Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

"Ἄν μοναχὰ συνειδητοποιούσαμε πόσο τυφλοὶ εἴμαστε!" (Αντώνιος Σουρόζ)


Αντωνίου (Μπλουμ) Μητροπολίτου Σουρόζ

τυφλς πρν τν συνάντησή του μ τν Χριστ δν εχε δε ποτέ. Παντο σκοτάδι· πρεπε ν μαντεύει ξερευνώντας μ τν φή τ πράγματα, ν χρησιμοποιε τν φαντασία του. Δν εχε καθαρ εκόνα τν πραγμάτων.

Τότε συνάντησε τν Χριστό, κα κενος το νοιξε τ μάτια. Κα ποι ταν τ πρτο πράγμα πο εδε ατς νθρωπος; Τ πρόσωπο το Χριστο, ματιά Του· τ πρόσωπο το Θεο πο γίνεται νθρωπος, γεμάτο προσοχή, συμπονετικ γάπη ν στέκει πάνω σ’ κενον μοναχά, ξέχωρα π τ πλθος. ρθε πρόσωπο μ πρόσωπο μ τν Ζωντανό Θε κα ντιμετώπισε τ θαμα πο τόσο πολ μς κπλήσσει: τι θες μπορε ν πικεντώσει τν προσοχή Του στν καθένα μας - πως Καλός Ποιμν στ χαμένο πρόβατο – κα δν βλέπει τ πλθος λλ τ να κα μοναδικ πρόσωπο.

Μετ π ,τι γινε, πιθανν νθρωπος ατς ρεύνησε τ πάντα γύρω του, κα ,τι γνώριζε μόνο π περιγραφς, π φμες, γινε πραγματικότητα - «τώρα βλέπω».

Συμβαίνει κα τώρα· μπορε ν συμβε στν καθένα μας. πως κ γενετς τυφλς, ζομε κι μες τν περισσότερο χρόνο π τ ζωή μας π λεημοσύνη, καθόμαστε σν ζητιάνοι στν κρη το δρόμου τείνοντας να χέρι, μ τν λπίδα τι κάποιος θ τ προσέξει, ν χι μς, τουλάχιστον τ χέρι μας, κα ν μς δώσει κάτι γι ν μς κρατήσει στω γι λίγες ρες. Μι τέτοια στήριξη παίρνουμε μέσα π να φιλικ βλέμμα πο κουμπ πάνω μας, να λόγο πο μς πευθύνουν, μι καλωσύνη πο μς γίνεται. λλ λα ατ μς φήνουν ν παραμένουμε στν κρη το δρόμου τυφλο κα κετεύοντας γι βοήθεια.


ταν περνοσε Χριστς κάποιος λλος τυφλς, Βαρτίμαιος, δν περίμενε τν Λυτρωτ ν ρθει σ’ κενον κα ν τν ρωτήσει ν θελε ν σωθε, ν θελε ν δε. Μόλις νοιωσε τι κάτι παράξενο γινόταν μέσα στ θορυβώδες πλθος, κα ταν σ πάντηση τς ρώτησης του το επαν ποις περνοσε, ρχισε ν κραυγάζει γι βοήθεια. λήθεια, ο νθρωποι προσπάθησαν ν τν σταματήσουν· μι μικρή μφιβολία θ μποροσε σως ν εχε τρυπώσει μέσα του, ξιζε τν κόπο ν φωνάζει καλώντας σ βοήθεια, θ τν κουγε Κύριος, θ νταποκρινόταν σ μι σήμαντη νάγκη, πως ταν δική του; Συνέχισε ν κραυγάζει γι βοήθεια, πειδ πόνος του ταν τόσο μεγάλος, ταν τόσο πελπισμένος. ταν τοιμος ν σπρώξει τος νθρώπους, ν παλέψει γι ν’ νοίξει δρόμο νάμεσα στ πλθος προκειμένου ν φθάσει τν Θε γι ν τν κούσει.

ν μοναχ συνειδητοποιούσαμε πόσο τυφλο εμαστε! ν μόνο μπορούσαμε ν ντιληφθομε τι γνώση μας γι τ ζωή, χι μόνον γι τν αώνια, θεϊκ ζωή, λλ γι τν πίγεια, ξαρτται ντελς π διαδόσεις, τι ζωή πο μς περιβάλλει εναι μυδρ κα στοιχειωμένη κα πειδ εμαστε τυφλοί, (πως λλος τυφλς το Εαγγελίου πο δν θεραπεύτηκε μέσως π τν Χριστό) βλέπουμε πράγματα μέσα σ μίχλη. ν μόνον μπορούσαμε ν θυμηθομε τ μς λέει Λυτρωτς γι τν μορφι κα τν δόξα τς πίγειας συνάμα κα τς πουράνιας ζως, κα ν μν εμαστε κανοποιημένοι μ τν τυφλότητα μας, μ πόση θρμη θ προσπαθούσαμε ν κρατήσουμε κοντ μας τν Χριστ, στε ν μς διαπερνοσε μ τ βλέμμα Του, κα ν μς μιλοσε μ τν κυρίαρχο, θεραπευτικό, ζωοδότη λόγο Του. Τότε πράγματι σως ν δομε τν κπληκτικ μορφι το προσώπου Του, τν πύθμενη μορφι το θεϊκο βλέμματος πο κουμπ πάνω μας μ λεος, συμπόνοια, κα τρυφερότητα.

Χρησιμοποιομε τ μάτια μας τόσο πλά, λλ βλέπουμε λίγα κα ατ εναι πιφανειακά. ς ναζητήσουμε τ ραμα πο μπορε ν εναι μόνο δικό μας, ταν ο καρδις μας θ χουν γίνει φωτεινς κα γνές. «Ελογημένοι ατο πο χουν καθαρ καρδι, πειδ ατο θ δον τν Θεό»· κα μέσα στν λαμπρότητα τς παρουσίας το Θεο, σως ν δομε νας τν λλον, ετε λουσμένοι στ φς τς γάπης το Θεο μέσα στν λάμψη τς αώνιας ζως, , διαφορετικ, πληγωμένοι, σκοτεινοί, περιμένοντας χι πλ λεημοσνη, λλ ν παραδόσουμε λη μας τ ζω στν γάπη, τσι πο ν βλεπε τι θ μποροσε δη π τρα ν’ ποκαλυφθε στ γ Οράνια Βασιλεία. μήν.



πόδοση στν νεοελληνική:  www.agiazoni.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου