Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Κοινή δήλωση Πάπα Φραγκίσκου και Οικουμενικού Πατριάρχη

φώτο Νικόλαος Μαγγίνας, amen.gr

Κοινή δήλωση 
Πάπα Φραγκίσκου και Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ἡμεῖς, ὁ Πάπας Φραγκίσκος καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἐκφράζομεν τήν βαθεῖαν πρός τόν Θεόν εὐγνωμοσύνην μας διά τήν δωρεάν τῆς νέας ταύτης συναντήσεώς μας, ἡ ὁποία μᾶς παρέχει τήν δυνατότητα, παρουσίᾳ τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τοῦ κλήρου καί τῶν πιστῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, νά ἑορτάσωμεν ἀπό κοινοῦ τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου καί αὐταδέλφου τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Ἡ μνήμη τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ἐκήρυξαν τήν καλήν ἀγγελίαν τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τόν κόσμον διά τοῦ κηρύγματος καί τῆς μαρτυρίας τοῦ μαρτυρίου των, ἐνισχύει ἐντός ἡμῶν τήν ἐπιθυμίαν νά συνεχίσωμεν τήν κοινήν ἡμῶν πορείαν πρός τήν ὑπέρβασιν, ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ, τῶν ἐμποδίων, τά ὁποῖα μᾶς διαιροῦν.
  Κατά τήν εὐκαιρίαν τῆς συναντήσεώς μας εἰς Ἱεροσόλυμα τόν παρελθόντα Μάϊον, κατά τήν ὁποίαν ἐμνήσθημεν τοῦ ἱστορικοῦ ἐναγκαλισμοῦ τῶν ἀοιδίμων προκατόχων ἡμῶν Πάπα Παύλου Ϛ’ καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὑπεγράψαμεν κοινήν δήλωσιν. Σήμερον, κατά τήν εὐτυχῆ νέαν ταύτην ἀδελφικήν ἡμῶν συνάντησιν, ἐπιθυμοῦμεν νά ἐπαναβεβαιώσωμεν τάς κοινάς ἡμῶν προθέσεις καί ἀνησυχίας.
  Ἐκφράζομεν τήν εἰλικρινῆ καί σταθεράν ἀποφασιστικότητά μας, ὑπακούοντες εἰς τό θέλημα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά ἐντείνωμεν τάς προσπαθείας μας διά τήν προώθησιν τῆς πλήρους ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν καί, ὑπεράνω ὅλων, μεταξύ τῶν Καθολικῶν καί τῶν Ὀρθοδόξων. Ὡσαύτως, προτιθέμεθα νά στηρίξωμεν τόν θεολογικόν διάλογον, ὁ ὁποῖος ἤρχισεν ἀκριβῶς πρό τριάκοντα πέντε ἐτῶν ὑπό τοῦ Οἰκουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου καί τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β’ ἐδῶ εἰς τό Φανάριον, καί ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται κατ’ αὐτάς μέ τά πλέον δύσκολα ζητήματα, τά ὁποῖα ἐσημάδευσαν τήν ἱστορίαν τῶν διαιρέσεών μας καί ἀπαιτοῦν προσεκτικήν καί λεπτομερῆ μελέτην. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν παρέχομεν τήν διαβεβαίωσιν τῆς διαπύρου προσευχῆς μας ὡς Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας, ζητοῦντες ἀπό τούς πιστούς μας νά ἑνώσουν τάς προσευχάς των μέ τάς ἰδικάς μας «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ἰω. ιζ΄, 21). 

Οι Ομιλίες του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου και του Πάπα Φραγκίσκου

φώτο dogma.gr

Η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίο κατά την Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία προς τον Πάπα Ρώμης Φραγκίσκο:

Ἁγιώτατε καί ἠγαπημένε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, ἐπίσκοπε τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης Κύριε Φραγκῖσκε.
Δόξαν καί αἶνον ἀναπέμπομεν τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ ἡμῶν, τῷ καταξιώσαντι ἡμᾶς τῆς ἀνεκλαλήτου χαρᾶς καί τῆς ἐξιδιασμένης τιμῆς τῆς προσωπικῆς παρουσίας τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος, κατά τόν ἐφετεινόν ἑορτασμόν τῆς ἱερᾶς μνήμης τοῦ θεμελιώσαντος διά τοῦ κηρύγματος αὐτοῦ τἠν Ἐκκλησίαν ἡμῶν Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου. Εὐχαριστοῦμεν ἀπό καρδίας τήν Ὑμετέραν Ἁγιότητα διά τό πολύτιμον δῶρον τῆς ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν εὐλογημένης ταύτης παρουσίας Αὐτῆς μετά τῆς τιμίας Αὐτῆς συνοδείας. Ἐν ἀγάπῃ βαθείᾳ καί τιμῇ πολλῇ ἐναγκαλιζόμεθα Ὑμᾶς ἀπευθύνοντες Ὑμῖν ἐγκάρδιον τόν ἀσπασμόν τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης: «Χάρις Ὑμῖν καί εἰρήνη ἀπό Θεοῦ Πατρός ἡμῶν καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. α΄ 7). «Ἡ γάρ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνέχει ἡμᾶς» (Β΄ Κορ. ε΄ 14-15).
Νωπήν εἰσέτι διατηροῦμεν ἐν τῇ καρδίᾳ ἡμῶν τήν ἀνάμνησιν τῆς συναντήσεως ἡμῶν μετά τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ εἰς εὐλαβῆ ἀπό κοινοῦ προσκύνησιν τοῦ τόπου ἔνθα ἐγεννήθη, ἔζησεν, ἐδίδαξεν, ἔπαθεν, ἀνέστη καί ἀνελήφθη ὅπου ἦν τό πρότερον, ὁ Ἀρχηγός τῆς πίστεως ἡμῶν, ἀλλά καί εἰς εὐγνώμονα ἀνάμνησιν τοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος τῆς ἐκεῖ συναντήσεως τῶν ἀοιδίμων προκατόχων ἡμῶν Πάπα Παύλου τοῦ Ϛ΄ καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου. Διά τῆς πρό πεντήκοντα ἐτῶν συναντήσεως ἐκείνων ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει ὁ ροῦς τῆς ἱστορίας ἤλλαξε κατεύθυνσιν, αἱ παράλληλοι καί ἐνίοτε συγκρουόμεναι πορεῖαι τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν συνηντήθησαν εἰς τό κοινόν ὅραμα τῆς ἐπανευρέσεως τῆς ἀπολεσθείσης ἑνότητος αὐτῶν, ἡ ψυγεῖσα ἀγάπη ἀνεζωπυρώθη, καί ἐχαλυβδώθη ἡ θέλησις ἡμῶν ὅπως πράξωμεν πᾶν τό καθ᾿ ἡμᾶς, ἵνα ἐκ νέου ἀνατείλῃ ἡ ἐν τῇ αὐτῇ πίστει καί τῷ κοινῷ Ποτηρίῳ κοινωνία ἡμῶν. Ἔκτοτε ἤνοιξεν ἡ ὁδός πρός Ἐμμαούς, ὁδός πιθανῶς μακρά καί ἐνίοτε δύσβατος, πλήν ἀνεπίστροφος, ἀοράτως τοῦ Κυρίου συμπορευομένου μεθ᾿ ἡμῶν, ἄχρις οὗ Οὗτος ἀποκαλυφθῇ ἡμῖν «ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου» (Λουκ. κδ΄ 35).
Τήν ὁδόν ταύτην ἠκολούθησαν ἔκτοτε καί ἀκολουθοῦν πάντες οἱ διάδοχοι τῶν ἐμπνευσμένων τούτων ἡγετῶν, καθιερώσαντες, ἐπευλογοῦντες καί στηρίζοντες τόν διάλογον τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀληθείας μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν πρός ἄρσιν τῶν ἐπί χιλιετίαν ὅλην συσσωρευθέντων ἐμποδίων εἰς τάς μεταξύ αὐτῶν σχέσεις, διάλογον μεταξύ ἀδελφῶν καί οὐχί, ὡς ἄλλοτε, ἀντιπάλων, ἐν εἰλικρινείᾳ ὀρθοτομούντων τόν λόγον τῆς ἀληθείας, άλλά καί σεβομένων ἀλλήλους ὡς ἀδελφούς.

Η υπόκλιση του Πάπα στον Οικουμενικό Πατριάρχη (ΦΩΤΟ)


Κωνσταντινούπολη, των Νίκου Παπαχρήστου και Νίκου Μαγγίνα 

«...Και θα σας παρακαλούσα να ευλογήσετε εμένα και την Εκκλησία μου». Κλείνοντας με τα λόγια αυτά την ομιλία του, το απόγευμα του Σαββάτου στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, ο Πάπας Φραγκίσκος υποκλίθηκε ενώπιον του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου ο οποίος τον ασπάσθηκε θερμά. «Ευλογήστε με Αγιώτατε», επέμεινε ο Πάπας και έσκυψε το κεφάλι του μπροστά στον Προκαθήμενο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης με θέρμη φίλησε στο κεφάλι τον Προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και ύστερα μαζί ο ένας δίπλα στον άλλο εξήλθαν του Πανσέπτου Πατριαρχικού Ναού.

Διαβάστε τη συνέχεια στο AMEN.GR

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Ομιλία Οικουμενικού Πατριάρχου κατά την Δοξολογία διά την υποδοχή του Πάπα Φραγκίσκου

φώτο dogma.gr

Προσλαλιά
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
πρός τήν Α. Ἁγιότητα τόν Πάπαν Φραγκίσκον
κατά τήν ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Ναῷ Δοξολογίαν
ἐπί τῇ Ἐπισήμῳ Ἐπισκέψει Αὐτοῦ
εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον
(29 Νοεμβρίου 2014)

Ἁγιώτατε,

Ἐν δοξολογίᾳ πρός τόν Πανάγαθον ἐν Τριάδι Θεόν ὑποδεχόμεθα Ὑμᾶς καί τήν τιμίαν Ὑμῶν Συνοδείαν εἰς τόν ἱερόν τοῦτον χῶρον, ἔνθα ἡ Καθέδρα τῶν ἐπισκόπων τῆς ἱστορικῆς καί μαρτυρικῆς ταύτης Ἐκκλησίας, τῆς ἐπιφορτισθείσης ὑπό τῆς Θείας Προνοίας μετά τοῦ πολυευθύνου λειτουργήματος τῆς Πρωτοθρόνου τῶν κατά τόπους ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ὑποδεχόμεθα Ὑμᾶς ἐν χαρᾷ, τιμῇ καί εὐγνωμοσύνη, διότι ἠγαθύνθητε νά φέρητε τά βήματα Ὑμῶν ἀπό τῆς Παλαιᾶς εἰς τήν Νέαν Ρώμην, γεφυροῦντες διά τῆς κινήσεως Ὑμῶν ταύτης συμβολικῶς τήν Δύσιν καί τήν Ἀνατολήν, κομιστής τῆς ἀγάπης τοῦ Πρωτοκορυφαίου πρός τόν Πρωτόκλητον αὐτάδελφον αὐτοῦ.

Ἡ ἐνταῦθα ἔλευσις Ὑμῶν, τό πρῶτον ἀπό τῆς προσφάτου ἀναρρήσεως τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος εἰς τόν θρόνον τῆς «προκαθημένης τῆς ἀγάπης», ἀποτελεῖ συνέχειαν ἀναλόγων ἐπισκέψεων τῶν τετιμημένων προκατόχων Ὑμῶν Παύλου του Ϛ΄, Ἰωάννου Παύλου τοῦ Β΄ καί Βενεδίκτου τοῦ ΙϚ΄, μαρτυροῦσα τήν βούλησιν Ὑμῶν καί τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ὅπως συνεχισθῇ ἡ ἀδελφική μετά τῆς ἡμετέρας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σταθερά πορεία, πρός ἀποκατάστασιν τῆς πλήρους κοινωνίας μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν. Χαιρετίζομεν, ὅθεν, μεθ᾿ ἱκανοποιήσεως καί ἐκτιμήσεως μεγάλης τήν ἐνταῦθα ἔλευσιν τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος, ὡς γεγονός ἱστορικόν καί πλῆρες οἰωνῶν ἀγαθῶν διά τό μέλλον.

Η Συμπόρευση προς την Καταλλαγή: Η τέταρτη αδελφική επίσκεψη Πάπα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο


Από τον καθηγητή Αριστείδη Πανώτη, 

Μ. Ιερομνήμονα της Εκκλησίας, ιστορικό κ' συγγραφέα

για το Amen.gr


Τα τελευταία 50 χρόνια οι Προκαθήμενοι των δύο Θρόνων της Ρώμης, της Παλαιάς και της Νέας, έκαναν πολλά βήματα για να θεραπεύσεουν όσα μας χωρίζουν βασιζόμενοι σε όλα όσα μας ενώνουν



Η ιστορική πραγματικότητα είναι ο δικαιότερος κριτής των γεγονότων που  διατρέχουν  γιατί μελετώνται πιο προσεκτικά τα πεπραγμένα  τους  και εξάγεις τα συμπεράσματά σου χωρίς αμφισβητήσεις. Τη Κυριακή η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως τιμά τη μνήμη του ιδρυτή της Αποστόλου Ανδρέα που ήταν και «αυτάδελφος» του πρωτοκορυφαίου Αποστόλου Πέτρου.  Η  συγγενική  αυτή «εξ αίματος» και Χάριτος από τον Χριστό αγχιστεία μας ποτέ δεν καταλύθηκε και αν μεσολάβησαν πικρά συμβάντα. Ἰσως γιατί πάντοτε υπενθυμίζει η Εκκλησιαστική Συνείδηση στους χθεσινούς και στους σημερινούς  κληρονόμους των δύο αυτών Αποστολικών Εδρών τις κοινές εκκλησιαστικές τους ρίζες που επιτακτικά οφείλουν να επιτελέσουν το θέλημα του Ιδρυτή της Εκκλησίας με τη στοργική αντιπελάργηση τους στην «αγάπη Χριστού που πρέπει να συνέχει ημάς» (Β΄ Κορ. ε΄.14).  
«Όταν έφθασε η ώρα που είχε καθορίσει ο Θεός» ήλθε στη Κωνσταντινούπολη απεσταλμένος από τη Ρώμη ένας άνθρωπος ονομαζόμενος Άγγελος Ρονκάλλι για να ποιμάνει τους εκεί Ρωμαιοκαθολικούς. Όμως αυτόν τον απασχολούσε από χρόνια μιά διαφορετική σκέψη από εκείνη των γραφειοκρατών της Αγίας Έδρας  που είχαν από μακρού τυποποιημένες θέσεις για το «Ενωτικό πρόβλημα». Δεν πίστευε στο ξελόγιασμα μερικών ορθοδόξων  με τον «προσηλυτισμό» και υιοθέτησε μια πιο ρεαλιστική στάση στη προσεγγίση των Ορθοδόξων και  στόχευσε να μάθει περισσότερα γιά την Εκκλησιολογική συγκρότησή μας, τον θεολογικό  στοχασμό μας και τη μοναστική πνευματικότητα  της  Εκκλησίας της  Ανατολής. ΄Εζησε 10 χρόνια μεταξύ της Ομογένειας της Πόλεως και των δοκιμαζόμενων Ελλήνων απο την Κατοχή και με σοφή διάκριση μας μελέτησε, διατηρώντας άριστες σχέσεις με εγκρατείς στην ιερή επιστήμη αρχιερείς του Φαναρίου. Ως ταπεινός προσκυνητής επανειλημμένα επισκεπτόταν μονές και ιδίως στο  Άγιον  Όρος  για να διαλέγεται με γαλλομαθείς Αγιορείτες, συνήθως γόνους Μικρασιατικών οικογενειών με σπουδές στην Ευρώπη. Έτσι αποθησαύρισε γνώσεις και εμπειρίες  όπως οι παλαιοί  Αποκρισάριοι της Ρώμης στη Βασιλεύσα  Πόλη. Πλουτισμένος με γνώσεις και χαρίσματα προσπάθησε αρχικά  στο Παρίσι  να περισώσει Γάλλους αρχιερείς από τη κατηγορία του «Δοσιλογισμού»  και μετά κλήθηκε στην βυζαντινόμορφη πόλη της Βενετίας και από εκεί χωρίς να επιδιώξει εκλογή σε Πάπα κλήθηκε στο αξίωμα με το όνομα Ιωάννης ΚΓ΄. Βαθιά πεποίθησή του ήταν ότι, «Η Δύση και η Ανατολή αμοιβαία αγνοούμενες  βάδισαν καθε μία απομονωμένη  και σε διαφορετική κατεύθυνση, πράγμα που έκανε ακόμη μεγαλύτερο το σχίσιμο του άρραφου  χιτώνα του Κυρίου».  Στους καρδιναλίους που τον εξέλεξαν από τη πρώτη στιγμή υπενθυμίζει πώς, «ένα μέρος της καρδιάς του θα παραμείνει στην Ανατολή, όπου χρόνια εργάστηκε και επομένως θα τον εμπνέει στις ενέργειές του». Τρεις μήνες μετά την εκλογή του ως Πάπας οραματίζεται μιά σύναξη σαν τη Πεντηκοστή η οποία θα  αναζητούσε την αρμονική σύνθεση της ενότητας της Εκκλησίας, μάλιστα  χωρίς όρια και δεσμά. Γι  αυτό και συγκαλεί στις 25 -1-1959 τη Β΄ Βατικανή Σύνοδο, προκειμένου να  συμπληρώσει το έργο της  διακοπήσας  Α΄ Βατικανής Συνόδου το 1870. Οι συνεδριάσεις  άρχισαν στίς 11 Οκτωβρίου 1962  παρουσία 2300 επισκόπων. Η κίνηση για τη νέα Σύνοδο δεν είναι άσχετη από τη πείρα που απέκτησε ο Πάπας στην Ανατολή για την ενότητα της Εκκλησίας η οποία  κατά τη γνώμη του, «Για να επανέλθει πρέπει να αρχίσει από την ενότητα των καρδιών με προσευχή και με την αναζήτηση του ενός από τον άλλον. Η παλαιά τακτική απέτυχε, νέος τρόπος μελέτης και εμβαθύνσεως στα θέματα της διαστάσεως  πρέπει να εξευρεθούν»

Διαβάστε την συνέχεια στο AMEN.GR

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΠΑΦΛΑΓΩΝ (26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)




του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«Ο όσιος Στυλιανός αγιάστηκε ήδη από τη μήτρα της μητέρας του και έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Έδωσε μάλιστα ό,τι περιουσία  είχε στους πτωχούς και ακολούθησε τον μοναχικό βίο, ξεπερνώντας όλους στην επίπονη άσκηση και τη σκληραγωγία. Έπειτα πήγε στην έρημο, κι αφού βρήκε ένα σπήλαιο ως τόπο κατοικίας, δεχόταν τροφή από θείο άγγελο κι έγινε θεραπευτής ποικίλων ανιάτων παθών. Όταν κάποτε ο φθοροποιός θάνατος, προσβάλλοντας  νεογνά, έκανε άτεκνες αυτές που είχαν γεννήσει, οι μητέρες επικαλούνταν το όνομα του αγίου και φτιάχνοντας το τίμιο εικόνισμά του ξαναγίνονταν και πάλι ικανές προς τεκνοποιία. Όταν πέθανε, το σώμα του κατατέθηκε στη χώρα των Παφλαγόνων, επιτελώντας πολλές ιάσεις και θαυματουργίες».

Ο όσιος Στυλιανός είναι γνωστός ως προστάτης, κυρίως, των παιδιών: των νηπίων, των βρεφών, των νεογνών. «Εξαιρέτως νεογνών και νηπίων και βρεφών προστάτης εδείχθης θερμότατος». Το ιδιαίτερο αυτό χάρισμά του ως προς τα παιδιά, όπως σημειώνει το συναξάρι του,  δεν του δόθηκε αυθαίρετα. Ο ίδιος ο Θεός φανέρωσε τη θέλησή Του να θεραπεύονται τα παιδιά μέσω αυτού: η επίκληση του ονόματός του γινόταν ίαμα σ’ αυτά και στις μητέρες τους. «Ο Χριστός σε εμεγάλυνε, χάριτι πολλή, και θείοις θαύμασι, και νεογνών και νηπίων ακέστορα (=θεραπευτή, σωτήρα),Πάτερ, τω κόσμω σε έδειξε». Ποια η αιτία που πρέπει να εννοήσουμε για το χάρισμα αυτό; Γιατί κατεξοχήν αυτός να θεωρείται ο ευεργέτης των παιδιών; Η απάντηση μάλλον σχετίζεται με αυτό που κατά κόρον θίγει ο υμνογράφος της ακολουθίας του, εν προκειμένω ο μακαριστός γέροντας π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης: ότι αγιάστηκε ήδη από την κοιλιά της μητέρας του. «Θεώ από παιδός ανετέθη»∙ «ηγίασε, Πάτερ,  σε ο Θεός μητρός εκ κοιλίας»∙ «αγιασθείς από μητρώας νηδύος». Και τούτο διότι ο Θεός προείδε, μέσα στα πλαίσια της παγγνωσίας Του, τη θετική προς Αυτόν στάση του, οπότε τον χαρίτωσε με πλούσια χαρίσματα και σημεία. «Απαλών εξ ονύχων σε ο Θεός προσελάβετο, προειδώς του βίου σου την χρηστότητα». Η από τόσο νωρίς κλήση του από τον Θεό μάλιστα κάνει τον υμνογράφο να τον παραλληλίζει με γιγάντια από το παρελθόν αναστήματα, που και αυτά είχαν κληθεί με αντίστοιχο τρόπο: τον προφήτη Σαμουήλ, τον προφήτη Ιερεμία, τον προφήτη και Πρόδρομο του Κυρίου, Ιωάννη τον Βαπτιστή («Σαμουήλ ως ένθεος», «ως ο κλεινός Ιερεμίας», «ώσπερ ο μέγας Βαπτιστής»).

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΠΑΝΣΟΦΟΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ (25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)

του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη


«Η αγία Αικατερίνα ήταν από την πόλη της Αλεξάνδρειας, κόρη κάποιου άρχοντα, ονόματι Κώνστα, πάρα πολύ ωραία, αξεπέραστης μάλιστα ομορφιάς, ψηλή και λεπτή κατά το σώμα, ετών δεκαοκτώ. Αυτή λοιπόν αφού σπούδασε, στο ανώτερο δυνατό σημείο, όλη τη ελληνική και ρωμαϊκή παιδεία, δηλαδή τον Όμηρο και τον Βιργίλιο, τον μέγιστο ποιητή των Ρωμαίων, τον Ασκληπιό και τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό από τους ιατρούς, τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, τον Φιλιστίωνα και τον Ευσέβιο από τους φιλοσόφους, τον Ιαννή και τον Ιαμβρή από τους μεγάλους μάγους, τον Διόνυσο και τη Σύβιλλα, όπως και κάθε ρητορική τέχνη που είχε εφευρεθεί στον κόσμο, ακόμη όμως αφού έμαθε  και κάθε λέξη από τις διάφορες γλώσσες, εξέπληξε όχι μόνο αυτούς που την έβλεπαν, αλλά και αυτούς που άκουγαν για τη φήμη, τη σοφία και την παιδεία της. Λόγω της ομολογίας της για τον Χριστό, βασανίστηκε πολύ από τον βασιλιά Μαξέντιο, ενώ στο τέλος της έκοψαν και το κεφάλι, δεχόμενη έτσι και το στεφάνι του μαρτυρίου από τον αθλοθέτη Χριστό, τον αληθινό Θεό μας».

«Αικατερίνα, και σοφή και παρθένος∙ εκ δε ξίφους, και μάρτυς∙ ώ καλά τρία!» Οι στίχοι αυτοί του συναξαρίου φανερώνουν τα χαρίσματα με τα οποία η Αικατερίνα κέρδισε τον Παράδεισο και απέκτησε τόσο μεγάλη θέση στο στερέωμα της Εκκλησίας. Δεν πρόκειται περί των φυσικών λεγομένων χαρισμάτων, τα οποία λίγο ή πολύ έχουν όλοι οι επί γης άνθρωποι. Μολονότι η αγία, όπως σημειώνει το συναξάρι της, ήταν όντως προικισμένη και με αυτά – διότι και σπάνια σωματική ομορφιά είχε και ιδιοφυής ήταν και σεμνή στο ήθος εκ χαρακτήρος – όμως με τη χάρη του Θεού και την ελεύθερη βούλησή της απέκτησε τα πνευματικά χαρίσματα, με τα οποία και μόνον αγιάζεται κανείς εν Θεώ και εισέρχεται στη Βασιλεία των Ουρανών. Και πνευματικά χαρίσματα είναι αυτά που έρχονται σε φως, όταν ο άνθρωπος αποκτήσει επίγνωση της δωρεάς του Θεού που του έδωσε στο άγιο βάπτισμα, όταν δηλαδή νιώσει ότι έγινε μέλος Χριστού και προσπαθήσει να ενεργοποιήσει τη νέα εν Χριστώ ζωή του τηρώντας τις εντολές του Χριστού.

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ: ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΛΟΥΚΑ



του πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«Είπε δε ο Θεός: Άφρων…»

α. Η σημερινή Κυριακή προβάλλει με μεγάλη ενάργεια το κακέκτυπο του αληθινού ανθρώπου, εκείνου που αποκλείεται από τη Βασιλεία του Θεού: τον άφρονα πλούσιο, τον άνθρωπο που η μόνη έγνοια του ήταν πώς να έχει και να κατέχει τα υλικά του αγαθά, πώς να αυξάνει τα γεννήματά του, σε βαθμό τέτοιο, που τελικώς να δυστυχεί μέσα στην υποτιθέμενη «ευτυχία» του: η καρποφορία των χωραφιών του τον κάνει να γεμίζει από άγχος και στενοχώρια. Μέχρις ότου εμφανίζεται από το «πουθενά» ο παράγων Θεός, για να βάλει τέλος στους προβληματισμούς και τις λύσεις του: «σήμερα θα πεθάνεις! Ζητάνε την ψυχή σου!» Κι ο  θάνατος έρχεται ως το όριο που φωτίζει την ποιότητα της όλης προγενέστερης ζωής του, που του ανοίγει τα μάτια για να δει ότι τελικώς όλα τα χρόνια που πέρασαν ήταν ενώπιον του Θεού μία ανοησία. «Είπε δε ο Θεός: Άφρων

β. 1. Δεν πρόκειται για εκτίμηση και αξιολόγηση ενός ανθρώπου, που θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει το περιεχόμενό της. Ποιος άνθρωπος μπορεί να κατέχει το αλάθητο; «Ο νόμος του ανθρωπίνου μυαλού είναι η πλάνη» σημειώνουν οι άγιοι Πατέρες μας. Ούτε πρόκειται για μία κρίση,  που μπορεί να κινείται στο επίπεδο της κατάκρισης, καρπού ζηλοφθονίας και εμπάθειας. Μία τέτοια εμπαθής κρίση δεν επιτρέπεται από τον ίδιο τον νόμο του Θεού, διότι υφαρπάζει δικαίωμα που ανήκει μόνον σ’  Εκείνον. Ο ίδιος ο Κύριος το επισημαίνει: «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε». «Εάν δε κάποιος χαρακτηρίσει τον αδελφό του «ανόητο» είναι ένοχος ενώπιον της κρίσεως του Θεού».
Εδώ, στο περιστατικό που περιγράφει ο Κύριος για τον πλούσιο, έχουμε την κρίση του ίδιου του Θεού, δηλαδή Εκείνου  που η κρίση Του είναι απολύτως δίκαιη, διότι «γυμνά και τετραχηλισμένα τα πάντα ενώπιόν Του»,  συνεπώς ανοίγει τα μάτια του ανθρώπου, ώστε να δει κι αυτός το αποτέλεσμα των επιλογών και των συμπεριφορών της ζωής του. Κι είναι η μόνη αληθινή κρίση, διότι πηγάζει από Εκείνον που η αγάπη Του προς τα πλάσματά Του είναι άπειρη και συνεπώς έχει πάντοτε γνήσιο ενδιαφέρον γι’ αυτά. Μόνον εκείνος που αγαπά μπορεί και να κρίνει ορθά, πέρα από στρεβλώσεις των εμπαθών κινημάτων της καρδιάς  του. Όπως το λέει και πάλι ο Κύριος: «Μη κρίνετε κατ’  όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε». Και δικαία κρίση είναι αυτή που πηγάζει από καρδιά που αγαπά. Η άπειρη αγάπη λοιπόν του Θεού αποδεικνύει και την αληθινότητα της κρίσεώς Του.

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Ἡ παραβολὴ τοῦ Ἄφρονος Πλουσίου (Anthony Bloom)


Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))



30.11.1980



Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Τὸ τέλος τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς εἶναι μιὰ προειδοποιήση γιὰ κάτι ποὺ ὅλοι μας θὰ μπορούσαμε νὰ ἔχουμε συνειδητοποιήσει, - ὅτι ὁ θάνατος εἶναι δίπλα μας, ὅτι πολλά, πάρα πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ κάνουμε θὰ χαθοῦν μ’ ἐμᾶς ἐπειδὴ εἶναι περιττὰ, θνητά. 

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ προειδοποιήση τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸ πόσο κοντὰ εἶναι ὁ θάνατος θὰ μᾶς τρομοκρατοῦσε καὶ θὰ μᾶς στεροῦσε ἀπὸ τὴν δημιουργική μας δύναμη; Ὄχι, ἀντίθετα· οἱ Πατέρες συνήθιζαν νὰ λένε, «νὰ ἔχουμε συνεχῆ μνήμη θανάτου» ὄχι μὲ τὴν ἔννοια τοῦ νὰ φοβόμαστε τὸν θάνατο καὶ νὰ ζοῦμε κάτω ἀπὸ τὴν σκιά του, ἀλλὰ μᾶλλον ἐπειδὴ τίποτα ἄλλο παρὰ ἡ γνώση ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι σύντομη, ὅτι μπορεῖ ὁποιαδήποτε στιγμὴ νὰ τελειώσει, μπορεῖ νὰ δώσει στὴν κάθε στιγμὴ τὸ τελικό της νόημα, καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴ ζωὴ τὴν αἴσθηση ὅτι πρέπει νὰ βιαστοῦμε νὰ κάνουμε τὸ καλό, ὅτι πρέπει νὰ βιαστοῦμε νὰ ζήσουμε ὅπως θὰ ζούσαμε γνωρίζοντας ὅτι ἀνὰ πάσα στιγμὴ ὁ θάνατος μᾶς ὑπερβαίνει, ἡ ζωή μας θὰ εἶναι μιὰ ζωὴ θριαμβευτική. Ἄν μοναχὰ εἴχαμε συνεχῶς αὐτὸ κατὰ νοῦ, θὰ ζούσαμε τόσο βαθιά, τόσο ἔντονα. Ἄν γνωρίζαμε ὅτι τὰ λόγια ποὺ τώρα σᾶς λέω ἦταν τὰ τελευταῖα, πόσο διαφορετικὰ θὰ τὰ ἔλεγα, καὶ πόσο διαφοτετικὰ θὰ τ’ ἀκούγατε! 

Ἄν ἐπρόκειτο νὰ νοιώσουμε ὅτι τὸ πρόσωπο ποὺ μιλούσαμε μπορεῖ νὰ εἶναι νεκρὸ σὲ λίγα λεπτά, πόσο προσεκτικοὶ θὰ εἴμασταν ὥστε τὰ λόγια καὶ οἱ πράξεις μας θὰ ἦταν τὸ ἀποκορύφωμα ὅλης μας τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φροντίδας, ὁ θρίαμβος σὲ ὅ,τι ἄριστο καὶ ὑψηλὸ χαρακτηρίζει τὶς σχέσεις μας.

Η ειρήνη του Χριστού



του Ιωάννη Καραβιδόπουλου
Ομότ.Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ., 
στο Amen.gr 

«Αδελφοί, ο Χριστός πραγματικά είναι για μας η ειρήνη. Αυτός έκανε τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους ένα λαό και γκρέμισε με το σταυρικό του θάνατο ό,τι σαν τείχος τούς χώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους. Κατήργησε δηλαδή τον ιουδαϊκό νόμο των εντολών και των διατάξεων, για να δημιουργήσει με το έργο του από τα δύο εχθρικά μέρη, από τους Ιουδαίους και τους εθνικούς, μία νέα ανθρωπότητα, φέρνοντας την ειρήνη. Κι αφού θανάτωσε με τον σταυρό του την έχθρα, ένωσε τους δύο πρώην εχθρούς σε ένα σώμα και τους συμφιλίωσε με τον Θεό. 'Ετσι, ο Χριστός ήρθε κι έφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της ειρήνης σ' εσάς τους εθνικούς, που ήσασταν μακριά από τον Θεό, και σ' εσάς τους Ιουδαίους, που ήσασταν κοντά του. Πραγματικά, δια του Χριστού μπορούμε μ' ένα πνεύμα και οι δύο, εθνικοί και Ιουδαίοι, να πλησιάσουμε τον Πατέρα. Δεν είστε, λοιπόν, πια ξένοι και χωρίς δικαιώματα, αλλά ανήκετε στον λαό του Θεού, στην οικογένεια του Θεού. Προστεθήκατε κι εσείς στο οικοδόμημα που έχει θεμέλιο τους αποστόλους και τους προφήτες, κι ακρογωνιαίο λίθο αυτόν τον ίδιο τον Χριστό. Μ' αυτόν ολόκληρο το οικοδόμημα δένεται και μεγαλώνει, ώστε να γίνει ναός άγιος για τον Κύριο. Ο Κύριος οικοδομεί κι εσάς μαζί με τους άλλους, για να γίνετε πνευματική κατοικία του Θεού» (Εφεσ. 2,14-22).

Το μίσος, οι διαιρέσεις, και οι διχοστασίες αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα του υποδουλωμένου στο κακό προχριστιανικού ανθρώπου. Φράκτες δυσπρόσιτους υψώνουν οι άνθρωποι στη θρησκευτική ομάδα που ανήκουν, αγαπούν μόνο τους ομοϊδεάτες τους που βρίσκονται μέσα στον ίδιο χώρο, μισούν και εχθρεύονται κάθε ξένο που είναι έξω από τον φράκτη. Πιστεύουν ότι η σωτηρία είναι προνόμιο δικό τους και εκδήλωση της αποκλειστικής εύνοιας του Θεού γι’αυτούς.
Στους Ιουδαίους και εθνικούς στρέφεται η σκέψη του Απ. Παύλου στην περικοπή από την προς Εφεσίους επιστολή που παραθέσαμε παραπάνω. Ένας τοίχος στον Ναό του Σολομώντα εμπόδιζε με ποινή θανάτου στους εθνικούς να υπερβούν τα όρια και να εισέλθουν πιο μέσα στον Ναό. Ένας μεγαλύτερος ακόμη φραγμός, ο Νόμος του Μωυσή με τις πολλές διατάξεις και τις ραβινικές ερμηνείες διαχώριζε τους Ιουδαίους από τους λοιπούς λαούς. Το έργο όμως του Χριστού μέσα στον κόσμο σήμαινε από τη μια μεριά το γκρέμισμα του τοίχου αυτού, καθώς και κάθε διαχωριστικού τοίχου που διαιρεί τους ανθρώπους, και από την άλλη μεριά τη δημιουργία μιας νέας ανθρωπότητας με χαρακτηριστικό γνώρισμα τις ειρηνικές και αδελφικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η νέα αυτή ανθρωπότητα είναι η Εκκλησία.

Διανάστε τη συνέχεια στο AMEN.GR

Τo λειτούργημα του Αποκρισαρίου


Από τον καθηγητή Αριστείδη Πανώτη
Μ.Ιερομνήμονα, ιστορικό-συγγραφέα 
στο Amen.gr

Αφιέρωμα στα ονομαστήρια του νέου Αποκρισαρίου του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Αθήνα, Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως Αμφιλοχίου 


Με την πρόνοια και την απόφανση του Παναγιωτάτου Πατριάρχου μας κ. Βαρθολομαίου και της περί Αυτόν Aγίας και Ιεράς Συνόδου επανασυνεστήθη πρόσφατα η αρχαία διακονία της Εκκλησίας  του Αποκρισαρίου ή Αποκρισιαρίου για τη σύσφιξη των σχέσεων του σεπτού Οικουμενικού Θρόνου με την έντιμη Ελληνική Πολιτεία με σκοπό την διμερή επίλυση των κατά καιρούς εκκλησιαστικών προβλημάτων. Στην αρχαιότητα το λειτούργημα αυτό  διεξάγονταν επίσημα από  διαπιστευμένα πρόσωπα μεταξύ του διοικητικού κέντρου της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και των επαρχιών της, απ' όπου διαβιβάζονταν οι εντολές του και για να επιστρέφουν τα αιτήματα της περιφέρειας προς την κεντρική εξουσία και έτσι με το διάλογο να προάγονται οι ομαλές σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών και να προστατεύεται η ομόνοια και η ειρήνη. 
Η «διαπίστευση» αυτή ειδικών απεσταλμένων κρίθηκε αναγκαία  και από τα αρχαία αποστολικά κέντρα της Εκκλησίας των μεγαλουπόλεων της Ρώμης, της Αλεξάνδρειας και της Αντιόχειας,  ώστε αυτά να συντηρούν μεταξύ τους αδελφικές και αρμονικές διεκκλησιαστικές σχέσεις. Όταν ο Μ. Κωνσταντίνος κατέστη μονοκράτορας και μετέφερε το διοικητικό κέντρο  της Αυτοκρατορίας από τη Παλαιά Ρώμη στη Νέα Ρώμη,  χρειάστηκε και η  Εκκλησία τέτοιο αξίωμα «μεσολαβητή» για την επικοινωνία του νέου αυτού θεσμικού κέντρου της Κωνσταντινουπόλεως μετά  των άλλων αποστολικών κέντρων της τότε Οικουμένης. Στα τέλη του 4ου αιώνα συνοψίζεται πλέον στη Νέα Ρώμη η  αποστολική κληρονομιά από τη Θράκη και τον Πόντο  με εκείνη της Εφέσου και της Καππαδοκίας και αναγορεύεται συνοδικά σε δευτερόθρονο Πατριαρχείο στην εσχατιά τότε της Ευρώπης και είναι τόσο ταχεία η εξέλιξή του που  σε λίγα χρόνια ανυψώνεται πάλι συνοδικά  σε «ισότιμη και ισόκυρη θεσμική πηγή» της Μίας Εκκλησίας με το πρωτόθρονο Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας  Ρώμης (451). Εξ αυτού, και το  Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως απέκτησε ιδιάζουσα σημασία για τη διεκπεραίωση όλων των εκκλησιαστικών ζητημάτων από Αποκρισαρίους (Δελεγάτους) που ήταν οι «οφθαλμοί» της θεσμικής Καθέδρας τους.  Η προσφορά των Αποκρισαρίων κωδικοποιείται στα χρόνια του Ιουστινιανού (535) και  των  διαδόχων του,  όπως φαίνεται από τα συνοδικά πρακτικά και έγγραφα που σχολίασε η διεθνής  βιβλιογραφία, η οποία και ανέδειξε σπουδαίες προσωπικότητες στη ζωή της Εκκλησίας. Όσοι χρημάτισαν Αποκρισάριοι, απέκτησαν τόσο πολύτιμες γνώσεις και κανονικές εμπειρίες από τα πρόσωπα που συναναστράφηκαν και τα γεγονότα που έζησαν, ώστε η  παρακαταθήκη τους αυτή να βοήθησε στην εξέλιξή τους μέσα στην Εκκλησία.  Παράδειγμα οι δύο πρώην Αποκρισάριοι: ο ένας εκ της Παλαιάς Ρώμης που στάλθηκε στη Νέα Ρώμη και αναδείχθηκε μεγάλος πάπας, ο Γρηγόριος ο Διάλογος  και ο Αλεξανδρινός διάκονος Ανατόλιος που αναγορεύθηκε Οικουμενικός Πατριάρχης. Στη  θετική  συμβολή  των Αποκρισαρίων οφείλεται και η άρση πολλών παρεξηγήσεων μεταξύ των Θρόνων της Δύσεως και της Ανατολήςστο διάστημα από τον  Ε΄ μέχρι τον Η΄ αιώνα. Σ' αυτούς  οφείλεται και η βυζαντινή επιρροή στη Καθέδρα της Ρώμης επί των  ελληνογενών Παπών μέχρι τον τελευταίο πάπα Ζαχαρία (701-752) που πρόσφατα μελέτησε  ο  Ανδρέας Οικονόμου.

Διαβάστε τη συνέχεια στο AMEN.GR

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ: ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΛΟΥΚΑ


του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

...ἵνα τούς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινόν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην
(᾽Εφεσ. 2, 15)

α. Μέ ρωμαλέα θεολογική σκέψη καί μεγαλειώδη τρόπο ὁ ἀπόστολος Παῦλος προβάλλει στήν πρός ᾽Εφεσίους ἐπιστολή του τό ἑνωτικό ἔργο πού ἔφερε στόν κόσμο ὁ Κύριος ᾽Ιησοῦς Χριστός: εἶναι ᾽Εκεῖνος πού ἀποτελεῖ τήν ἀληθινή εἰρήνη τοῦ κόσμου, γιατί γκρέμισε μέ τόν σταυρικό Του θάνατο ὅ,τι σάν τεῖχος χώριζε τούς ᾽Ιουδαίους καί τούς ἐθνικούς καί προκαλοῦσε ἔχθρα μεταξύ τους. Στόν ἑαυτό Του δημιουργήθηκε ἡ νέα ἀνθρωπότητα, ὁ ῾καινός ἄνθρωπος᾽, ὁ ὁποῖος ἀπετέλεσε τήν ὑπέρβαση τῶν ὅποιων ἀνθρωπίνων μέχρι τότε διαφορῶν καί χωρισμῶν, μέ ἀποτέλεσμα διά τοῦ Χριστοῦ ὁ κάθε ἄνθρωπος νά εἶναι συμπολίτης τῶν ἁγίων καί οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ. Μέ τόν Χριστό φανερώνεται ἡ νέα ἀνθρωπολογία, ἡ καινούργια ματιά γιά τόν ἄνθρωπο, κάτι πού συνιστᾶ καί ὅ,τι πιό σύγχρονο ὑπάρχει στόν χῶρο τῶν ἐπιστημῶν τοῦ ἀνθρώπου. ῾Ο ῾καινός ἄνθρωπος᾽ πού ῾ἔκτισε᾽ ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀπάντηση καί σήμερα τῆς ᾽Εκκλησίας μας στόν σύγχρονο ταραγμένο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἐξακολουθεῖ καί ἀναζητεῖ τήν ταυτότητά του. 

β. 1. Πρό Χριστοῦ κυριαρχοῦσε ἡ διάσπαση ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. ῾Ο καθένας κατανοοῦσε τόν ἑαυτό του καί γενικῶς τόν ἄνθρωπο μέ κριτήρια ἀπολύτως ἐνδοκοσμικά: φυλετικά, ἐθνικά, ταξικά. Οἱ ᾽Ιουδαῖοι γιά παράδειγμα. ῞Οριζαν ὡς ἄξιο λόγου ἄνθρωπο μόνο τόν ᾽Ιουδαῖο, τόν ἐκλεκτό τοῦ Θεοῦ. Τούς ἐκτός αὐτοῦ ἀνθρώπους τούς χαρακτήριζαν ἀπόπαιδα τοῦ Θεοῦ, μή ἀνθρώπους, ὄχι περισσότερο ἀπό ῾σκυλιά᾽. Οἱ ῞Ελληνες παρομοίως. Τό ῾πᾶς μή ῞Ελλην βάρβαρος᾽ ἦταν ἡ πεμπτουσία τῆς ἀπαξίωσης κάθε μή ῞Ελληνα καί τῆς ὑπεραξίας τῶν ἰδίων. Εἶναι γνωστό ἀπό τήν ἄλλη ἡ ταξική προσέγγιση τῶν ἀνθρώπων ἀπό αὐτούς: ἡ διάκριση σέ δούλους καί ἐλευθέρους ἦταν φυσική γιά τούς ῞Ελληνες κατάσταση.

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Η ΕΝ ΤΩ ΝΑΩ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)


του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«Η εν τω Ναώ είσοδος της Θεομήτορος έφερε εορτή για τους ευσεβείς  θαυμαστή και παγκόσμια, έχοντας αφορμή το παρακάτω γεγονός. Η πανσέβαστη Άννα, καθώς περνούσε τη ζωή της χωρίς παιδιά, παρακαλούσε, μαζί με τον σώφρονα Ιωακείμ, με νηστείες και δεήσεις, τον Κύριο της φύσεως, να τους λυπηθεί και τους  χαρίσει ένα παιδί, υποσχόμενη, αν ικανοποιηθεί το αίτημά της, το παιδί που θα γεννούσε να το αναθέσει αμέσως σ’  Εκείνον. Πράγματι, αφού γέννησε αυτήν που έφερε τη σωτηρία του κόσμου, τη συμφιλίωση του Θεού  προς τους ανθρώπους και την αιτία της ανάπλασης και της ανάστασης και της θέωσης του πεσμένου στην αμαρτία Αδάμ, δηλαδή την Παναγία Θεοτόκο Μαρία, αυτήν λοιπόν, κατά τον τρίτο χρόνο μετά την παράδοξη γέννησή της, σύμφωνα με την υπόσχεση που είχαν δώσει στον Θεό, την οδηγούν στο Ιερό και την παραδίδουν στους ιερείς. Οι ιερείς την παρέλαβαν και σαν να υπηρετούσαν τη βούληση του Θεού -  Εκείνου που επρόκειτο μετά από λίγο να γεννηθεί από αυτήν, με σκοπό τη διόρθωση και τη σωτηρία του παντός – την βάζουν στο ενδότατο του ναού, για να ζει εκεί η ίδια μόνη για δώδεκα ολόκληρα χρόνια, εκεί δηλαδή που έχει νομοθετηθεί  να εισέρχεται μία φορά τον χρόνο ο αρχιερέας. Η Μαρία ζώντας σ’  αυτό το άδυτο διά παντός και τρεφόμενη  παράδοξα με τροφή ουράνια από άγγελο, έμεινε στο ιερό αυτό μέχρι τον θείο Ευαγγελισμό της και μέχρι να ακουστούν τα θεϊκά μηνύματα που δίδασκαν ότι ο Θεός ευδόκησε να σαρκωθεί από φιλανθρωπία και να σώσει τον κόσμο που χανόταν από την αμαρτία. Εδώ λοιπόν κατοικούσε και ζούσε, οπότε αξιώθηκε να της εμφανιστεί ο Θεός και να δέχεται αδιάλειπτα τροφή ουράνια, μέσω αγγέλου που υπηρετούσε αυτήν την αποστολή, όπως είπαμε, εις δόξαν Θεού, ω η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν».

Πολλοί είναι οι υμνογράφοι  της Θεομητορικής αυτής εορτής, της οποίας το γεγονός  δεν καταγράφεται καθόλου  στην Καινή Διαθήκη. Το περιστατικό της εν τω Ναώ εισόδου της υπάρχει στα Απόκρυφα λεγόμενα ευαγγέλια, όπως συμβαίνει και με άλλες εορτές της Παναγίας, σε κείμενα δηλαδή που η Εκκλησία μας δεν τα θεώρησε έγκυρα, λόγω ενυπαρχουσών σ’ αυτά αιρέσεων ή και μυθοπλασιών. Μέσα σ’ αυτά όμως υπάρχουν και αληθινά γεγονότα, που η Εκκλησία μας δεν διστάζει να τα ανασύρει και να τα εορτάσει, διαβλέποντας όχι μόνον την αλήθεια τους, αλλά και την ωφελιμότητά τους. Κι είναι τούτο ένα στοιχείο που φανερώνει την απόλυτη αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας, ως «στύλου και εδραιώματος της αληθείας», αυτοσυνειδησίας τέτοιας που της δίνει το δικαίωμα και την άνεση να επιλέγει ό,τι θεωρεί αληθινό και καλό, έστω κι αν τούτο προέρχεται από μη θεωρούμενα  κανονικά κείμενα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΒΑΡΛΑΑΜ (19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)

του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«Ο μάρτυς Βαρλαάμ ήταν από την Αντιόχεια της Συρίας. Γέροντας στην ηλικία, λόγω της ομολογίας της πίστεώς του στον Χριστό, οδηγήθηκε στον άρχοντα. Και επειδή δεν πείστηκε να θυσιάσει στα είδωλα, τον κτύπησαν με βούρδουλα και του ξερίζωσαν τα νύχια. Έπειτα τον οδήγησαν στον βωμό και του άπλωσαν με βία το χέρι, βάζοντας πάνω του φωτιά και λιβάνι. Διότι νόμισε ο άρχοντας ότι αν ρίψει τους άνθρακες μαζί με το λιβάνι στον βωμό, θα φανεί ότι προσφέρει θυσία στους θεούς. Αυτός όμως στεκόταν ανυποχώρητος και ακίνητος -  δείχνοντας έτσι ότι το δεξί του χέρι έχει μεγαλύτερη δύναμη από τον χαλκό και το σίδερο – έως ότου η φωτιά έφαγε τη σάρκα του και έπεσε στη γη, τρυπώντας το χέρι του. Έτσι προτίμησε να καεί το χέρι του, παρά, έστω και ελάχιστα σαλευμένο, να φανεί ότι έριξε λιβάνι στον βωμό. Μετά από αυτά η ψυχή του παρατίθεται στα χέρια του Θεού με γενναίο και στέρεο φρόνημα. Τον μάρτυρα αυτόν και ο θείος Χρυσόστομος και ο μέγας Βασίλειος τον τίμησαν με εγκώμια».
Αν οι νεώτεροι χριστιανοί δεν γνωρίζουμε ιδιαιτέρως τον άγιο μάρτυρα Βαρλαάμ, τον γνωρίζει όμως πολύ καλά η αγία χορεία των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Δεν είναι  τυχαίο ότι αφιέρωσαν γι’ αυτόν λόγους και εγκώμια όχι απλοί εκκλησιαστικοί συγγραφείς και συναξαριστές, αλλά οικουμενικοί Πατέρες και Διδάσκαλοι του διαμετρήματος του Μεγάλου Βασιλείου και του αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι εκείνοι με τον φωτισμό του αγίου Πνεύματος που είχαν και τη βαθύτητα της σκέψης τους, διέκριναν ότι τέτοιες προσωπικότητες σαν του αγίου Βαρλαάμ δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητες. Πρέπει να προβάλλονται, ώστε να συνιστούν παραδείγματα και καθοδηγητικά φωτεινά σημάδια στο στερέωμα της Εκκλησίας. Και δικαίως: ο άγιος Βαρλαάμ αποδείχτηκε, κατά τον άγιο υμνογράφο, «ανδριάντος στερρότερος, και χαλκούς δυνατώτερος, και σιδήρου ισχυρότερος». Κι αυτό γιατί το φρόνημα της ψυχής και της διανοίας του υπήρξε «στερρόν και εύτονον και ακατάπληκτον». Ό,τι τονίζαμε και για τον άγιο Πλάτωνα: μπορεί το σώμα να διαλύεται, αν η ψυχή όμως διατηρείται δυνατή, νικητής τότε παραμένει ο άνθρωπος. «Άπας της σαρκός ο σύνδεσμος και η αρμονία σου των μελών διελύετο∙ αλλ’  ο τόνος διετηρείτο της ψυχής σου αδιάρρηκτος».  

Διαβάστε τη συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Η χαρά είναι στα απλά...


π. Λίβυος (π. Χαράλαμπος παπαδόπουλος)
πηγή εδώ


Μια από την βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε στην ζωή μας, είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να πούμε έχω αιτία να είμαι χαρούμενος. 

Όμως δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Άδικα περιμένουμε. 
Η ζωή είναι μικρά πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. Εκεί είναι η ομορφιά της. 
Μαθαίνουμε να μην αναβάλουμε την χαρά, περιμένοντας μια μεγάλη στιγμή. 
Η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις. 
Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου. 
Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους. 
Στον περίπατο με έναν φίλο, με ένα ζώο ή με έναν καλό φίλο. 
Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά. 
Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών. Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά. 
Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο στον νου σου, το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.



Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ (16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)

του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«Ο άγιος Ματθαίος, καθισμένος στο τελώνιο, ως φοροεισπράκτορας που ήταν, άκουσε τον Κύριο να του λέει: Ακολούθει μοι. Την ίδια ώρα σηκώθηκε και Τον ακολούθησε. Του έκανε μεγάλη φιλοξενία στο σπίτι του, όπως λέει το ευαγγέλιο, και συναριθμήθηκε στους αποστόλους. Αυτός, αφού δέχτηκε τη δύναμη του αγίου Πνεύματος και έμαθε τα θεία, συνέγραψε το κατ’  αυτόν ευαγγέλιο και το έστειλε στους Ιουδαίους. Δίδαξε τους Πάρθους και τους Μήδους, ίδρυσε Εκκλησία, κι αφού έκανε πολλά θαύματα, ύστερα τελειώθηκε διά πυρός από τους απίστους».


Ο άγιος Θεοφάνης, ο υμνογράφος της ακολουθίας και του αγίου αποστόλου και ευαγγελιστή Ματθαίου, σε δύο κυρίως σημεία επικεντρώνει την προσοχή μας μέσα από τους ύμνους του γι’  αυτόν: πρώτον, στο γεγονός της κλήσεώς του από τον Κύριο, ώστε από τελώνης να γίνει απόστολος, δεύτερον, στη συγγραφή του ευαγγελίου του. Προκειμένου να κατανοήσει κανείς τη σημασία της μεταστροφής αυτής, θα πρέπει να γνωρίζει ότι ο όρος «τελώνης» την εποχή εκείνη ήταν ταυτόσημος με τον όρο «αμαρτωλός». Κι αυτό  διότι οι τελώνες ήταν εκείνοι, που νοικιάζοντας τους φόρους που είχαν επιβάλει στους Ιουδαίους οι κυρίαρχοι Ρωμαίοι, τους απαιτούσαν έπειτα πολλαπλασίως. Θεωρούνταν λοιπόν ως εκείνοι που «ρουφούσαν» κυριολεκτικά το αίμα του λαού, λόγω της μεγάλης αδικίας τους. Επ’ αυτού μάλιστα έχει καταγραφεί και το εξής περιστατικό, που φανερώνει πολύ άμεσα την αμαρτωλότητα των τελωνών: κάποιος τελώνης που πήγε να εισπράξει τους φόρους από έναν πτωχό Ιουδαίο, διεπίστωσε ότι αυτός είχε πεθάνει προ ολίγων ημερών. Τι έκανε λοιπόν; Προκειμένου να εκβιάσει την πληρωμή από τους συγγενείς του αποθανόντος, ξέθαψε το πτώμα και άρχισε να το μαστιγώνει. Ώστε τελώνης και αμαρτωλός ήταν όροι ταυτόσημοι.

Διαβάστε την συνέχεια στο ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Η άμεση ανταπόκριση του Ματθαίου στην πρόσκληση του Ιησού


του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, 
Ομότ.Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. - στο Αmen.gr 

Την Κυριακή αυτή η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του Ευαγγελιστή Ματθαίου, του συγγραφέα του πρώτου Ευαγγελίου στη σειρά των βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Ο ίδιος ο Ευαγγελιστής διηγείται την πρόσκλησή του από τον Ιησού να τον ακολουθήσει ως εξής.

«Προχωρώντας πιο πέρα ο Ιησούς, είδε να κάθεται στο τελωνείο ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Ματθαίο, και του λέει: «Ακολούθησέ με». Κι εκείνος σηκώθηκε και τον ακολούθησε. Ενώ έτρωγε στο σπίτι, ήρθαν πολλοί τελώνες κι αμαρτωλοί και κάθισαν μαζί με τον Ιησού και τους μαθητές του στο τραπέζι. 'Οταν το είδαν αυτό οι Φαρισαίοι, είπαν στους μαθητές του: ‘Γιατί ο δάσκαλός σας τρώει με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς;’ Ο Ιησούς, που το άκουσε, τους είπε: ‘Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό οι υγιείς αλλά οι άρρωστοι. Και πηγαίνετε να μάθετε τι σημαίνει, αγάπη θέλω και όχι θυσίες. Γιατί δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους δικαίους αλλά τους αμαρτωλούς’» (Ματθ. 9,9-13).

Η παραπάνω περικοπή αφηγείται την εκ μέρους του Ιησού πρόσκληση του Ματθαίου να τον ακολουθήσει και εν συνεχεία τη συνεστίαση του Ματθαίου με τον Ιησού και τους μαθητές του αλλά και με άλλους τελώνες και αμαρτωλούς. Την κλήση αυτή δεν την αφηγείται ο ευαγγελιστής για να δείξει, μετά την κλήση των τεσσάρων πρώτων μαθητών την ώρα που αυτοί ψάρευαν (Ματθ. 4,18-22), πώς συμπληρώθηκε η ομάδα των 12 μαθητών. Άλλωστε πέρα από την κλήση των τεσσάρων πρώτων και του Ματθαίου της διήγησης αυτής δεν γίνεται πουθενά λόγος για την κλήση τών υπολοίπων, αλλά για να δώσει ακόμη ένα τυπικό και υποδειγματικό περιστατικό άμεσης ανταπόκρισης στο προσκλητήριο του Ιησού καί μάλιστα –στην περίπτωση του σημερινού αναγνώσματος - ενός ανθρώπου που προέρχεται από τις τάξεις των αμαρτωλών. Το επάγγελμα του τελώνη, που την εποχή εκείνη συνδεόταν με αδικία και αρπαγή των αγαθών των φορολογουμένων προς ικανοποίηση των Ρωμαϊκών αρχών αλλά και των ιδίων των τελωνών, είχε αποβεί συνώνυμο του αμαρτωλού. Ή διήγηση καταλήγει στο λόγιο του με το οποίο, απαντώντας ο Ίησούς στις μεμψιμοιρίες των Φαρισαίων, αφενός μεν παραθέτει τη φράση του προφήτη Ωσηέ (6,6) «αγάπη θέλω και όχι θυσίες» και αφετέρου εξηγεί τον λόγο και τον σκοπό της δραστηριότητάς του μεταξύ των τελωνών και αμαρτωλών: «δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους δικαίους αλλά τους αμαρτωλούς».

Διαβάστε τη συνέχεια στο AMEN.GR

Η μεταστροφή και η κρυφή πνευματικότητα του Ματθαίου


του Πρωτοπρεσβυτέρου Παντελεήμονος Κρούσκου

Στην περίπτωση όμως του Ματθαίου δεν υπάρχει κίνηση και πρωτοβουλία από τον ίδιο, αλλά ο ίδιος ο Χριστός τον συναντά στο τελωνείο, στον χώρο της αμαρτίας του και τον καλεί. Διότι σε αυτόν διαβλέπει αξία, κρυφόν αγώνα, μετάνοια και μεταμέλεια πού δεν την βλέπουν όσοι θέλουν να κατακρίνουν και να βάζουν ηθικές ετικέτες. Βλέπει ο Κύριος την καρδία.


Τόσο ο ίδιος ο Ματθαίος, όσο και οι συνανακείμενοι τελώνες και πόρνες πού βρίσκονται στο σπίτι του,προφανώς με ανάγκη και πόθο μιας αλλαγής πνευματικής, μας αποδεικνύουν μια τεράστια αλήθεια, πού οι ευσεβιστικοί φακοί μας αδυνατούν να κατανοήσουν.Κάθε άνθρωπος, σε όποια κατάσταση αμαρτίας και αν βρίσκεται, σε όποια σφάλματα έχει πέσει, όποια ζωή τρυφής και αδικίας και αν κάνει, ενάντια σε κάθε φαινομενολογία και προκατάληψη, κρύβει μέσα του μια νοσταλγία για επιστροφή στον Θεό, μια κρυφή πνευματικότητα μετανοίας , πού είναι προτιμότερη από χιλιάδες θυσίες και από μυριάδες προσφορές των καλών θρησκευομένων της γης.Σε κάθε άνθρωπο μπορούμε να συναντήσουμε τον Θεό, σε όποιο βούρκο και αν έχει πέσει. Αν σκεφτούμε με ειλικρίνεια και ταπεινό πνεύμα, οφείλουμε να παραδεχτούμε πώς όλοι μας ανεξαιρέτως μοιραζόμαστε την αφόρητη βρωμιά της αμαρτίας, ουδείς δίκαιος ενώπιον του Θεού και όλοι αναπολόγητοι έναντι της μοναδικής Του αγιότητας. Άρα όλοι συνασθενείς και όλοι σε κοινο παρανομαστή, έχουμε ανάγκη από την μετάνοια και από την παρουσία Του. Του Αυτού γένους οι άνθρωποι και κοινή η αναφορά πάντων των ανθρώπων. Από την στιγμή λοιπόν πού οι πάντες έχουμε "χρείαν ιατρού" πόσο καταχρηστική, αλαζονικά καταχρηστική και άδικη είναι αυτή κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε αυτοδίκαιους και αμαρτωλούς, σε ανθρώπους της επιφάνειας και του περιθωρίου, σε αδίκους και δικαίους!

Ο Κύριος ζητά από εμάς έλεον και ου θυσίαν. Όταν δεήσουμε επιτέλους να ελεήσουμε τον εαυτό μας με αυτομεμψία και συγκλονιστική ταπείνωση και τους αδελφούς μας με αδιάκριτη αγάπη και ευσπλαχνία για την κοινή μας συνασθένεια, ίσως κατανοήσουμε τα βαθιά λόγια του Κυρίου . Ίσως η κοινή για όλους αγάπη συντρίψει κάθε όριο, περιθώριο και διαχωρισμό. Η Εκκλησία, ως κοινό θεραπευτήριο είναι παρούσα. Ας μην λησμονούμε στιγμή τον ιαματικό της ρόλο μέσα στον κόσμο. Αυτή είναι το δώρο του Θεού για τους ανθρώπους.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος: Όταν δεν είναι ο Χριστός ο πόθος και το κέντρο της αναζήτησης σου, όλα σε κουράζουν. Ενώ όταν είναι, αγαπάς και χαίρεσαι.



Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου
πηγή: synodoiporia.gr 

02
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
Στο  “Ενοριακό Αρχονταρίκι” του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, ο Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Τσιμούρηςφιλοξένησε την Δευτέρα 10 Νοεμβρίου, τον εφημέριο του Ιερού Ναού Αγίας Ειρήνης Ηρακλείου Κρήτης, Πρωτοπρεσβύτερο Χαράλαμπο Παπαδόπουλο, σε μία συζήτηση με θέμα: “Όλα είναι δρόμος ”.
Η εκδήλωση, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος καθημερινών δράσεων του Ναού, με τον τίτλο ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει...
Τι σημαίνει να ζεις
Στο ξεκίνημα της συζήτησης τέθηκε το ερώτημα, τι σημαίνει να ζεις και γιατί είναι τελικά τόσο δύσκολο να ζει κάποιος; Απαντώντας ο π. Χαράλαμπος τόνισε ότι είναι δύσκολο να ορίσεις τι ακριβώς είναι να ζεις, αλλά το σίγουρο είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν έχουμε καν τη διάθεση να μπούμε σ’ αυτήν την διαδικασία. Δηλαδή έχουμε την αίσθηση, ότι το να ζει κανείς σημαίνει απλώς να λειτουργούν καλά τα βιολογικά του όργανα. Αλλά αυτό το πράγμα δεν είναι ζωή και πάντως δεν είναι η ζωή που ήρθε να αποκαλύψει ο Χριστός στον κόσμο.

Και συνέχισε επ’ αυτού:
Η ζωή έχει ένα ρίσκο, μια αβεβαιότητα, δεν έχει σταθερές. Η μόνη βασική δομή της ζωής είναι το απρόοπτο, το μεταβαλλόμενο, ότι όλα μπορούν να ανατραπούν σε μια στιγμή. Επειδή έχουμε ένα ισχυρό εγώ και θέλουμε να ελέγχουμε τα πάντα, δεν μπορούμε να αφεθούμε σ’ αυτή τη ροή. Δημιουργούμε διάφορες κρυψώνες στις οποίες μπαίνουμε και κρυβόμαστε, μόνο και μόνο για να μη ζήσουμε. Μπορεί να είναι μια όμορφη ιδεολογία στην οποία αφιερωνόμαστε, ο ιερός θεσμός του γάμου, ακόμα και η Εκκλησία μπορεί να είναι μια μεγάλη κρυψώνα που κρύβομαι εκεί μέσα, μπροστά στη δειλία μου να ζήσω την πραγματική ζωή.
π. Σπυρίδων Τσιμούρης
Ξεδιπλώνοντας το λόγο του, ο προσκεκλημένος εξήγησε ότι το να ζεις είναι να μπορείς να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου και εμείς δεν θέλουμε ευθύνες. Γι’ αυτό και αποδίδουμε όλα τα κακά και τα δεινά στους άλλους. Η ζωή την οποία πολλοί προσπαθούν να βιώσουν δεν είναι εδραιωμένη πάνω στις βασικές ανάγκες του ανθρώπου. Στην πραγματικότητα εξυπηρετούν πάθη που είναι υποκατάστατα της απουσίας του Θεού. Δηλαδή οι άνθρωποι, αυτό που ονομάζουνε ζωή, στην πραγματικότητα είναι ένα ψυχοναρκωτικό, μια προσπάθεια να λησμονήσουν αυτό που τους πονάει.
Αντιθέτως, η αποκάλυψη του Χριστού είναι ένας τρόπος ζωής, μια πρόταση ζωής σε πληρότητα.
Το επόμενο εύλογο ερώτημα ήταν εάν υπάρχει χριστιανός χωρίς να ζει αυτήν την πρόταση; Η απάντηση του π. Χαράλαμπου άμεση. Αν θέλουμε, είπε, να είμαστε ρεαλιστές, οι περισσότεροι δεν την ζουν την πρόταση αυτή. Είμαστε σε μια προσπάθεια. Γιατί δεν την ζούμε; Δεν έχουμε οικειοποιηθεί το μήνυμα που φέρνει ο Χριστός. Ζούμε μια θρησκευτική ζωή παρά εκκλησιαστική.
Η θρησκευτικότητα εξαντλείται σε εξωτερικές συνθήκες, σε κώδικες και νόμους. Ο Χριστός θέλει να υπακούσουμε σε εσωτερικό νόμο. Άλλο είναι να αγαπώ γιατί το λέει ο νόμος και άλλο γιατί είναι μια δική μου βασική ανάγκη, έτσι ολοκληρώνομαι. Οι εντολές του Χριστού δεν είναι νομικές επιταγές. Δημιουργούν χαρά, γιατί ο Κύριος είναι ο δημιουργός και ξέρει τις ανάγκες του ανθρώπου και τι πραγματικά χρειάζεται. Κι ο άνθρωπος έτσι νιώθει πληρότητα.Ο θρησκευτικός άνθρωπος είναι σκληρός, ενώ ο χριστιανός έχει χαρά.