Ανεργία και Αξιοπρέπεια

Του Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιγνατίου

Άρθρο στην Εφημερίδα Δημοκρατία 09/02/2013

Αν υπάρχει μία κατάσταση, η οποία θα μπορούσε ανεπιφύλακτα να περιγραφεί ως κοινωνικός καρκίνος, αυτή είναι η ανεργία. Πρόκειται για κατάσταση απόλυτα διαβρωτική για κάθε συλλογική προσπάθεια, χωρίς διακρίσεις ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου ή προηγούμενης επιτυχημένης επαγγελματικής διαδρομής. Χτυπάει την πόρτα απροειδοποίητα, ανατρέποντας σχεδιασμούς, όνειρα, ακόμη και την προοπτική μιας στοιχειώδους διαβίωσης. Με βίαιο τρόπο επαναφέρει μεγάλες ομάδες πληθυσμού στην απεγνωσμένη αναζήτηση ικανοποίησης στοιχειωδών αναγκών, όπως η πείνα ή η αντιμετώπιση του κρύου, ρίχνοντας κατακόρυφα την ποιότητα της κοινωνικής ζωής, καθώς, πνευματικές αναζητήσεις, καλλιτεχνικές δραστηριότητες και συλλογικές δράσεις φαντάζουν ως περιττή πολυτέλεια.    
Οι καταστροφικές επιδράσεις της ανεργίας, όμως, δεν περιορίζονται μόνο σε κοινωνικό επίπεδο. Οι επιπτώσεις της κλονίζουν το νόημα της ζωής των ανθρώπων, κλονίζουν διαπροσωπικές σχέσεις, κλονίζουν οικογενειακές ισορροπίες. Σε μια κοινωνία μάλιστα, που επί δεκαετίες άντλησε νόημα αποκλειστικά από την δυνατότητα για κατανάλωση και την ανέλιξη στην πυραμίδα της επαγγελματικής επιτυχίας, η απώλεια της εργασίας ισοδυναμεί με «άδειασμα» ζωής και υποβιβασμό της αυτοεκτίμησης στο επίπεδο του «άχρηστου». Αναρωτιέται, πράγματι, κανείς, ποιον να προφυλάξει πρώτον, από αυτό το έσχατο κοινωνικό και ψυχολογικό αδιέξοδο: Τον μεσήλικα, που βλέπει να αμφισβητούνται με κάθε τρόπο κόποι και προσπάθειες μιας ζωής; Μήπως αυτόν που βρίσκεται στο μέσον της επαγγελματικής του διαδρομής και βλέπει να φράζεται ξαφνικά ο δρόμος του, εν μέσω της πιο παραγωγικής του ηλικίας; Ή τον νέο άνθρωπο, που τα όνειρά  του περιφέρονται ανέλπιδα από βιογραφικό σε βιογραφικό και ευτελίζονται, τελικά, στον συμβιβασμό για μια θέση «ό,τι νά  ΄ναι»;

Διαβάστε τη συνέχεια