Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

"Πλησίον εἶναι ὄχι μόνο ὁ κάθε ἄνθρωπος, εἶναι κάθε φορὰ ὁ ἕνας ἄνθρωπος"


+ Δ ι ο ν ύ σ ι ο ς  Ψ α ρ ι α ν ό ς
Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης
(14 Νοεμβρίου 1965)

γαπητο χριστιανοί,
ησος Χριστς μς διδάσκει σήμερα στ ερ Εαγγέλιο ποις εναι πλησίον κα τί πρέπει ν κάνουμε γι τν πλησίον. Κα γι ν μς διδάξη ατό, επε μία παραβολή, τν παραβολ το νθρώπου κείνου πο πεσε στ χέρια τν ληστν. ς κούσουμε στ δική μας πλ γλώσσα τ λόγια το ησο Χριστο στ σημεριν Εαγγέλιο.

κενο τν καιρ κάποιος νομικς πλησίασε τν ησο πειράζοντάς τον κα λέγοντας. Διδάσκαλε, τί ν θ κάμω θ κληρονομήσω αώνιο ζωή; Κι ησος το επε· Τί εναι γραμμένο στ Νόμο; Πς διαβάζεις; Κι νομικς ποκρίθηκε κα επε· Θ γαπήσης τν Κύριο πο εν' Θεός σου μ λη σου τν καρδι κα μ λη σου τν ψυχ κα μ λη σου τ δύναμη κα μ λη σου τν σκέψη κα τν πλησίον σου σν τν αυτό σου. Τότε το επε ησος· ρθ ποκρίθηκες· ατ ν κάνης κα θ ζήσης. Μ νομικός, θέλοντας ν δείξη πς καταλαβαίνει επε στν ησο· κα ποις εναι πλησίον μου; Τότε παίρνοντας τ λόγο ησος επε. νας νθρωπος κατέβαινε π τ εροσόλυμα στν εριχώ, κι πεσε στ χέρια ληστν· ο ληστς φο τν γδυσαν κα τν δειραν, φυγαν κα τν φκαν μισοπεθαμένο. τυχε τότε κα κατέβαινε στ δρόμο κενο νας ερέας πο τν εδε κα προσπέρασε· τ διο κι νας λεβίτης, πο βρέθηκε σ' κενο τν τόπο, λθε, εδε κα προσπέρασε. Κα κάποιος Σαμαρείτης, πο δοιποροσε λθε πρς τ κε κι ταν τν εδε πόνεσε μέσα του· κι φο πλησίασε το δεσε καλ τ τραύματα πλένοντάς τα μ κρασ κα βάζοντας πάνω λάδι· κι φο τν νέβασε στ ζο του τν φερε στ πανδοχεο κα τν φρόντισε. Κα τν λλη μέρα πο φυγε βγαλε κι δωκε δύο δηνάρια στν πανδοχέα κα το επε· φρόντισέ τονε κι ν τύχη κα ξοδέψης κάτι παραπάνω, γ στ γυρισμό μου θ στ πληρώσω. Ποις λοιπόν σο φαίνεται πς π' ατος τος τρες γινε πλησίον σ' κενον πο πεσε στ χέρια τν ληστν; Κι νομικς επε· κενος πο τν πόνεσε κα τν κοίταξε. Το επε λοιπν ησος· πήγαινε κα κνε κα σ τ διο.

Ατς νομικός, γαπητοί μου δελφοί, πο πλησίασε τν ησο Χριστ κα τν ρώτησε τάχατες τί ν κάμη γι ν κληρονομήση τν αώνιο ζωή, ατς λοιπν δν ρωτοσε γι ν μάθη, μ θελε ν πειράξη τν ησο Χριστό. Ατς ταν διαβασμένος νθρωπος τς ποχς του μελετοσε κι ξηγοσε τ Νόμο κα θ μποροσε ν μπλέξη τν ησο Χριστ σ καμμι συζήτηση. Μ πρε τ μάθημα πο το χρειαζότανε. ησος Χριστς το 'δωσε κα κατάλαβε πς λλο ν 'σαι τάχα διαβασμένος κα ν κάνης τν ξυπνο κι λλο ν 'σαι καλς κα χρήσιμος νθρωπος. Σοφία δν εναι ν ξέρης ποις εν' πλησίον, μ ν ξέρης τί πρέπει ν κάνης γι τν πλησίον. λοι ξέρουνε κα λένε πολλά, μ λίγοι κάνουνε ,τι πρέπει. Γι' ατ βλέπουμε στν παραβολ πς λλις ρωτ νομικς κι λλις το παντ Χριστός. νομικς ρωτ· «Κα ποις εναι πλησίον μου;». Κι Χριστς το παντ· «Πήγαινε κα κάνε κα σ τ διο». νομικς ρωτ γι ν μάθη τάχα ποις εναι πλησίον κι Χριστς τν στέλνει ν πάη ν δείξη τν γάπη του σ κάθε νθρωπο. Γιατί κάθε νθρωπος εναι πλησίον. Δν το λέει πς πλησίον εναι κάθε νθρωπος, μ τί πρέπει ν κάνη γι κάθε νθρωπο, πο 'ναι πλησίον. Κι ατ εναι, χριστιανοί μου, πο μς χρειάζεται κάθε φορά· χι ν ξέρουμε πολλ κα ν 'μαστε σοφοί, μ ν 'χουμε γάπη κα ν κάνουμ' κενα πο πρέπει.

Πολλο τώρα τελευταία, πο δν εναι δ κα σοφοί, κάθουνται μέρα νύχτα στ καφενεο κα λένε λόγια· λένε γι δικαιοσύνη, γι σότητα, γι ερήνη, γι δημοκρατία κα γι λλα τέτοια πολλά. Χριστς θ τος π. Πτε ν ργασθτε, γιατί κενο πο σς λείπει δν εναι τ λόγια, μ ργασία κα νοικοκυροσύνη. Πτε λοιπν ν ργασθτε ατ πο λέτε κα ν δείξετε στν πράξη κα τν δικαιοσύνη κα τν σότητα κα τν ερήνη κα τ δημοκρατία πο φωνάζετε. Στ δάσκαλο, πο λλα λέει κα λλα κάνει, ο λλοι θ το πονε κα θ γελάσουνε μαζ του· «Δάσκαλε, πο δίδασκες...».


ησος Χριστός, γαπητοί μου δελφοί, σ' ατ τν παραβολ το νθρώπου κείνου πο πεσε στ χέρια τν ληστν, μς δίδαξε κάτι καινούργιο, πο δν τ 'ξερε ς τ τότε κόσμος. Μς δίδαξε τί θ π πλησίον, τί θ π νας νθρωπος. Κα μς επε πς πλησίον εναι χι μόνο κάθε νθρωπος, μ πς πλησίον εναι κάθε φορ νας νθρωπος. Στν καιρ μας λα εναι γεμάτα ποκρισία· μς πρε πόνος γι τ τί γίνεται στν κρη το κόσμου, φωνάζουμε γι σκλάβους πο δν τος εδαμε, σκοτωνόμαστε γι λαος πο δν τος ξέρουμε, ταν τν δια στιγμ μπροστ στ μάτια μας εναι κάθε φορ νας νθρωπος πο περιμένει πό μς. Φωνάζουμε γι τν νθρωπότητα κα ξεχνομε τν νθρωπο· σκοτωνόμαστε γι ξένους λαος κα ρημάζουμε τν τόπο μας· θέλουμε σότητα κι σοι εναι στ δούλεψή μας τος χουμε γι δούλους· τάχα ζητομε δικαιοσύνη κα τρμε τν κόπο το ργάτη μας· κηρύττουμε δημοκρατία κι εμαστε τυραννικο στος νθρώπους το σπιτιο μας. λα τοτα γίνονται, γιατί ξεκινομε νάποδα· φίνουμε τ κοντινά μας κα πμε στ μακριν· βάζουμε σκοπό μας τν νθρωπότητα κι φίνουμε τν νθρωπο· γνοομε τν πλησίον κα γνοιαζόμαστε γι κενον πο 'ναι μακρυά. Στ' λήθεια δ γνοιαζόμαστε γι τίποτα κα τ βρήκαμ' ξυπνο κα βολικ ν φωνάζουμε γι δεολογίες κα ν κάνουμε τ δουλειά μας. Μ Χριστς δ μς θέλει δεολόγους, μ πιστούς· δ μς θέλει ν φωνάζουμε γι δικαιοσύνη, μ ν 'μαστε δίκαιοι· δ μς στέλνει ν βρομε κείνους πο εναι μακρυά, μ ν κοιτάξουμε ατος πο εναι κοντά μας. Χριστς δν ξέρη τί θ π νθρωπότης, ξέρει ποις εναι νθρωπος κι πλησίον· κι κόμη πι πλ κα πι πρακτικ ξέρει τί θέλει νθρωπος κι πλησίον. Γι' ατ στν καθένα, πο ποκριτικ ρωτ σν τν νομικό, τν στέλνει, χι μόνο γι ν μάθη ποις εν' πλησίον, μ κα γι ν πράξη ,τι χρειάζεται πλησίον. κουε, χριστιανέ μου, κενο πού σο λέει Χριστός, κάνε ,τι καναν μέχρι τώρα κι ο πατέρες σου. Ψέματα δ μς επε Χριστς κι ο πατέρες μας, ς μν ξεραν πολλά, μως εχαν πρακτικ σοφία· πίστευαν στ Θεό, σέβονταν τν κκλησία, γαποσαν τν τόπο τους, κοίταζαν τ δουλειά τους κα δν ξεραν π δεολογίες.


γαπητο χριστιανοί,


ς μν πηγαίνουμε μακρυ κι ς μ χανώμαστε σ λόγια. Κοντ μας εναι πλησίον κα μπρς στ μάτια μας εναι ο νάγκες του. ς κάνουμε καθένας μάς ,τι μπορομε, χι γι ν μάθουμε τάχα ποις εν' πλησίον μ γι ν βοηθομε στ' λήθεια τν πλησίον. Τότε νιώθουμε καλ τν αυτό μας, ταν ασθανώμαστε κοντά μας τν πλησίον. Κι ντολ εναι ν' γαπομε τν πλησίον σν τν αυτό μας, γι ν 'χουμε ζω αώνιο. μήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου