Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Αντωνίου Σουρόζ: Κυριακή της Μελλούσης Κρίσεως


Αντωνίου Μητροπολίτου Σουρόζ (Anthony Bloom)

Σήμερα, στν διαδικασία τς προετοιμασίας γι τν Σαρακοστή, φθάσαμε στ τελευταο στάδιο: ρχόμαστε ντιμέτωποι μ τν κρίση. ν δώσουμε προσοχ σ’ ατό, προετοιμαζόμαστε πνευματικ γι τν πόμενη βδομάδα ( πνευματική μας κατεύθυνση θάναι στ χέρι μας), γιατί τν πόμενη βδομάδα εναι μέρα τς Συγχώρησης.

σύνδεση μεταξ τν δύο μερν εναι προφανής. Κα μόνο ν μπορομε ν χουμε τν συναίσθηση ,τι λοι μας κι καθένας χωριστ θ βρεθομε μπροστ στν κρίση το Θεο κα τν κρίση το νθρώπου, ν μπορομε ν θυμηθομε κα ν συνειδητοποιήσουμε σ’ λο του τ βάθος, μ’ νοιχτ τν καρδιά, στ σοβαρά, πόσο εμαστε, λοι μας, πόχρεοι νας στν λλο, χουμε λοι εθύνη πέναντι στν λλο γι κάποιο πόνο κα βάρος τς ζως, τότε θ μς φανε εκολο, ταν μς ζητιέται ν συγχωρήσουμε, χι μόνο ν συγχωρήσουμε, λλ σν πάντηση σ’ ατ τ ατημα, ν ζητήσουμε ν συγχωρηθομε.

Δν εναι μόνο γι ,τι χουμε κάνει, λλ κα γι σα δν κάναμε, π’ ατ τν λλειψη εαισθησίας τς πευθυνότητάς μας, π λα σα θ μπορούσαμε ν εμαστε γι τος λλους, ν κάνουμε γι τος λλους, γιατί δν κπληρώνουμε τν νθρώπινη κλίση μας. Μπορομε κα πρέπει σ’ λα τ πίπεδα κα γι λους τος νθρώπους κι κόμα παραπέρα γι λο τν κόσμο πο εναι δικός μας, ν εμαστε μία ελογία κα μία ποκάλυψη γι τ μεγάλα, γι πράγματα τόσο μεγάλα κα τόσο βαθιά, πο ο νθρωποι, μες πρτ’ π λα, ν μπορομε ν συνειδητοποιομε τι εμαστε στν κλίμακα το διου το Θεο, τι κλίση μας εναι χι μόνο θική, λλ τόσο μεγάλη σο κι Θεός. νας μυστικιστς Γερμανς λέει σ’ να π’ τ ποήματά του «εμαι τόσο μεγάλος πως Θεός, Θες εναι τόσο μικρς σο γώ.»

ν μπορομε ν θυμόμαστε μόνο ατ, κι ατ εναι τι κρίση δν εναι μία στιγμ μόνο, τ στιγμ πο θ ρθουμε πέναντι στν φόβο τς καταδίκης· ατ εναι κατ τν πόλυτη ννοια τς κρίσης κάτι μεγάλο κα μπνευσμένο. Δν θ κριθομε μ βάση τ νθρώπινα πρότυπα συμπεριφορς κα κοσμιότητα. Θ κριθομε σύμφωνα μ δεδομένα πέραν τς συνηθισμένης νθρώπινης ζως. Θ κριθομε στν ζυγαρι το Θεο, κι ζυγαρι το Θεο εναι γάπη, χι γάπη πο νιώσαμε, συναισθηματική, λλ γάπη πο ζήσαμε κα κπληρώσαμε. Τ γεγονς τι θ κριθομε, τι πράγματι κρινόμαστε συνέχεια, μ’ λους τος τρόπους, πέρα π’ τ μικρότερα πρέπει μας, θ μποροσε ν μς ποκαλύψει τ ν δυνάμει μεγαλεο μας. Κι παραβολ πο διαβάζουμε σήμερα, μπορε ν εδωθε π τόσες σκοπιές: ο νθρωποι κρίνονται π τν Χριστό, στν παραβολή Του, μ βάση τν νθρωπιά τους. πρξαν ατο νθρωποι χι; ξεραν πς ν’ γαπον, πρτα μς τν καρδιά τους, λλ κα μ πράξεις, στ βάθος τν πράξεων, γιατί πως γιος ωάννης τ θέτει, ποιος λέει, τι γαπ τν Θε κα δν γαπ τν διπλανό του νεργά, δημιουργικά, εναι νας ψεύτης. Κα δν εναι γάπη Θεο, ν δν κφράζεται σ κάθε λεπτομέρεια τς σχέσης μ τος νθρώπους συνολικ, λλ κα μ κάθε πρόσωπο ξεχωριστά.


Κι πίσης, ς προετοιμαστομε ατ τν βδομάδα γι τ τελευταο στάδιο τς πορείας ρωτώντας τος αυτούς μας μπρς σ’ ατ τν θεία κρίση «εμαι νθρωπος; Εμαι νθρωπος μέσα μου, στν συμπεριφορά μου- χι γενικ στν στάση μου, λλ στος τρόπους μου: εναι νθρώπινοι ο τρόποι μου; Εναι ζωή μου μία κφραση λεπτς, στοχαστικς, μ ξυδέρκεια κα δημιουργικότητα, κα κάποιες φορς γενναιόδωρης κα θυσιαστικς γάπης; Σν ντικείμενο γάπης στ τέστ ατς τς γάπης, πρέπει ν ’ναι διπλανός μου· τ ν΄ γαπς τν Θε πο δν ζητ τίποτα εναι τόσο εκολο.»

Κι ν στν διάρκεια ατς τς βδομάδας βρομε πο νήκουμε, θ χουμε βρε κα τς δυναμίες κα τ μεγαλεο τς κλίσης μας· φο ερηνεύσουμε μ’ κείνους στος ποίους φείλουμε, πειτα, ταν ρθει ρα τς συγχώρεσης, κι ταν κάποιος λλος χει νακαλύψει τ δικό του χρέος πρς μς, θ μπορομε μ χαρ ν δώσουμε συγχώρεση κι ερήνη, μ ασθηση πευθυνότητας κα μ μι χαρ πο χαρίζει μετάνοια.

μήν.


πόδοση Κειμένου: www.agiazoni.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου