του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ. Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.,
για το AMEN.GR
Μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που περιστοιχίζουν τον Χριστό για να ακούσουν τη διδασκαλία του ακούγεται η ικετευτική φωνή ενός τυφλού: «Ἰησοῦ υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Το πλήθος ενοχλημένο απ' αυτή τη φωνή προσπαθεί να τη σταματήσει, γιατί δεν θέλει να χάσει την ωραία διδασκαλία. Αλλ' ο τυφλός επιμένει να κραυγάζει ακόμη δυνατότερα και να ζητά έλεος. Είναι η δυστυχία του που τον ωθεί στο αίτημα και μάλιστα με επιμονή; Ή μήπως είδε καλύτερα απ' αυτούς που έχουν μάτια τον Μεσσία και ανεγνώρισε τη δύναμη του; Το δεύτερο φαίνεται πιθανότερο από τη συνέχεια της διηγήσεως.
Ένα πλήθος από εμπόδια στάθηκαν ανάμεσα στον τυφλό και στον Μεσσία: Η αρρώστια του, ο πολύς κόσμος, η ιερότητα της ώρας της διδασκαλίας, οι επιπλήξεις του κόσμου για να σωπάσει. Κανένα όμως από τα εμπόδια αυτά δεν αποδείχτηκε ανυπέρβλητο. Ο πόθος του να συναντήσει τον Χριστό, να βρει το φως του, ξεπέρασε κάθε φραγμό. Πόσες φορές η καλή διάθεση που δείχνουν ορισμένοι άνθρωποι να πλησιάσουν τον Χριστό, την Εκκλησία, τα μυστήρια, δεν σταματά στο πρώτο της κιόλας βήμα! Κι οι αίτιες μπορεί να είναι ποικίλες: Η αδυναμία να πείσει κανείς τον εαυτό του μέχρι τέλους, οι αμφιβολίες, οι ορθολογισμοί, οι παρεξηγήσεις. Κι από την άλλη μεριά είναι και τα εμπόδια που προέρχονται από τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στον Χριστό: Από την υποκρισία και ασυνέπεια τους, από την αδιαφορία τους για τον πεινασμένο και διψασμένο διπλανό τους, από τον εγωκεντρισμό τους, από την ικανοποιημένη συνείδηση τους που βρίσκονται κοντά στον Χριστό και ακούουν τη διδασκαλία του.
Διαβάστε τη συνέχεια στο AMEN.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου