Τρόπος ζωής σύμφωνα με την πίστη μας

π. Φιλόθεος Φάρος, «Στου δρόμου τα μισά», 
εκδ. Αρμός, σ. 153-156

Οι χριστιανοί συνήθως μιλούμε περισσότερο για ένα τρόπο ζωής σύμφωνο με την πίστη μας παρά τον πραγματοποιούμε. Τα παιδιά μας παίρνουν διπλά μηνύματα. Επειδή δεν είναι τόσο μέσα στον κόσμο όσο οι γονείς τους, μπορεί να κατακρίνουν την υποκρισία των μεγαλύτερων. Συχνά προβληματίζονται με την «ενεστώσαν ανάγκην» (Α’ Κορ. 7, 26) του πλανήτη μας. Τους ανησυχεί η εξάντληση των φυσικών πηγών. Συνειδητοποιούν ότι είμεθα αχόρταγοι καταναλωτές ενέργειας και δείχνουν διατεθειμένοι να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση. Πολλοί από εμάς έχουμε επαρχιώτικη αντίληψη για τον κόσμο, που τον ταυτίζουμε με το χωριό μας ή, πιο συχνά, με τη συντεχνία μας, Στην πραγματικότητα ολόκληρος ο πλανήτης είναι το σπίτι μας. Αυτό που χρειαζόμεθα λόγω της «ενεστώσης ανάγκης», του αδιεξόδου που αντιμετωπίζουμε, είναι να απλοποιήσουμε εθελοντικά τον τρόπο ζωής μας.

Χρειαζόμεθα οπωσδήποτε κάποια πρότυπα για να σωθεί η χώρα μας και ολόκληρος ο πλανήτης, τα οποία δεν μπορούν βέβαια να είναι οι πολιτικοί με τα εξήντα ακίνητα. Ασφαλώς δεν μπορείς να περιμένεις από αυτοϊκανοποιούμενα άτομα να ανταποκριθούν ευνοϊκά στο παράδειγμά σου μιας απλούστερης ζωής, απ’ όσα μπορείς να περιμένεις από τον οργανισμό που σε απασχολεί να σε χειροκροτήσει όταν εκφράζεις την ανησυχία σου για την έλλειψη τιμιότητας, δικαιοσύνης και ανθρωπιάς στην εργασία σου. Η απόρριψη που μπορεί να εισπράξεις είναι αυτό που υπονοεί το «αράτω τον σταυρόν», μια υποχρέωση που αναλαμβάνεις όταν λες ότι είσαι χριστιανός. «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι» (Μάρκ. 8, 34). Ο σταυρός είναι το σύμβολο για τις οποιεσδήποτε ταλαιπωρίες υφιστάμεθα, όταν είμεθα πιστοί στις αξίες της κλήσης μας. Ο Χριστός απεδέχθη τον σταυρό, τον οποίο θα μπορούσε να έχει αποφύγει, ως την Αναπόφευκτη συνέπεια της κλήσης του.

Διαβάστε τη συνέχεια