Από τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη

Β´ ΣΤΑΣΗ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ

῾Χαῖρε ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας, χαῖρε ἡ τοῦ βορβόρου ρυομένη τῶν ἔργων᾽

(Χαῖρε, Παναγία, πού λυτρώνεις τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν βάρβαρη θρησκεία, χαῖρε Σύ πού τούς σώζεις ἀπό τήν βρωμιά τῶν πονηρῶν ἔργων).

1. ῾Ο διπλός χαιρετισμός πρός τήν Παναγία μας τονίζει μέ πολλή καθαρότητα ὅτι ἡ πίστη μας στόν Θεό δέν εἶναι μία θεωρητική κατάσταση, ἀλλά προσδιορίζει ὁλόκληρη τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου. ῾Η Παναγία μᾶς λυτρώνει καί ἀπό τήν βάρβαρη θρησκεία καί ἀπό τόν βόρβορο τῶν πονηρῶν ἔργων. Κι αὐτό διότι δέν μπορεῖ κανείς νά ξεχωρίσει αὐτά τά δύο: ἡ βάρβαρη θρησκεία ὁδηγεῖ καί ἐκβάλλει στόν βόρβορο τῶν ἔργων.

Ποιά εἶναι ἡ βάρβαρη θρησκεία; ᾽Ασφαλῶς ἡ εἰδωλολατρία. Καί εἰδωλολατρία σημαίνει διαστρεβλωμένη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἄρα ψεύτικη καί ἀνύπαρκτη εἰκόνα Θεοῦ. Καί πράγματι. Αὐτή εἶναι ἡ πίστη τῆς ᾽Εκκλησίας μας: ὁ ἄνθρωπος μετά τήν πτώση του στήν ἁμαρτία ἔχασε τήν ἀληθινή εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, διότι ἡ ἁμαρτία ὑπῆρξε πιά τό φράγμα τό ὁποῖο μπῆκε ἀνάμεσα στόν ἴδιο καί ᾽Εκεῖνον. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι  ὁποιαδήποτε κίνησή του γιά νά Τόν εὕρει ὁδηγεῖτο ἔκτοτε σέ ἀποτυχία. Αὐτό δηλαδή πού νόμιζε ὡς Θεό ἦταν τό ἀποκύημα δυστυχῶς τῆς μέσα στήν σκοτεινιά τῶν παθῶν του εὑρισκομένης καρδιᾶς του, ἕνα εἴδωλο τοῦ νοῦ του.

᾽Ακριβῶς λοιπόν ἡ ψεύτικη αὐτή πίστη ἔχει ἀντίκτυπο καί στήν ζωή του: ἀλλοιώνεται ὁ τρόπος ζωῆς πού θά πεῖ ὅτι ὁ βόρβορος τῆς ἁμαρτίας γίνεται τό ἔδαφος τῆς στόν κόσμο τοῦτο πορείας του. Κι αὐτό γιατί ὁ ἄνθρωπος ἀνάλογα μέ τό τί Θεό πιστεύει καθορίζει καί τήν ποιότητα τῆς ζωῆς του. Μᾶς τό λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ξεκάθαρα στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή: ῾Καί καθώς οὐκ ἐδοκίμασαν τόν Θεόν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τά μή καθήκοντα, πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικίᾳ, πορνείᾳ πονηρίᾳ πλεονεξίᾳ κακίᾳ, μεστούς φθόνου φόνου ἔριδος δόλου κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρετάς κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόνδους, ἀνελεήμονας᾽ (1, 28-31). (Δηλαδή: Κι ἀφοῦ τό θεώρησαν περιττό νά γνωρίσουν τόν Θεό ἐνσυνείδητα, τούς παρέδωσε ὁ Θεός στήν μωρία τους, κι ἔτσι κάνουν ἀνάρμοστα πράγμαα. Εἶναι γεμάτοι ἀπό κάθε εἴδους ἀδικία, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία. Εἶναι γεμάτοι φθόνο, φόνο, φιλονικία, ἀπάτη καί κακοήθεια. Κακολογοῦν καί κατηγοροῦν ὁ ἕνας τόν ἄλλον, μισοῦν τόν Θεό, εἶναι κακοποιοί, ὑπερήφανοι, ἀλαζόνες, σκέφτονται μόνο πῶς θά βλάψουν τούς ἄλλους, εἶναι ἀνυπάκουοι στούς γονεῖς τους. ῎Ανθρωποι χωρί σύνεση, δέν κρατοῦν τόν λόγο τους, δέν ἔχουν στοργή, διαλλακτικότητα καί ἔλεος).

῾Ο ἄνθρωπος λοιπόν ἀνάλογα μέ τό κοίταγμα πρός τόν οὐρανό ζεῖ καί τήν ἐδῶ ζωή.

Διαβάστε τη συνέχεια στο "Ακολουθείν"