροούσα: Δυο τελείως διαφορετικά πρόσωπα 

        

Δύο τελείως διαφορετικά πρόσωπα, είδαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο, να συνάπτουν το καθένα, τελείως διαφορετική σχέση με το Χριστό.

Άνδρας επώνυμος, το πρώτο πρόσωπο, άρχοντας του τόπου του, καταξιωμένος στην εκτίμηση των συμπολιτών του, πλησίασε το Χριστό να τον παρακαλέσει για την ετοιμοθάνατη θυγατέρα του. Ποιος δεν συμπονάει έναν πατέρα για το παιδί του!

Το δεύτερο πρόσωπο ήταν μιά γυναίκα, άτολμη, φτωχή, απογοητευμένη από κάθε ιατρική βοήθεια, με μακροχρόνια προσωπική αρρώστια.

Και οι δύο επεδίωξαν να συναντηθούν με τον Ιησού. Ο Ιάειρος με περισσότερο θάρρος, η αιμορροούσα με ελάχιστο. Τί να έλπιζαν άραγε; Είχαν ακούσει ότι ο Κύριος θεράπευε αρρώστους. Γι’ αυτό, δεν είχαν να χάσουν τίποτε. Ο ένας φανερά, μέσα στο πλήθος, η γυναίκα δειλά, μέσα στο συνωστισμό, πλησίασαν τον Ιησού. Πολύς λαός ήταν γύρω από το Διδάσκαλο, τον ακολουθούσε και τον συνέθλιβε!

Όμως, τα δύο αυτά πρόσωπα, δεν ήταν απλοί παρατρεχάμενοι. Είχαν βάλει κάποιο στόχο, να τον πλησιάσουν και να του ζητήσουν κάτι. Ο καθένας για τον εαυτό του και με τον τρόπο του. Τελικά, ο Ιάειρος φανερά, και η αιμορροούσα «κρυφά», πέτυχαν αυτό που επιδίωξαν. Όχι, όμως, με τον τρόπο που το σχεδίαζαν. Έφτασαν εκεί πού ήθελαν, όμως, από άλλο δρόμο ο καθένας.

Απέναντι στον πόνο και στο θάνατο, οι άνθρωποι, είμαστε ίσοι. «Το βασιλικό στέμμα δεν θεραπεύει από τον πονοκέφαλο» και η πολυτελής κηδεία δεν ομορφαίνει το θάνατο. Η καλύτερη ανθρώπινη φιλοσοφία, είναι ανίκανη να μειώσει ένα πονόδοντο και ο θάνατος δεν στολίζεται με λουλούδια. Αυτή η πραγματικότητα είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Όταν ο άνθρωπος έκοψε τον ομφάλιο λώρο του με τη Ζωή, όταν ο άνθρωπος μπόλιασε την κακία και την αλαζονεία στην αιώνια προπτική του, τότε παρενέβη η αγάπη του Θεού, μετασχηματίσθηκε σε δικαιοσύνη και παραχώρησε στους ανθρώπους σαν «ευεργεσία» τον πόνο και το θάνατο «για να μη γίνει το κακό αθάνατο».

Μπροστά στον πόνο και στο θάνατο κατεδαφίζονται όλες οι ποικίλες διακρίσεις μας, που σαν βουνά είχαμε υψώσει μεταξύ μας. Τότε έρχεται η στιγμή που ο άνθρωπος βιώνει μιά τραγική αδυναμία και μιά παντέρημη μοναξιά. Τότε βρίσκουμε να μας ενώνει ολους ο ισοπεδωτικός τίτλος της Εκκλησίας «δούλος του Θεού». Ο Ιάειρος έπεσε «παρά τους πόδας του Ιησού και παρεκάλει αυτόν» και η αιμορροούσα γυναίκα «προσπεσούσα, ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού». Είναι οι φοβερές στιγμές του βίου που ο άνθρωπος έρχεται στα όριά του και παραδέχεται την αδυναμία του μπροστά στην παντοδυναμία του Θεού.

Θεωρούμε την υγεία πρώτιστο και μέγιστο αγαθό και ευχόμαστε ο ένας στον άλλο ζωή πολυχρόνια. Ολοι θέλουμε να ζήσουμε πολλά χρόνια, όμως, θέλουμε να ξεχνάμε ότι αυτά συνοδεύονται με αρρώστιες και γεράματα. Τελικά, το μεγαλύτερο κακό είναι ο θάνατος, που καταπίνει το ίδιο αχόρταγα, υγιείς και ασθενείς. Γι’ αυτό ο Χριστός, φρόντισε να μας απαλλάξει από το φάσμα και το γεγονός του θανάτου. «Μην κλαίτε, δεν πέθανε αλλά κοιμάται»∙ είπε για την θυγατέρα του Ιαείρου. Και έπειτα την ανέστησε. Στην αιμορροούσα είπε∙ «η πίστη σου σε μένα, σου χάρισε αυτό που ήθελες, την υγεία σου. Ζήσε την υπόλοιπη ζωή σου ειρηνικά με το Θεό».

Αρα ο Χριστός, που είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, γνωρίζει πως ο άνθρωπος μπορεί να οικοδομήσει σχέση μαζί του είτε είναι υγιής είτε όχι. Η σχέση με τον Χριστό, δίνει νόημα τόσο στη χαρά και στην ευτυχία μας, όσο στον πόνο και στην αρρώστια μας. Ο άνθρωπος όταν είναι συνδεδεμένος με το Χριστό, χαίρεται τη ζωή του, όπως και να ’ναι, αφού τη ζει κάτω από το πρίσμα της άλλης ζωής, που αρχίζει μετά τὸ θάνατο. Το βέβαιο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού, δίνει παιδευτικό νόημα στις αρρώστιες και στον πόνο. Η βεβαιότητα της αναστάσεως των σωμάτων μας, κατά τη Δευτέρα Παρουσία, νικά κάθε απογοήτευση και μας δίνει φτερά για να ζήσουμε «διά του Χριστού» την ατελεύτητη ζωή.

Το σημαντικότερο είναι η σχέση με το Χριστό. Χωρίς αυτή τη σχέση ο άνθρωπος είναι ασύνδετος με τη χαρά, με την ελπίδα, με την εμπειρία του μεταφυσικού. Γι’ αυτό επιδίωξη του ανθρώπου είναι η συνάντηση με το Χριστό. Όταν η κοινωνία απομακρύνεται από το Θεό, όταν περιφρονεί τα δικαιώματά του και λησμονεί το θέλημά του, τότε ο άνθρωπος φοβάται, τρομοκρατείται και τρομοκρατεί, πεθαίνει. Η αναζήτηση του Χριστού στο βίο μας, δεν είναι καθήκον μας, είναι υποχρέωσή μας. Είναι το συμφέρον μας. Όμως, η αναζήτηση του Χριστού, αν γίνει, θα γίνει με τους όρους του. Επειδή, συνήθως, όταν ο άνθρωπος σκέπτεται, ο Θεός γελάει. Και όταν ο άνθρωπος προγραμματίζει κάτι, ήδη ο Θεός το έχει τελειώσει.

Ο Ιάειρος και η αιμορροούσα, είδαν το Χριστό ως γιατρό. Τον πλησίασαν για να τους γιατρέψει. Όμως, ο Χριστός, τους απέδειξε ότι ήταν κάτι περισσότερο από γιατρός. Μας απέδειξε ότι ήταν ο Θεός. Και από το Θεό δεν μπορείς να «κλέψεις» την θεραπεία. Για το Θεό, ο θάνατος είναι ένα απλό επεισόδιο του βίου. Οπότε την αρρώστια της γυναίκας τη θεράπευσε και την κόρη του Ιαείρου την ανάστησε. Την γυναίκα την έστειλε στο σπίτι της ειρηνικά, ενώ στον Ιάειρο παρήγγειλε να μην αποκαλύψει το γεγονός.

Η σχέση με το Χριστό είναι μια ειρηνική πορεία και μια προσωπική εμπειρία, που ή την έχεις ή δεν την έχεις. Μακάρι να μας αξιώσει ο Χριστός να την αποκτήσουμε.