Η ευχή του Οσίου Εφραίμ του Σύρου (Ι΄)

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη

῾Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου᾽

Γενικό πλαίσιο στήν ζωή τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ στροφή εἰς ἑαυτόν, ὡς ὅραση τῶν ἁμαρτημάτων του, καί ἡ ἄρνηση κατακρίσεως τοῦ συνανθρώπου.

῾῾Ο ἅγιος ᾽Αντώνιος, ἀναφέρει ἡ ἀσκητική μας παράδοση, ὅταν ρωτήθηκε γιά τό ποιό εἶναι τό μεγαλύτερο ἔργο πού ἔχει νά κάνει ὁ ἄνθρωπος ἀπάντησε: Αὐτή εἶναι ἡ πιό μεγάλη ἐργασία τοῦ ἀνθρώπου: νά παίρνει ἐπάνω του τό σφάλμα του καί νά περιμένει πειρασμό μέχρι τήν τελευταία του πνοή. ῾Ο ὅσιος Ποιμήν συνήθιζε νά λέγει συχνά ὅτι ὁ αὐτομεμφόμενος βρίσκει σέ ὅλα ἀνάπαυση, ἐνῶ ὁ ἀββάς τοῦ ὄρους τῆς Νιτρίας, καθώς μᾶς λέει ἐπίσης τό Γεροντικό, ὅταν ρωτήθηκε ῾τί βρῆκες περισσότερο σ᾽ αὐτόν τόν τρόπο ζωῆς, πάτερ;᾽ ἀποκρίθηκε, ῾Βρῆκα τό νά κατηγορῶ καί μέμφομαι τόν ἑαυτό μου πάντοτε᾽, ὁπότε αὐτός πού ρώτησε πρόσθεσε, ῾ἄλλος δρόμος ἀπό αὐτόν δέν ὑπάρχει᾽.

Εἶναι σαφές καί μόνον ἀπό τό παραπάνω ἀπόσπασμα ὅτι ἡ στροφή εἰς ἑαυτόν ὡς ὅραση καί ἄρση τῶν σφαλμάτων ἀποτελεῖ τήν ὁδό τῆς ἁγιότητος. Δέν ὑπάρχει δηλαδή ἄλλος δρόμος γιά νά βρεῖ κανείς τόν Θεό ἀπό τό νά δεῖ τόν ἑαυτό του ὅπως εἶναι στήν πραγματικότητα: ὡς ἁμαρτωλό, πού χρήζει ἄρα τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καί κατά συνέπεια δέν ἔχει τό δικαίωμα νά κρίνει ἄλλο συνάνθρωπο. ᾽Ακριβῶς αὐτό τονίζει ἡ παραπάνω ἑνότητα τῆς εὐχῆς τοῦ ὁσίου ᾽Εφραίμ, πού τρόπον τινά θέλει νά συνοψίσει τό συμπέρασμα ὅλων τῶν προηγηθέντων. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἁγιότητα βρίσκεται ἐκεῖ πού ὑπάρχουν τά σημάδια τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἀγάπης. Καί τέτοια σημάδια εἶναι ἀκριβῶς, ὅπως ἤδη φάνηκε, ἡ αὐτομεμψία καί ἡ ἔλλειψη κατακρίσεως τοῦ πλησίον.

Διαβάστε τη συνέχεια στο «Ακολουθείν»