Ένας λιγούτσικος γεροντάκος ήταν που χαμογελούσε με έναν παράξενο τρόπο. Θα έλεγα δεν χαμογελούσε για συγκεκριμένο λόγο ή σε συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά το χαμόγελό του είχε μιαν αφαίρεση και μια γενίκευση ταυτόχρονα. Πως λες ότι κάποιος έχει τάδε μάτια ή χείλη, έ αυτός είχε χαμόγελο. Και υποψιάζομαι πως του είχε μείνει από όραμα ή από την διαρκή αναζήτηση του Δεσπότη Χριστού (ίσως και συνάντηση ).
Ο μακαριστός Χριστόδουλος -που ήταν τότε μητροπολίτης μας- τον αγαπούσε και τον σεβόταν πολύ αλλά και όσοι τον είχαν γνωρίσει, αναφέρονταν σε ύψη αγιότητος.
Γαβριήλ το όνομά του και τόπος του το απομονωμένο μοναστήρι του Φλαμουρίου, πίσω στο Πήλιο, όπου για να πας περνάς λαγκάδια και βουνά πεζοπορώντας.
Ηγουμένευε εκεί και ήταν και πνευματικός γέροντας της γυναικείας Μονής του Αγίου Γερασίμου Μακρινίτσας.
Διαβάστε τη συνέχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου