Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Αθανάσιος Γιέφτιτς: " Η πιο μεγάλη και οριακή ερώτηση:«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσω ἵνα ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;»"


Επισκόπου Αθανασίου Γιέφτιτς

Εναι χαρακτηριστικ τι στ Εαγγέλιο, π τόσους πο μνημονεύονται κα ναφέρονται, κανες δν χει θέσει τέτοια ριζική, ριακή, θ λεγα, ρώτηση στν Χριστό, σον νας νέος. Σημειώνουν ο Εαγγελιστς τι προσλθε στν Χριστ νας νέος κα το θεσε τν πι μεγάλη, τν πι ριζική, τν πι ριακ ρώτηση:

«Διδάσκαλε γαθέ, τί ποιήσω να ζων αώνιον κληρονομήσω;» Τί ν κάνω ν κερδίσω, ν χω τ ζω τν αώνια; Βέβαια προσλθε πρς τν Χριστ ς να μεγάλο σοφ διδάσκαλο, γι’ ατ Χριστς το πάντησε: «Γιατί μ λέγεις γαθόν, μόνον Θες εναι γαθός». Το πενθυμίζει τν διότητα το Θεο κα μ ατν τν τρόπο σν ν το λέει, «μήπως θέλεις ν πιστέψεις τι εμαι κα πάρα πέρα π σοφς διδάσκαλος;». ν πάσει περιπτώσει, ρώτηση ατ εναι πι ριζικ ρώτηση σ’ λη τν στορία τς νθρωπότητος. Κα νεαρς δν ρώτησε π γωισμό, «Κύριε, τί ν κάνω γι ν ζήσω αώνια», λλ διότι εναι τ πι φυσικ πράγμα στ νέο νθρωπο ν ζητήσει πλρες νόημα κα περιεχόμενο τς ζως.

ζω ατ στν κόσμο κα κυρίως πως τν ζε νέος νθρωπος, σν ν νοίγει μόνον τς ρέξεις γι τ ζωή. Κα στν συνέχεια ρχεται ζοφερ πραγματικότητα κα σν ν δηλητηριάζει ατς τς γνς ρέξεις, φέσεις, πιθυμίες, προσδοκίες, νοσταλγίες, λπίδες πο χει νθρωπος. λα ατ σν ν τν ρεθίζουν, σν ν αξάνουν τν πείνα κα τ δίψα του, σ σημεο πο λος κόσμος δν φθάνει ν τς χορτάσει. Γι’ ατό, εναι φυσικ ρώτηση το νέου, «τί ν κάνω γι ν χω ζων αώνιον;». Διότι νθρωπος εναι δημιουργημένος γι τ ζω τν αώνιο. Γι’ ατ θάνατος εναι τόσο τραγικς γι λους τος νθρώπους νεξαιρέτως. Κα ο Χριστιανοί, ταν παραδέχονται τν βίαιο θάνατο γι τν Χριστό, πως ο Μάρτυρες, τν κούσιο θάνατο, πως ο σιοι, τν παραδέχονται πειδ κριβς χουν μεταβε δη π ατ τ ζω στν αώνια ζωή. θάνατος εναι μία μετάβαση, θλιβερ μως κα ατή, διότι μς πενθυμίζει τ δυνατότητα τι μπορομε ν πεθάνουμε, τι μπορομε ν χάσουμε κα τ Θε κα τν αώνια ζω κα τν αυτό μας κα τος συνανθρώπους μας.

σως δν εναι ατ ρα κατάλληλη ν μιλήσω περισσότερο, λλά, ν πάσει περιπτώσει, κα στν ψυχανάλυση το Φρόυντ κα στν κοινωνιολογία το Μαρκουζέ, διαπιστώνεται τι θάνατος εναι να παράλογο, διότι κατ’ ρχν κόβει τς δημιουργημένες σχέσεις μεταξ τν νθρώπων, κα κυρίως τν γάπη. Κόβει κα πονοηματοποιε.

γάπη, ς πι δυνατ σχέση στν νθρώπινη ζω κα παρξη, διεκδικε γι τν αυτν τς θανασία, αωνιότητα. Γι’ ατ κα θλίβεται νθρωπος ταν ρχεται θάνατος, πο πειλε ατ τ σχέση, ν χι κα τν κόβει, γι κείνους πο δν πιστεύουν. πομένως, ν νθρωπος χει μέσα του κα δύναμη κα φεση γαπητική, κα ατ γάπη διεκδικε π τ φύση της αωνιότητα, τν μ διακοπή, τν φθαρσία, τν θανασία δηλαδή, ατ σημαίνει τι νθρωπος εναι δημιουργημένος γι αωνιότητα.


π’ ατ προλθαν λες τν νθρώπων ο πιθυμίες, ο δόξες, ο θρησκεες, ο προσδοκίες γι τν αώνια ζωή. ς χουν πάρει πολλς π’ ατς διαφορετικ ρμηνεία, θ λεγα λάθος ρμηνεία, λλ ς πιθυμίες εναι γνς κα γνήσιες. κόμη κα σ κείνους πο δν πιστεύουν στ Θεό, ασθηση τς δυνάμεως, τς προοδευτικότητας το νθρώπου, τς λπίδας, τς προσδοκίας καλύτερου μέλλοντος κα πίστεως τι μπορε ν γίνει καλύτερο μέλλον, εναι δεδομένο, δοσμένο π τν φιλάνθρωπο Θε στν νθρωπο, γι ν θυμται τι εναι φτιαγμένος γι τν αώνια ζωή. Γι’ ατό, ρώτηση το νέου στ εαγγέλιο ταν πι ριζική, ριακ ρώτηση: «τί πρέπει ν κάνω γι ν χω ζων αώνιον;»

νθρωπος εναι καλεσμένος δη μ τν παρξή του (μ τν εσοδό του στν κόσμον κα τ ζω ατ) στν αώνια ζωή. λλ τί εναι αώνια ζωή, τί περιεχόμενο θ χει; Δν εναι πλς να θρησκευτικ κήρυγμα, , μ τ λόγια τ σημερινά, μία προπαγάνδα γι ν ξεγελομε τος νθρώπους, λλ εναι μία κλίση στν πι βαθει διαίσθηση πο χει νθρωπος γι ζωή, λλα ζω «ν κοινωνί», ζω προσώπων, δελφν ν γάπ. Κα ατ εναι κριβς κκλησία το Χριστο, κα σ’ ατ μς καλε κριβς θεία Λειτουργία ς μία πρόγευση, ς μία προετοιμασία, ς μία προειδοποίηση. τσι κάπως θ εναι αώνια ζωή, λοι μαζ μ γάπη, δελφοί, σ χαρά, σ πανηγύρι.

ποτελεται κοινωνία κα μπορε ν ποτελεται μόνον π πρόσωπα· κα σο πι νεπτυγμένα πρόσωπα τόσο πι καλ κοινωνία. Κι’ π τν λλη μεριά, τ νθρώπινα πρόσωπα ναπτύσσονται κα ζον φυσικ μόνον «ν κοινωνί». νας τομισμς (τ κάθε τομο γι τν αυτό του), μία διοτέλεια, νας γωισμς δν δημιουργε κοινωνία προσώπων. Γι’ ατ γάπη (κα Θες εναι γάπη, Χριστς εναι γάπη) εναι λληλοπεριχώρηση, λληλοπληροφορία (μ τν πρωταρχικ ννοια τς λέξεως πληροφορία, τι κυκλοφορε, φορεται μέσα μας πλήρως να περιεχόμενο, πο λέγεται γάπη), λληλοδιείσδυση· εναι λληλοπεριχώρηση τν προσώπων «ν κοινωνί», κα τς κοινωνίας τς γάπης «ν τος προσώποις». Γι’ ατό, ταν λέμε ς ρθόδοξοι τι νθρωπος εναι κατ’ εκόνα το Θεο, Θες τν χει δημιουργήσει κατ’ εκόνα Του, εναι κατ’ εκόνα τς γίας Τριάδος, πο εναι κοινωνία Πατρός, Υο κα γίου Πνεύματος, κοινωνία γάπης (γι’ ατ λέγεται Θες γάπη), κα νθρωπος εναι καλεσμένος σ’ ατν τν κοινωνία.

Θυμμαι να φίλο μου πο εχε ναν δελφ θ λεγα λίγο ρρωστο, λίγο πολ πασχολημένο μ τν αυτόν του, πο γνόησε τ σπίτι του, τος συγγενες, τος φίλους κα κινδύνευσε ν χάσει τν ψυχική του γεία. Πίστευε βέβαια στ Θεό, λλ θ μποροσε ν πε κανες τι κα τν Θε τν χρησιμοποιοσε γι τν αυτόν του, γι να σκοπ το αυτο του. Το επε μία μέρα φίλος μου (εναι μεγάλος λόγος ατός): « δελφέ μου, ξέχασες τι εμαστε καλεσμένοι σ μία μεγάλη, αώνια σύναξη, σ μία σύνοδο, ν εμαστε λοι μαζ κα ν σχολούμεθα λοι μ λους μ γάπη, κα χι καθένας μ τν αυτό του;» Εμαστε καλεσμένοι στν κκλησία. Μ ξεχνμε τ μεγάλη σοφία τν σοφν λλήνων πο ατ τ λέξη βρήκανε ν μιλήσουν γι τν κκλησία το δήμου, τος καλεσμένους πολίτες μις πόλεως ν λάβουν μέρος σ μία κοιν πόθεση. βραϊκ λέξη πο μεταφράσθηκε στ λληνικ ς συναγωγ εναι τ διο. Πάρθηκε λοιπν λληνικ λέξη ς πι κατανοητή, λλ τ διο περιεχόμενο χει, μόνον πο Χριστς εναι κενος πο μς καλε, κα καλε τος πολίτες πο λοι εναι σοι, πο λοι εναι δέλφια· λοι χουμε κα δικαιώματα κα εθύνες, λοι μετέχουν σ’ ατ τν κοιν σύναξη, τν σύνοδο ατή. Ατ εναι κκλησία. λλ Χριστός, ταν καλε, καλε πι ς Θες πο γινε νθρωπος, πο χει φανερώσει δ, πτά, προσιτ σέ μς, τ Θεό. χει γίνει ληθινς νθρωπος γι ν μς ναγάγει στν αώνια πι κα φθαρτη κοινωνία, στν κκλησία, λλις, φθείρεται κόσμος, φθείρεται παρξή μας, φθείρεται τ σύμπαν. Μόνον Θες μπορε ν δώσει φθαρσία κα θανασία. Γι’ ατ ρθε Χριστός, ν μς ναγάγει στν αώνια σύναξη, στν αώνια σύνοδο, στν αώνια κκλησία, κα κε θ εναι τ πλήρωμα τς ζως, χαρά, πανήγυρις, θεία Λειτουργία στν αωνιότητα, που λοι μ λους θ συναντηθομε νώπιον το Θεο κα μαζ μ τ Θε κα μ τος νθρώπους. λοι πικοινωνομε κα ναδεικνύεται τ πρόσωπο το καθενός, διότι εναι μοναδικ κα νεπανάληπτο· λος κόσμος δν ξίζει σο να κα μόνο πρόσωπο νς νθρώπου· ταυτόχρονα μως ναδεικνύεται σ κοινωνία μ λλα πρόσωπα, μ γάπη, διότι γάπη ξισώνει λους, πως ξίσωσε τ Θε μ τος νθρώπους.

Κι’ ατ Χριστς μ πολ πλ λόγια τ επε στ Εαγγέλιο. λο τ Εαγγέλιο χει τν γάπη πρς τ Θε κα τν γάπη πρς τν πλησίον κα σν σμα, σν σημεο φανερώνεται Σταυρός. Εναι πολ πλ ατά, λλ τόσο ληθινά. Σταυρς χει δύο ξύλα πο τν δημιουργον, να κάθετο, εναι γάπη πρς τ Θεό, κα να ριζόντιο, εναι γάπη πρς τν πλησίον. Ἐὰν φαιρέσουμε τ ριζόντιο δν χουμε Σταυρό, χουμε να δοκάρι. Ἐὰν φαιρέσουμε πάλι τ κάθετο δν χουμε Σταυρό. Μόνον ο δύο γάπες ποτελον τν οσία το Χριστιανισμο λλ κα τν οσία τς νθρώπινης ζως. Εναι πάρα πολ νθρώπινα ατά, μία νθρωπι πρωταρχικ κα γι λη τν αωνιότητα. Ν χουμε σχέση μ τ Θε κα μ τος λλους· τσι οκοδομούμεθα ς πρόσωπα, λλ κα ς κοινωνία.

τσι, τ Εαγγέλιο εναι πολ πλό, λλ εναι πράγματι γι τν αώνια ζωή. Διότι δν εναι τίποτε λλο παρ μόνο μία δέσμη πρωταρχικν ληθινν σχέσεων, προσωπικν σχέσεων. Γι’ ατ μιλάει γι Πατέρα, γι Υό, γι φίλους, γι οκογένεια, γι σπίτι. τσι εναι κατανοητ κα σ πλ παιδιά· κα δν επε τυχαα Χριστς τι θ γίνουμε λοι σν παιδιά. μόνος στν στορία τς νθρωπότητας πο πευθύνεται πρς τ παιδι εναι Χριστός, διότι ξερε γιατί εναι δημιουργημένα, κα τί δυνάμεις χει παιδικότητα κα νεότητα, τί γνησιότητα χει γι ν διψάει τν αώνια ζωή. γ προέρχομαι π μία γειτονική, δελφικ χώρα, στν ποία προσπάθησαν ν λλάξουν τν πορεία τν ψυχν τν νθρώπων, κυρίως δ τν νέων. Σήμερα, δόξα σοι Θεός, ο νέοι εναι ο περισσότεροι πο γυρίζουν κριβς πρς τν κκλησία, πρς τν Χριστό, διότι βρίσκουν πράγματι φθαρτο, θάνατο περιεχόμενο τς ζως τους, κα δ, λλ κα νοικτ σ’ λη τν αωνιότητα. Ατ προσφέρει θεία Λειτουργία. Μς μαζεύει λους κα μς δείχνει, μς φανερώνει πς θ εναι λη αωνιότητα: Χαρ λων μ λους, μ γάπη κα μ κοινωνία προσώπων. Τ κάθε να πρόσωπο, ντάξιο λων τν λλων λλ μ χωρισμένο π’ λους τος λλους, βρίσκει τ χαρά του, τ πλήρωμά του στν γάπη μ λους.

μες, ς ρθόδοξοι, ατ τ νοιώθουμε μ λες τς δυναμίες μας, μ λες τς λλείψεις μας, μ λες τς ποτυχίες μας θ λεγα. Παρ τατα μένουμε σ’ ατ τν ρώτηση το νέου νθρώπου το Εαγγελίου, λλ κα προχωρομε πέρα π τν νέο, διότι ατός, να μν θελε τν αώνια ζωή, λλ δεσμεύτηκε μ πάρα πολλ λλα, πο ατ καθ’ αυτ δν τανε κακ (π.χ. τ πάρχοντά του, τ κτήματα), λλ δεσμεύτηκε περισσότερο μ ατ παρ μ τν αώνια ζωή, μ τν Χριστό. λα τς ζως ατς εναι ελογημένα, εναι οκος το Θεο κόσμος, κα Θες τ χει δώσει λα γιά μς. λλ νθρωπος πρέπει ν καταλάβει τι πρέπει ν νυψωθε πάνω π’ ατά, κα τσι θ εναι πλήρης χαρά μας, χαρ τς αώνιας γάπης σ κοινωνία μ τν Θε ν τ Χριστ. π τν Θε προσφέρθηκε ς δυνατότητα, ς παροχ δυνατότητας, γι ν μπορε νθρωπος ν πραγματοποιήσει ατ γι τ ποο τν χει καλέσει Θεός. Γι’ ατ Χριστς δν εναι πολυτέλεια, λλ εναι πράγματι δός, λήθεια κα αώνια ζω γι μς τος νθρώπους, εναι χρος που χωρμε λοι, εναι Χώρα τν ζώντων (πως λέγεται κα μεγαλοπρεπς Μον τς Κωνσταντινουπόλεως, Μον τς Χώρας), κα θ ζήσουμε κε ς πρόσωπα, ς δελφο μ γάπη, μ κοινωνία, διότι γι’ ατ μς χει δημιουργήσει Θεός.

ς εναι ελογημένος κα κενος κα σοι τν ζητνε, διότι ζητνε τν πι ληθιν νθρωπιά, τν πι ληθιν γνησιότητα, τν κπλήρωση τς πι ληθινς δίψας κα λπίδας τς νθρωπινς ζως.


(πομαγνητοφωνημένο κήρυγμα το πρ. πισκόπου Ζαχουμίου κα ρζεγοβίνης θανασίου Γιέβτιτς)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου