Μεταξύ Τελώνου και Ασώτου...

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Παντελεήμονος Κρούσκου

Έχουμε μπεί ήδη για τα καλά στο Τριώδιο και μεταξύ Τελώνου και Ασώτου η Εκκλησία εναρμονίζει κατάλληλα τις περικοπές και τα αναγνώσματα.

Σήμερα (14 Φεβρουαρίου) διαβάσαμε από το κατα Μάρκον την μετάνοια της αμαρτωλής, ενώ ο θεολόγος Ιωάννης μας θύμισε στον Απόστολο:

"μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον μηδὲ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ. ἐάν τις ἀγαπᾷ τὸν κόσμον, οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη τοῦ πατρὸς ἐν αὐτῷ· ὅτι πᾶν τὸ ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ πατρὸς, ἀλλ' ἐκ τοῦ κόσμου ἐστί. καὶ ὁ κόσμος παράγεται καὶ ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα".

Μια θαυμάσια περικοπή λοιπόν πού μας κρατά μακρυά από την απάτη και ματαιότητα της ασωτίας. 

Είναι επίσης μια περικοπή εσχατολογική. Διότι η μετάνοια είναι θέμα εσχατολογίας. Θα λέγαμε πώς κάθε απόφαση μεταστροφής για την ζωή κατά Χριστόν είναι μια μικρή κρίση του κόσμου, πού νικάται και παράγεται. "ότι νυν κρίσις του κόσμου εστί και ο άρχων του κόσμου τούτου" εκβάλλεται έξω και "χαρά γίνεται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι". Και η χαρά στον ουρανό είναι μια αιώνια χαρά πέρα από κοσμικά και χρονικά και τοπικά σχήματα. Εικόνα ζωντανή της βασιλείας.

Ας σταθούμε λίγο στην περικοπή της αγίας αμαρτωλού. Γράφει ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης για αυτήν:

«Είδα ψυχές που έρεπαν με μανία στους 
σαρκικούς έρωτες. Αυτές λοιπόν αφού έλαβαν
αφορμή μετανοίας από την γεύση του αμαρτωλού 
έρωτος, μετέτρεψαν αυτόν τον έρωτα 
σε έρωτα προς τον Κύριο.

Έτσι ξεπέρασαν αμέσως κάθε συναίσθημα φόβου 
και εκκεντρίσθηκαν στην άπληστη αγάπη του Θεού. 

Γι αυτό και ο Κύριος στην αγνή εκείνη 
πόρνη (Λουκ. ζ΄37-40) δεν είπε ότι εφοβήθηκε, 
αλλά «ότι ηγάπησε πολύ» και κατόρθωσε 
εύκολα να αποκρούσει τον ένα έρωτα 
με τον άλλον.»

Αγνή Πόρνη! Τί τρομερή και αντιφατική έκφραση. "Περίεργη" η ορθοδοξία. Για γενναίες ψυχές και ανοικονόμητα μυαλά. Γεμάτη με αγνές πόρνες και πονηρούς ευσεβείς. Σκανδαλιστικά υπέροχο.Δι αυτό και οι αρένες τελικά και οι σταυροί!Μια "ανήθικη ηθική". Ένα ήθος δυσκολοχώνευτο!

Σημασία λοιπόν να έχουμε πάθος και όχι πάθη. Να είμαστε άνθρωποι ζωντανοί, αποφασισμένοι, άνθρωποι πού τα "δίνουν όλα". Γιατί  ο παθιασμένος και όχι ο εμπαθής είναι αυτός πού έχει την δύναμη προοπτικής, τις δυνάμεις μέσα του και την φλογερή διαθεση να μεταστρέψει τα πάθη σε αρετή και την φωτιά σε ζήλο, την παραζάλη σε αγάπη και την κάμινο της κόλασης σε λαμπάδα και πυρκαγιά θεϊκού έρωτα.

Οι χλιαροί και οι νερόβραστοι δεν έχουν πολλές ελπίδες, σχεδόν μηδαμινές στον αγώνα του Χριστού(Αποκ γ 15-16) και άρα και στον αγώνα του Τριωδίου.Αυτοί είναι οι εμπαθείς, γιατί είναι σίγουροι για τον εαυτό τους και πονηροί. Και όποιος λιμνάζει και αργεί γεμίζει πάσης πονηρίας και εμπάθειας.

Θέλει φωτιά! Προσφυώς ο κόσμος λέει πώς πέτρα πού δεν κυλάει χορταριάζει. Και αυτό όσο ροκ ακούγεται τόσο χριστιανικό είναι. Ευχόμαστε στην διαρκή κίνηση, στο άσβεστο πάθος, στον ωραίο ζήλο, στην ξεβολεμάρα μας, στην διάπλαση ότι έντονου και δυνατού έχουμε σε πραγματικά ωραίο και επαναστατικό.

Έτσι μόνον έρχονται οι Αναστάσεις. "Ο Πατήρ έως άρτι εργάζεται". Ας εργαστούμε και εμείς!

Πηγή εδώ