Τι περίεργο ενώ είσαι ταγμένος στην ασκητικότητα να σε συνοδεύει η πολυτέλεια και να ανέχεσαι να σε ραίνουν με ροδοπέταλα...
Τι περίεργο να υπηρετείς τον Χριστό της αγάπης και να μην γνωρίζεις το κόψε και μοίρασε στα δύο... Τι περίεργο να μετατρέπεις τη διακονία σε υπαλληλική σχέση, την ελευθερία σε δουλικότητα,την αγάπη σε ανάγκη...
Πώς γίνεται,ενώ είσαι από πνευματικά υλικά να μην καταλαβαίνεις πως απλά οι άλλοι σε ανέχονται από φόβο...
Πώς γίνεται να προσεύχεσαι βλέποντας παντού εχθρούς; Οι σκιές να σε τρομάζουν, ακόμα και όταν προέρχονται από το επιβλητικό σου ανάστημα;
Γιατί να ανέχεσαι τους κόλακες, τους επαινετές και τους καταπιεσμένους που σε περιτριγυρίζουν και φοβούνται να μιλήσουν όχι μόνο μπροστά σου αλλά και στο πορτραίτο σου;
Πώς γίνεται να αγαπάς τους ανθρώπους ενώ τους ξεχωρίζεις;
Γιατί τα λόγια σου δε φανερώνουν ποτέ τον πατέρα; Είναι κρυμμένος μέσα σου ή δεν υπάρχει;
Πόση εξουσία αντέχει το ψέμα;
Πόσο αντέχεις να πεθαίνουν οι συνάνθρωποι σου, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια, στα σοκάκια κι εσύ να χαριεντίζεσαι με τις εξουσίες γιατί φοβάσαι για τη δικιά σου;
Μη βλέπεις παντού αντιπάλους. Αν και στα αλήθεια υπάρχει ένας. Μέσα σου.
Διαβάστε τη συνέχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου