Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Anthony Bloom: "Πρέπει νὰ σκεφτοῦμε τὶς δύο ὄψεις τῆς παραβολῆς"



+ Αντώνιος Μητροπολίτης Σουρόζ
Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh)
5 Νοεμβρίου 1989

πως κάθε παραβολ το Κυρίου πο μιλάει γι τν κρίση, σημεριν παραβολ εναι πολ πλ ς πρς τ νόημά της κα ταυτόχρονα θ πρέπει ν τν ξετάσουμε βαθύτερα.

Τ πλ νόημά της εναι τοτο: Εχατε στν γ ,τι ταν καλό, Λάζαρος δν εχε τίποτα· πομένως ποκτ στν αώνια ζω λα τ’ γαθ πο το εχαν λείψει στ γ κα σες τ στερστε. λλ ατ δν συνιστ τ ληθιν κα βαθύτερο νόημα τς παραβολς.

Ποις εναι πλούσιος; Εναι νθρωπος πο δν κατεχε μόνο λα τ γαθ πο γ μποροσε ν το προσφέρει: πλοτο, καλ νομα, κοινωνικ θέση νάμεσα στος συμπολίτες του· ταν νας νθρωπος πο δν λαχταροσε κάτι λλο. ,τι θελε, ,τι χρειαζόταν ταν λικς πλοτος, μι καλ θέση νάμεσα στος νθρώπους, τν θαυμασμό, μι δουλικ πακο π κείνους πο ταν κατώτεροί του.

Λάζαρος δν κατεχε τίποτα· λλ π τν παραβολ μαθαίνουμε τι δν παραπονιόταν, δεχόταν ,τι δν θελε πλούσιος· τρωγε τ ψίχουλα π τ τραπέζι του. λλ εχε μία ζωνταν ψυχή· σως ν λαχταροσε κάτι περισσότερο: ποις νθρωπος δν θέλει ν χει μία στέγη, ν χει ξασφαλισμένη τροφή; λλ κενος δεχόταν ,τι το διναν μ εγνωμοσύνη.

Κα ταν πέθαναν, τί πραν μαζί τους; πλούσιος δν εχε τίποτα ν πάρει, πειδ ποτ δν νοιαζόταν γι ,τιδήποτε δν μποροσε ν το προσφέρει κόσμος. Λάζαρος πάντα ποθοσε περισσότερα γαθ π’ ατ πο γ μποροσε ν το προσφέρει: πιθυμοσε δικαιοσύνη, ερήνη, γάπη, συμπόνια, λληλεγγύη- λα κενα τ πράγματα πο κάνουν τν νθρωπο ν εναι νθρωπος. πλούσιος ζοσε μι ζω παρόμοια μ’ ατν πο περιγράφεται σ μι π τς προφητεες: λας το σραλ παχύνθη π τν πλοτο κα λησμόνησε τν Θεό… φτωχς δν μποροσε ν κάνει κάτι τέτοιο· ταν τόσο φτωχς γι ν ριζώσει στν γ- ταν λεύθερος.

Ατ παραβολ λοιπν φορ λους μας· διότι λοι μας χουμε μέσα μας τν πλούσιο κα τν Λάζαρο. π τ μία πλευρ πόσο πλούσιοι, πόσο σφαλες εμαστε. π τν λλη, ἐὰν βρισκόμαστε τώρα δ, πάει ν πε τι στν ψυχή μας, πάρχει μία λλη διάσταση πο λαχταρ κάτι λλο. λλ μένει ν κάνουμε μία ρώτηση: Ἐὰν πρεπε ν διαλέξουμε, τί θ διαλέγαμε; Τί εναι ατ πο πραγματικ θεωρομε πολύτιμο; Εναι σφάλεια πο μέχρι τώρα γ μς χει προσφέρει- εναι περαντοσύνη, τ βάθος στ ποο κατανοομε τν Θεό, κοινωνία μας μαζί Του, γάπη γι τν πλησίον, συμπόνια – τόσα λλα πράγματα πο μς χει διδάξει τ Εαγγέλιο;

Κα ατ εναι τ σημεο που ναφέρεται παραβολή, δν ναφέρεται μόνο σ δύο νδρες π τ παρελθόν, σ λλους, λλ ναφέρεται σ μς προσωπικά: ποις εμαι- ἐὰν προτιμτε, κα πο εναι τ πι σωστ – ποις περισχύει μέσα μου; Μοιάζω περισσότερο μ τν πλούσιο, τόσο ριζωμένος στ γ, στε τ πράγματα πο φορον τ πνεμα, τν αωνιότητα, πι πλ ,τι εναι ληθιν νθρώπινο ρχεται δεύτερο – εμαι π κείνους γι τος ποίους σημασία χει ,τι εναι νθρώπινο, περισσότερο π τιδήποτε λλο;

Κι πειτα, πάρχει κάτι λλο στν παραβολή. πλούσιος βλέποντας τν αυτ του στερημένο π τ πάντα, στρέφεται στν βραμ κα λέει: «Στελε τν Λάζαρο στος δελφούς μου πο εναι κόμα στ γ ν τος εδοποιήσει, γι ν μν λθουν σ τοτο τν τόπο τς βασάνου». Κα Χριστς λέει τι κόμα κα ν κάποιος πιστρέψει π τος νεκρούς, ἐὰν δν κουσαν ,τι ποκαλύφθηκε στ παρελθόν, δν θ πιστέψουν, θ χαθον μέσα στς μαρτίες τους.

Πς, ατ παραβολ δν ταιριάζει κατ τρόπο τραγικ μ τν κατάσταση τν νθρώπων ταν στέκονταν συνωστισμένοι πως τ λεσμα γύρω π τν Σταυρ που πέθαινε Κύριος. Κάποιοι ταν πιστοί, δικός Του λας - λλ πο βρίσκονταν; Εχαν σκορπίσει. Κάποιοι ταν μαθητές Του, μ πίστη πο φτανε στ βάθος τς παρξής τους, μ καρδιακ πίστη, ο γυνακες πο Τν εχαν κολουθήσει – στάθηκαν σ πόσταση· μοναχ Μητέρα το Θεο κα ωάννης, στάθηκαν δίπλα στν Σταυρό.

λλ μέσα στ πλθος, πρχαν νθρωποι πο μαζ μ τν ρχιερέα, τος Φαρισαίους πο εχαν καταδικάσει τν Θεό, λεγαν: «Κατέβα τώρα π τν Σταυρ – κα θ πιστέψουμε…» Πόσοι πολλο σκέφτηκαν: μόνον ἐὰν κατέβαινε π τν Σταυρό, θ πιστεύαμε χωρς ν παίρναμε κανένα κίνδυνο, θ πιστεύαμε μ σφάλεια, μ σιγουριά· θ πιστεύαμε κα θ’ κολουθούσαμε Κάποιον πο τώρα ττημένος, στιγματισμένος, χοντας δεχθε τν πόρριψη τν νθρώπων, κρέμεται στν Σταυρ νάμεσα σ δύο ληστές; Δν μπορομε…

Ατ εναι τ νόημα τς παραβολς· κα πο μς ποδεικνύει ζω τόσων πολλν νθρώπων.

Πο βρισκόμαστε; Εμαστε προετοιμασμένοι ν πιστέψουμε τν λόγο το Θεο; Εμαστε τοιμοι, αχμάλωτοι τς μορφις, τς νείπωτης, νέκφραστης μορφις τς προσωπικότητας το Χριστο, ν Τν κολουθήσουμε μ κάθε κίνδυνο; Κα γνωρίζουμε τι κίνδυνος εναι πολ μεγάλος: Θ στιγματιστομε, θ μς κοροϊδέψουν, θ εμαστε ξένοι, ο νθρωποι θ μς θεωρον λτες τς γς, χι προσκυνητς το Ορανο· εμαστε μως τοιμοι ν τ κάνουμε ατό;

Πρέπει ν σκεφτομε τς δύο ατς ψεις τς παραβολς· γιατί διαφορετικ παραβολ εναι σχετη μέ μς - κα μως, χει τόσο πολ σχέση μ τ ζωή μας.

ς τν σκεφτομε βαθιά, κρίνοντας τν συνεχς. Θες δν μς κρίνει μ σκοπ ν μς καταδικάσει. Θες μς προετοιμάζει πραγματικ κα μς ζητ να πράγμα: Ν’ νταποκριθομε στν λήθεια! Δν ποδεχόμαστε ναν κόσμο πο εναι μία χίμαιρα! Μν ποδέχεστε τν αυτό σας, ν ζω σας παραμένει μι ζω πατηλή: ν εστε ληθινο κα τότε θ γίνετε παιδι τς βασιλείας το Θεο.


Κα τί μπορε ν εναι πι σπουδαο, δελφο κα δελφές το Χριστο, υο κα κόρες το Ζωντανο Θεο· κα γγελιοφόροι το Θεο στ γ. Μπορομε ν λπίζουμε σ κάτι μεγαλύτερο; Κα μως ατ εναι πο προσφέρεται σ λους μας κα στν καθένα χωριστά. Τί θαμα! Τί χαρά! Πς μπορομε ν τ ρνηθομε; μν



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου