Ο Άγιος της συγνώμης και οι χριστιανοί των διώξεων...

του Ελευθερίου Ν.  Χρυσοχόου

Γλυφάδα 17.12.2015

Όλοι όσοι ακούμε για πρώτη φορά τον βίο του νοι﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ν θημαφροπρ καθημερινάς,Αγίου Διονυσίου, που εορτάζει σήμερα, μας μένει στο μυαλό, ως σημείο μέγα, θαυμαστό και υπεράνθρωπο, η συγχώρηση και η φιλοξενία που προσέφερε στον δολοφόνο τού αδελφού του! Κάθε χριστιανός, κληρικός και λαϊκός, πάντα αναφέρει με θαυμασμό και καμάρι την ανεξικακία και την συγχωρητικότητα του Αγίου, για να δείξει το μεγαλείο της πίστης του! Για αυτή την πράξη του Αγίου Διονυσίου έχουν γίνει ωραιότατα κηρύγματα, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Όλα καταλήγουν στην παρότρυνση να μιμηθούμε τον Άγιο και να είμαστε κι εμείς, ως χριστιανοί, ανεκτικοί και συγχωρητικοί προς όλους, για οποιοδήποτε λόγο. Όλα καλά, χρυσά και άγια μέχρι εδώ. Στην πράξη τι γίνεται;

Μάλλον, και στην περίπτωση αυτή, όπως και σε τόσες άλλες, απέχει πολύ το κήρυγμα από την εφαρμογή του. Και βέβαια ελάχιστοι από όλους εμάς έχουν κληθεί να συγχωρήσουν τον φονιά του αδελφού τους. Όλοι μας όμως καλούμαστε πολλές φορές καθημερινά να δείξουμε έλεος και συγχώρηση στο σπίτι, την δουλειά, την οικογένεια, τους φίλους, τους συναδέλφους, σε κάθε έναν που με λίγα λόγια αποτελεί τον πλησίον μας. Γι αυτόν που είπε ο Χριστός μας να τον αγαπήσουμε ως τον εαυτό μας. Δυστυχώς ο αγώνας είναι μεγάλος, και δεν τα καταφέρνουμε ακόμα και για τα μικροπράγματα. Το εγώ, τα δικαιώματα, τα κεκτημένα, οι αγώνες, οι κόποι μας δεν θέλουμε να πάνε χαμένοι. Δικαιολογούμαι όλα όσα δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε ως καταπάτηση της αξιοπρέπειάς μας, της προσωπικότητάς μας, της περιουσίας μας, των θυσιών και των αγώνων μας. Και πάντα καταλήγουμε στην ηθική και την δικαιοσύνη για να δικαιολογήσουμε την μη συγχωρητικότητα και ανεκτικότητά μας, λέγοντας μάλιστα ότι το δίκαιο και το ηθικό το θέλει και ο Θεός.

Όσο επικαλούμαστε την ηθική και την δικαιοσύνη, όσο μας απασχολεί η αξιοπρέπειά μας και το μη τσαλάκωμα της εικόνας μας, δεν πρόκειται να συγχωρήσουμε ή να ανεχτούμε. Αν δεν ξεφύγουμε από την ηθική και το δίκαιο που έχουμε εφαρμόσει ως τον χρυσό κανόνα της ζωής μας και περάσουμε στην πέρα της ηθικής και της δικαιοσύνης ζωή, που μας ζητά ο Χριστός, όλα θα παραμείνουν μόνο στα λόγια και στα κηρύγματα. Ο Χριστός έφερε το επιπλέον, για να προχωρήσουμε πέρα από αυτά και να φτάσουμε στην αγάπη. Αν παραμείνουμε σε αυτά τότε σε προσωπικό επίπεδο δεν θα μπορούμε να ανεχτούμε τίποτα, ούτε να συγχωρέσουμε κανένα, αλλά και σε εκκλησιαστικό επίπεδο θα καταδιώκουμε τους ληστές των εκκλησιών, θα ασκούμε ποινικές διώξεις σ’ αυτούς που βεβηλώνουν ναούς και γράφουν συνθήματα, σε εκείνους που σε κάθε μορφή τέχνης προσβάλουν, δυστυχώς, την πίστη μας, αλλά θα βάζουμε και κρυφές κάμερες, όπως είναι της μόδας, για να παρακολουθούμε ποιος κλέβει το παγκάρι ή το κυτίο του φιλοπτώχου, προκειμένου να επέμβει ο νόμος. Και όλα αυτά για να αποδώσουμε εμείς δικαιοσύνη.

Αν οι Άγιοι ζούσαν με το νόμο της ηθικής και της δικαιοσύνης δεν θα είχαμε ούτε τον Άγιο Διονύσιο που σήμερα εορτάζουμε και τόσο μεγαλόστομα επαινούμε, ούτε θα είχαμε τον μοναχό που όταν μπήκε στο κελί του και είδε τον κλέφτη να φεύγει, τον φώναξε να έρθει να πάρει και τα υπόλοιπα που άφησε πίσω του. Και βέβαια δεν θα είχαμε ούτε τον ληστή να εισέρχεται στον παράδεισο. Η είσοδος του ληστού στον παράδεισο, εξεταζόμενη με τη δική μας ηθική και το περί δικαίου αίσθημα, αποτελεί την μεγαλύτερη άδικη, άνευ δικαιοσύνης, και ανήθικη πράξη του Χριστού!

Τα κηρύγματα είναι ανώφελα, το δε κόστος των επιλογών μας δοκιμάζεται στη ζωή μας. Όσο περισσότερο οι χριστιανοί μιλάμε για ηθική και δικαιοσύνη τόσο απομακρυνόμαστε από την συγχώρηση, την ταπείνωση, την μετάνοια και τελικά από την αγάπη. Με αυτά έζησε η Ορθοδοξία όλους τους αιώνες και με αυτά πορεύεται. Όλα τα άλλα είναι ξένα προς αυτήν και τα συντηρούμε εμείς οι χριστιανοί για να αιτιολογούμε, να δικαιώνουμε και να εξαγιάζουμε τις πράξεις μας. Το  ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν θα υπενθυμίζει σε όλους μας, πολλές φορές καθημερινά, ότι η δική μας συγχώρεση από τον Θεό περνά από την δική μας συγχώρεση προς τον κάθε πλησίον μας. Αυτό εφάρμοσε ο ίδιος ο Χριστός μας και όλοι εκείνοι που, άνθρωποι όπως εμείς, έφτασαν στον Αγιασμό!