του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ. Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.,
για το AMEN.GR
Γνωστή σε όλους μας είναι η παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου. Είναι όμως το κεντρικό θέμα της η καταδίκη του πλούτου και ο ύμνος της φτώχειας, όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως; Το κοινωνικό βέβαια πλαίσιο δεν είναι αδιάφορο για τον Χριστό, αλλά δεν αποτελεί τον κεντρικό στόχο του. Ο φτωχός δεν κερδίζει την εύνοια του Θεού επειδή είναι φτωχός, αλλά μόνον εφόσον στηρίζει τις ελπίδες του στον Θεό και ζει σύμφωνα με την εντολή του· και ο πλούσιος δεν είναι καταδικα¬σμένος μόνο και μόνο γιατί έχει υλικά αγαθά, αλλά γιατί κινδυνεύει να χάσει το πάν όταν ή ζωή του είναι στηριγ¬μένη στα αγαθά του και όχι στον Θεό, όταν ξεχάσει τον φτωχό συνάνθρωπο του και όταν κλεισθεί και παγιδευτεί στον πλούτο του. Ότι μπορεί ένας πλούσιος να είναι πρότυπο αγάπης και ένας φτωχός να είναι ασεβής, αποτε¬λεί επίσης μια πιθανή κατάσταση μέσα στη ζωή.
Έτσι οι λέξεις «πλούσιος» και «πτωχός» στη διήγη¬σή μας έχουν ένα περισσότερο θρησκευτικό παρά κοινω¬νικό περιεχόμενο. Εκείνο στο όποιο αποβλέπει η παρα¬βολή είναι η επισήμανση ενός πραγματικού κινδύνου, του κινδύνου της αυτάρκειας και της πεποιθήσεως ότι η ευημερία είναι ατέλειωτη κι ότι το μόνο σταθερό και αμετάβλητο είναι ο λόγος του Θεού, όπως διατυπώθηκε μέσα στην Άγια Γραφή. Όλα αλλάζουν κι ευρίσκεται ο άν¬θρωπος μπροστά σε απροσδόκητες εκπλήξεις• όταν μάλι¬στα είναι αργά πια για να μετανοήσει, η κατάσταση του γίνεται αναπόφευκτα τραγική.
Διαβάστε τη συνέχεια στο AMEN.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου