Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

Η προσέλευση τν Χριστιανν στό μυστήριο τς Θείας Εχαριστίας συνιστ τή μεγαλύτερη κατάφαση καί ποδοχή το γεγονότος τς Ενανθρωπήσεως το Θεο. Διότι Θεός μας λθε μέν στόν κόσμο ς νθρωπος τε λθε τό πλήρωμα το χρόνου, κατά τόν λόγο το ποστόλου Παύλου, θέλησε μως νά διαιωνίσει τή σάρκωσή Του ατή μέ τήν δρυση τς Εκκλησίας Του. Η Εκκλησία, κατά τήν αγουστίνεια κφραση, εναι Χριστός παρατεινόμενος ες τούς αἰῶνας, Οποος θέλησε νά πάρχει στόν κόσμο καί μετά τήν Ανάληψή Του στούς ορανούς μέ λλον τρόπο πό ,τι ταν στήν πρώτη Του παρουσία: ν Πνεύματι καί μάλιστα πό τά εδη το ρτου καί το ονου. Στό μυστήριο τς Θείας Εχαριστίας  βλέπουμε ατό πού εναι Εκκλησία: διος Χριστός πού βρίσκεται μαζί μέ τούς πιστούς, ο ποοι καλονται νά Τόν φνε καί νά Τόν πιονε, προκειμένου νά γίνουν Ενα μ Εκενον. Από τήν ποψη ατή καταλαβαίνει κανείς τήν πιμονή τς Εκκλησίας γιά τή συμμετοχή το πιστο στή Θεία Λειτουργία. Χωρίς τή συμμετοχή ατή χριστιανός κυρώνει τήν πίστη του καί δέν νεργοποιε τό βάπτισμά του. Χριστιανός λοιπόν χωρίς τοιμασία γιά Θεία Κοινωνία διαιτέρως τά Χριστούγεννα, πως καί τίς λλες μεγάλες ορτές τς Χριστιανοσύνης, δέν μπορε νά πάρχει.

παραπάνω λήθεια καθιστ φανερή τή σημασία τελικς τν Χριστουγέννων. Αν σάρκωση το Χριστο κτείνεται μέσα στόν χρόνο εναι γιατί Ατός πού σαρκώθηκε δέν ταν να τυχαο ν, λλά διος Θεός πού κλινε ορανούς καί κατέβη. Κατά τή μαρτυρία το γίου Ιωάννου το Εαγγελιστο δη στήν ρχή το Εαγγελίου του ν ρχ ν Λόγος καί Λόγος ν πρός τόν Θεόν καί Θεός ν Λόγος...Καί Λόγος σάρξ γένετο καί σκήνωσεν ν μν. Καί γιά ποιο σκοπό πραγματοποιήθηκε κάθοδος ατή; Κατέβηκε Θεός γιά νά νέβη νθρωπος. Σκοπός τς Ενανθρωπήσεως ταν θέωση το νθρώπου, πανασύνδεσή του δηλαδή μέ τόν Δημιουργό του, πό τόν Οποο εχε ξεπέσει λόγω τς μαρτίας του. Ο Χριστός ρχεται στόν κόσμο γιά νά καθαρίσει τήν εκόνα το Θεο μέσα στόν νθρωπο καί νά το νοίξει καί πάλι τή χαμένη του προοπτική, νά μοιάσει στόν Θεό.

Σέ λο ατό τό μεγαλειδες σχέδιο το Θεο πού νθρώπινη λογική δυνατε νά κατανοήσει πισημαίνουμε μεταξύ τν λλων δύο καίριες λήθειες: τό μέγεθος τς γάπης το Θεο πρτον, τήν πειρη ταπείνωσή Του δεύτερον.
Καί ς πρός τό πρτο. Ο πιστός νθρωπος στό γεγονός τν Χριστουγέννων ναγνωρίζει ς γενεσιουργό ατία τήν γάπη το Θεο. Κανένας καί τίποτε δέν κίνησε τόν Θεό, παρά μόνον λεύθερη γάπη Του. Οτω γάρ γάπησεν Θεός τόν κόσμον – σημειώνει γιος Ιωάννης Εαγγελιστής - στε τόν Υόν Ατο τόν μονογεν δωκεν, να πς πιστεύων ες Ατόν μή πόληται, λλ χ ζωήν αώνιον. Κι ατή γάπη Του διαπιστώνεται χι μόνο κατά τή συγκεκριμένη στιγμή τς Ενανθρωπήσεώς Του, λλά καί κατά τήν προετοιμασία το ρχομο Του, πως καί στή συνέχεια μετά από ατήν. Τί ννοομε;
Η προετοιμασία το ρχομο Του γίνεται μέ τήν ποστολή τν προφητν το Θεο τήν ποχή τς Παλαις Διαθήκης. Η Π. Διαθήκη συνιστ κριβς τήν προετοιμασία, τήν πόσχεση το ρχομο το Θεο. Ατό πού Θεός εχε ποσχεθ δη πό τήν ρχή τς στορίας τν Πρωτοπλάστων – τό λεγόμενο Πρωτευαγγέλιο: θά ρθει στόν κόσμο πόγονος τς γυναίκας πού θά συντρίψει τόν διάβολο καί θά ποκαταστήσει τή χαλασμένη λόγω τς μαρτίας σχέση τν νθρώπων μέ τόν Θεό – ατό διαρκς νανεωνόταν μέ τήν ποστολή τν διαφόρων προφητν. Ο προφτες τς Π. Διαθήκης ς ργο εχαν κριβς νά κηρύσσουν τή μετάνοια στόν λαό το Θεο, ταν κενος πομακρυνόταν πό τήν ρθή πορεία του, καί νά νανεώνουν τήν ρχική πόσχεση το Θεο. Ετσι γάπη το Θεο δέν φηνε τόν κόσμο, κάτι πού διαιτέρως φάνηκε, ταν λθε ρα γιά νά λθει χι κάποιος πλός πεσταλμένος Του λλά Ιδιος Υός Του.
γέννηση το Υο καί Λόγου το Θεο ς νθρώπου λοιπόν ποτελε κορυφαία κδήλωση τς γάπης το Θεο γιά τόν νθρωπο, γάπης μως πού συνεχίστηκε καί μετέπειτα, μέ ποκορύφωση τή σταυρική Του θυσία. Δέν εναι τυχαο τι θεολογία τς Εκκλησίας μας παρχς συνέδεσε τά δύο ατά γεγονότα, διότι κριβς τά εδε κάτω πό τήν δια προοπτική τς γάπης. Γέννηση καί Σταυρός συνυπάρχουν, γι ατό καί χρωστήρας τν θεολόγων ζωγράφων τς Εκκλησίας ποτύπωσε τή συνύπαρξη ατή  κ α ί στήν εκόνα τς Γεννήσεως το Χριστο - ταν στό σπήλαιο μικρός Χριστός κείτεται σπαργανωμένος πάνω σέ μία λάρνακα – κ α ί  στή γνωστή εκόνα τς Παναγις το χάρου, καθώς λέγεται, στήν ποία Παναγία κρατ τόν μικρό Χριστό χι στή συνηθισμένη Του μορφή, λλ ς μικρό σταυρωμένο. Τό δει παθεν τόν Χριστόν καί τό γεγονός τι εναι τό ρνίον τό σφαγμένον πό καταβολς κόσμου βρίσκουν στό σημεο ατό τήν κριβή τους κπλήρωση.


Ως πρός τό δεύτερο σημεο τς ταπείνωσης το Θεο. Ο Θεός μας δέν διστάζει, κινούμενος πό τήν πειρία τς γάπης Του, νά λθει ς νθρωπος, νά προσλάβει δηλαδή τήν νθρώπινη φύση, σμα καί ψυχή, χωρίς νά ποστρέφεται τήν ῾ἀνοστιά ατς (. Χρυσόστομος). Δέν θεώρησε τι ταν κάτι ποτιμητικό γιά τή μεγαλοσύνη Του τό γεγονός τοτο. Δέν θεώρησε τι ποβαθμίστηκε. Κι ατό συμβαίνει γιατί Θεός μας - ς πιτραπ προκλητική κφραση – δέν εναι κομπλεξικός. Εμες ο νθρωποι εμαστε κομπλεξικοί, γι ατό καί πιστεύουμε τι δέν ξίζει νά ρίχνουμε τόν αυτό μας καί θά πρέπει νά τόν κρατμε στό ῾ὕψος του. Ο Θεός μας μως εναι τέλειος καί δέν περιμένει ναγνώριση πό κανέναν. ατοσυνειδησία Του εναι πόλυτη καί Ιδιος εναι μόνος κριτής το Εαυτο Του. Η μόνη ναγνώριση πού θέλει Θεός εναι πίστη το νθρώπου σέ Ατόν, διότι πό ατήν ξαρτται σωτηρία του. Ετσι Θεός μας πιλέγει νά λθει ς νθρωπος, λλά καί πάλι μέ τρόπο πού προκαλε τήν νθρώπινη χαλασμένη λογική: νά περικλεισθε μέσα σέ να μικρό κομμάτι κρέας καί ποκάτω ες τήν μωρίαν νός γνώστου καί φώνου νηπίου ( γιος Νικόδημος γιορείτης), καί μάλιστα σέ μία περιοχή πό τίς πιό γνωστες τς γς: σ να χωριό τς Ιουδαίας! Τά χτυπήματα στή λογική το νθρώπου εναι συνεχ καί πανωτά! Δέν φτάνει δηλαδή τό γεγονός τι γίνεται νθρωπος, πράξη δηλαδή ντελς ποτιμητική γι Ατόν, ρχεται καί ς βρέφος καί μάλιστα σημα καί δοξα! Τουλάχιστον, θά σκεφτόταν κάποιος μέ τετράγωνη λογική, ς ρχόταν ς πριγκηπόλουλο. Θεός εναι! Κι μως! Δέν πιλέγει οτε ατό, τό ντελς πλό καί λογικό. Γιατί; Διότι θέλει νά μς σώσει, δηλαδή νά κερδίσει χι τόν θαυμασμό μας, χι τήν ποταγή μας, λλά τήν καρδιά μας. Γιά νά μήν φήσει περιθώριο σέ κανέναν, κόμη καί σ κενον πού θά λεγε τι ρχεται ταξικά, γι ατό καί πιλέγει καί τήν πιό ταπεινή θέση. Μυστήριον ξένον ρ καί παράδοξον, ορανόν τό σπήλαιον, θρόνον χερουβικόν τήν Παρθένον, τήν φάτνην χωρίον, ν νεκλίθη χώρητος, Χριστός Θεός, ν νυμνοντες μεγαλύνωμεν! Ο φέρει τό μυστήριον ρευναν. Πίστει μόν τοτο πάντες δοξάζομεν.

Η στορία τς Θείας Οκονομία, δη πό τήν πρώτη φάση της μέ τήν Παλαιά Διαθήκη, μς χει προσανατολίσει στόν τρόπο ατς τς ταπεινς μφάνισης το Θεο. Ενδεικτικά καί μόνον νά μνημονεύσουμε τό γνωστό καί πάντα συγκινητικό περιστατικό τς παρουσίας το Θεο στόν προφήτη Ηλία. Ο προφήτης διωγμένος καί ξόριστος βρίσκεται μόνος καί πελπισμένος. Κατά τή γνώμη του λοι εχαν λλαξοπιστήσει στόν Ισραήλ. Καί προσφεύγει στόν Θεό, Οποος το πόσχεται τι τήν πομένη τς προσευχς του θά το φανερωθε. Ετοιμάζεται προφήτης καί τήν πομένη πράγματι βγαίνει πό τό σπήλαιό του γιά νά ποδεχθε τόν Δημιουργό του. Τά γεγονότα εναι ντως συγκλονιστικά: βίαιος νεμος ρχίζει καί σαρώνει τά πάντα στό πέρασμά του. ῾῾Ο Θεός!, σκέφτεται προφήτης κι τοιμάζεται νά προσκυνήσει. Αλλά φωνή το Θεο μέσα του εναι σαφής: δέν εναι Θεός στόν δυνατό καί βίαιο νεμο! Υστερα μέγας σεισμός συγκλονίζει τόν τόπο πού βρίσκεται προφήτης. Καί στή σκέψη του πάλι τι λθε Θεός παίρνει τήν πάντηση: δέν εναι στόν σεισμό Θεός! Επειτα δυνατή φλόγα ρχίζει καί καίει τόν λο χρο. Αλλά γι κόμη μία φορά κούει προφήτης: δέν εναι στή φλόγα Θεός. Καί τέλος, να πλό καί δροσερό εράκι ρχίζει νά φυσάει, μία αρα πού νιωθε προφήτης τι τόν ναζωογονε καί τόν παρηγορε. Κι κούει πιά τή φωνή: δ εναι Θεός! Στό περιστατικό μαθαίνει προφήτης τόν τρόπο μφάνισης το Θεο. Οσο κόσμος ατός βρίσκεται στήν κατάσταση πού εναι, σο κόμη δέν ρχεται γενική κρίση τν νθρώπων καί το κόσμου, Θεός μας θά πιλέγει τήν παλή παρουσία, τήν ταπεινή μφάνεια, ατό πού κατεξοχήν εδαμε μέ τήν Ενανθρώπή Του ν Βηθλεέμ τς Ιουδαίας.


Κι ατό τό γεγονός βεβαίως καθορίζει καί τήν πορεία μν τν νθρώπων: χι μόνο καλούμαστε νά ζομε τήν Ενανθρώπηση μέ τήν κοινωνία το σώματος και το αματος το Χριστο στή Θεία Κοινωνία, λλά καί μέ τήν γάπη καί τήν ταπείνωση πού πρέπει νά χουμε στή ζωή μας. Ο γιοί μας ν χουν τή μεγάλη σημασία πού χουν στήν Εκκλησία μας εναι διότι καί μετεχαν πάντα στά μυστήρια τς Εκκλησίας καί μάλιστα στή Θεία Εχαριστία, λλά καί πέλεγαν διαρκς στήν λη συμπεριφορά τους τήν γάπη καί τήν ταπείνωση το νανθρωπήσαντος Θεο μας! Η διπλή ατή πιλογή – συμμετοχή στά μυστήρια καί ζωή ταπείνωσης καί γάπης – κάνει τελικς τόν νθρωπο νά μορφώνει μέσα του τόν Χριστό, νά παίρνει δηλαδή Εκενος μορφή μέσα μας. Αλλά ατό συνιστ καί τόν σκοπό μας ς νθρώπων πάνω σ ατή τή γ πού βρεθήκαμε: νά γίνουμε Χριστός. Καί γι ατό κριβς λθε Χριστός στόν κόσμο.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου