Από απομαγνητοφωνημένη ομιλία,του π. Γεωργίου Καψάνη, εκφωνηθείσα στην Λευκωσία την 3η Μαϊου 1985, κατόπιν προσκλήσεως του Παγκυπρίου συλλόγου «Οι φίλοι του Αγίου Όρους», μέ θέμα τήν «Ἑλληνορθόδοξο παράδοση», παραθέτουμε τα όσα ανέφερε για τη σημασία της Θ. Λειτουργίας στη ζωή του Ορθοδόξου πιστού και της εκκλησιαστικής κοινότητος.
"Για μας τους Ορθόδοξους η Λειτουργία δεν τελειώνει με τις δύο ώρες που θα πάμε την Κυριακή στην Εκκλησία.
Όλη μας η ζωή γίνεται Λειτουργία. Αν πηγαίνουμε δύο ώρες την Κυριακή στην Θ. Λειτουργία και στις εορτές, πηγαίνουμε ώστε από εκεί να πάρουμε το πνεύμα της Θ. Λειτουργίας, και όλη μας η ζωή να γίνη Λειτουργία, προσφορά στον Θεό, αναφορά στον Θεό, ευχαριστία προς τον Θεό. Όλη μας η ζωή να συμμορφωθή προς το θυσιαστικό ήθος του Χριστού.
Διότι μέσα στην Θ. Λειτουργία κυρίως φανερώνεται ότι το ήθος του Χριστού είναι το θυσιαστικό. Ζούμε τη θυσία Του για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Και επειδή είναι θυσία η Θ. Λειτουργία, ο Χριστιανός φεύγει από την Εκκλησία μετά τη Θ. Λειτουργία φωτισμένος, χαριτωμένος, ώστε όλα να τα ζή λειτουργικά, ευχαριστιακά, θυσιαστικά. Να προσφέρεται στον Θεό και στον συνάνθρωπό του. Να αγωνίζεται κατά των παθών του, του εγωισμού του, της φιλαυτίας του. Μέσα στην Θ. Λειτουργία προσφέρουμε εν Χριστώ τα πάντα στο Θεό: «Τα σα εκ των σών, σοί προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα ».
Όταν λέμε « τα σα εκ των σών, σοί προσφέρομεν », εννοούμε πραγματικά τα πάντα. Δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε τίποτα από τη ζωή μας που να μη το προσφέρουμε στον Θεό. Διότι τότε σημαίνει ότι προσφέρουμε στον Θεό με όρους και κάποιο τμήμα ή κάποιον τομέα της ζωής μας. Αλλ΄ ο Θεός δεν θέλει ένα μέρος της ζωής μας. Θέλει όλη τη ζωή μας. Θέλει την οικογενειακή μας ζωή, την παιδεία μας, την τέχνη μας, την ιστορία μας, τα πάντα.
Γιατί θέλει τα πάντα; Για να τα φωτίση όλα, να τα χαριτώση όλα, να τα σφραγίση όλα με τη σφραγίδα της Αναστάσεώς Του. Να τα βγάλη απ’ τη φθορά και το θάνατο. Ο Ίδιος, άλλωστε, δεν μας δίνει ένα μέρος του εαυτού Του. Μας δίνει ολόκληρο τον εαυτό Του: « Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το Σώμα μου…πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο γάρ εστί το Αίμα μου». Δεν μας δίνει μόνο την διδασκαλία Του ή μόνο το ηθικό Του παράδειγμα. Μας δίνει τον εαυτό Του όλο, την ζωή Του όλη. Το σώμα Του και το Αίμα Του.
Μέσα στη Θ. Λειτουργία και στην ευχαριστιακή ζωή της Εκκλησίας μαθαίνουμε να δεχόμαστε όλα τα πράγματα και όλα τα πρόσωπα ως δώρα του Θεού και όχι ως ιδιοκτησία μας. Μαθαίνουμε να τα εκτιμούμε σωστά. Όταν βλέπω στο κάθε υλικό πράγμα ένα δώρο του Θεού προς εμένα, αλλιώς θα το εκτιμήσω και αλλοιώς θα το χρησιμοποιήσω.
Και όταν στον κάθε άνθρωπο, τον γνωστό ή τον άγνωστο, βλέπω τον στενό συγγενή μου, τον φίλο, την εικόνα του Θεού, το δώρο του Θεού σ΄εμένα, αλλοιώς θα σταθώ απέναντί του. Και αλλοιώς θα ευχαριστήσω τον Θεό για τα πράγματα και τα πρόσωπα. Και αλλοιώς θα προσφέρθω εγώ και στον Θεό και στα άλλα ανθρώπινα πρόσωπα.
Θα αισθανθώ κι εγώ την ανάγκη να προσφέρω τον εαυτό μου σ’ αυτούς σαν δώρο. Αν π.χ. ο σύζυγος βλέπη την σύζυγό του σαν δώρο του Θεού προς αυτόν, παρά τις αδυναμίες που μπορεί να έχη η σύζυγος, ή το αντίθετο, θα αισθανθή και αυτός την ανάγκη να προσφερθή στην σύντροφο της ζωής του ως δώρο.
Και όλη η ζωή να γίνεται με αυτό το πνεύμα και το πρίσμα: ότι είμαστε όλοι δώρα του Θεού ο ένας για τον άλλο. Και ότι πρέπει να ζούμε όλοι μεταξύ μας ανταλλάσσοντες ως δώρο ο ένας για τον άλλο την αγάπη μας. Μέσα στην Εκκλησία μας δίνεται αυτή η χάρις: η σχέσι μας με τον Θεό και η σχέσι μας με τους ανθρώπους να είναι μια ανταλλαγή δώρων.
Κατά την Θ. Λειτουργία προσφέρουμε στο Θεό τον άρτο και τον οίνο. Το πρόσφορο, που κατά την ευλογημένη παράδοσι του λαού μας που προσφέρουμε, έχει μεγάλη θεολογική σημασία. Συνοψίζει, περιλαμβάνει όλη μας την ζωή. Δεν προσφέρουμε μόνο σιτάρι, ούτε μόνο αλεύρι. Προσφέρουμε ψωμί. Το σιτάρι έγινε αλεύρι και το αλεύρι γίνεται ψωμί. Μπαίνει ο κόπος μας, η ζωή μας μέσα. Δεν προσφέρουμε σταφύλι, προσφέρουμε κρασί.
Μπαίνει όλη μας η ζωή στο ψωμί και στο κρασί. Προσφέρουμε δηλαδή τον εαυτό μας στον Θεό. Προσφέρουμε ό,τι είμαστε και ό,τι ζούμε, και παρακαλούμε τον Θεό να τα δεχθή και να μας δώση και Αυτός το δικό Του δώρο. Και πάλι αυτά που προσφέρουμε στον Θεό δεν είναι δικά μας. Από τα δικά Του δώρα είναι. Τι έχουμε δικό μας να Του προσφέρουμε; Παίρνουμε από τα δικά Του και Του τα προσφέρουμε.
Γι’ αυτό λέμε «τα σα εκ των σών». Και ο Θεός ως καλός πατέρας, δέχεται το δώρο μας και μας δίνει την δική Του ζωή. Εμείς του δίνουμε άρτο και οίνο και Εκείνος μας δίνει Σώμα και Αίμα Χριστού. Αυτή είναι η ανταλλαγή δώρων, που γίνεται στην Θ. Λειτουργία. Και σε κάθε μυστήριο και πράξι της Εκκλησίας αυτό γίνεται. Προσφέρουμε στον Θεό αυτό το φτωχό που έχουμε εμείς από τα δικά Του δώρα, και Εκείνος μας προσφέρει αυτό το πλούσιο που έχει, την δική Του Χάρι. Ώστε να λάβουμε την Χάρι του Χριστού, να μην είμαστε οι θνητοί, οι φθαρτοί και πεπερασμένοι άνθρωποι, αλλά να γίνουμε οι άνθρωποι που μέσα μας ζή ο Θεός, μέτοχοι αιωνίου ζωής.
Γι’ αυτό η Εκκλησία μας και ο λαός μας ήθελε όλα να περνάνε μέσα στην Εκκλησία. Ήθελε όλα να εκκλησιάζωνται, όλα να λειτουργούνται, για να γίνουν όλα ευχαριστία προς τον Θεό. Και να ζούμε όλοι έτσι, ανταλλάσσοντες δώρα μεταξύ μας και με τον Θεό.
Όλη μας η ζωή να γίνη, όπως είπαμε, μια ανταλλαγή δώρων, δηλαδή έκφρασις αγάπης. Πλήρωμα αγάπης και προσφοράς. Έτσι, ζώντας ο ορθόδοξος λαός μας εκκλησιαστικά, λειτουργικά, ευχαριστιακά, ζούσε Θεοκεντρικά. Δεν έβαζε εγωιστικά ο κάθε άνθρωπος κέντρο τον εαυτό του."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου